H Rosa María Calaf, με τα πορτοκαλί μαλλιά και το κατακίτρινο φουλάρι της, είναι ένας ζωντανός θρύλος για τους Ισπανούς ρεπόρτερ. Ενθουσιώδης σαν έφηβη και...εξαιρετικά έμπειρη έπειτα από μισό αιώνα στη δημοσιογραφία, εργάστηκε σε περισσότερες από 100 χώρες αναζητώντας την είδηση.
H Calaf άνοιξε τη συζήτηση για τη δημοσιογραφία και το προσφυγικό πριν από λίγες μέρες στη Βαλένθια, εκεί που -στο πλαίσιο του Solimed- συναντήθηκαν δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ από τη Νότια Ευρώπη για να αναζητήσουν τους τρόπους και τα μέσα που θα μας επιτρέψουν να αντιμετωπίσουμε τη δημοσιογραφία που μας επιβάλλουν τα συστημικά Μέσα.
«Δεν θυμάμαι ποτέ κάτι ανάλογο στη δημοσιογραφία, παλεύετε σε δύσκολους καιρούς», είπε η Calaf απευθυνόμενη σε περίπου 25 νεότερους ρεπόρτερ.
«Παλιότερα τα Μέσα, όταν ακόμα ανήκαν σε εκδότες και όχι σε επιχειρηματίες που κυνηγάνε κάθε άλλου είδους δουλειές εκτός από τη δημοσιογραφία, είχαν επίπεδο», είπε η Calaf. «Τώρα, κυριολεκτικά, ταΐζουν τους πολίτες με σκουπίδια».
Περιττή πολυτέλεια
Στην Ευρώπη της λιτότητας η δημοσιογραφία δεν αισθάνεται και πολύ καλά τελευταία. Τα Μέσα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι δημοσιογράφοι απολύονται σωρηδόν, η χρηματοδότηση για έρευνα μειώνεται, η εξουσία των εκδοτών επί των δημοσιογράφων είναι πια σχεδόν παντού απόλυτη.
Το κοινωνικό ρεπορτάζ θεωρείται περιττή πολυτέλεια κι ελάχιστοι πια ρεπόρτερ ασχολούνται μ' αυτό -και να ήθελαν οι εκδότες πια δεν αγοράζουν.
Κι η κατάσταση της δημοσιογραφίας επιδεινώνεται όταν έρχεται να καλύψει το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα των τελευταίων δεκαετιών, ενώ στην πραγματικότητα δεν της επιτρέπεται ούτε καν να μιλήσει επί της ουσίας γι' αυτό...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο της Ντίνας Δασκαλοπούλου και του Μάριου Διονέλλη, πατήστε ΕΔΩ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου