Ενα τέταρτο του αιώνα συμπλήρωσα φέτος στο εξωτερικό δελτίο, αλλά τέτοια «γκαστρωμένη», πλήρη μεγάλων και βαθιά επιδραστικών σε...
πλανητικό επίπεδο γεγονότων χρονιά δεν ξαναθυμάμαι - με εξαίρεση ίσως το παρθενικό έτος της διεθνατζίδικης καριέρας μου, το 1991, με τον πρώτο Πόλεμο στον Κόλπο, τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την οριστική κατάρρευση της ΕΣΣΔ, την επανένωση των δύο Γερμανιών και την υπογραφή τής -τότε ελπιδοφόρας και σήμερα καταραμένης για τους πολλούς- Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Ομως ακόμη κι εκείνη η τρομερή σε εξελίξεις και επιπτώσεις χρονιά μάλλον ωχριά μπροστά στο 2016, και ειδικά το «φορτωμένο» δεύτερο μισό του, με τον «σεισμό» του Brexit, το πραξικόπημα στην Τουρκία, την ψυχροπολεμικής λογικής ΝΑΤΟϊκή στρατιωτική επέκταση στην ανατολική Ευρώπη, την κορύφωση των συγκρούσεων σε Χαλέπι και Μοσούλη, τα μεγάλα «τυφλά» τρομοκρατικά χτυπήματα και, φυσικά, την απρόσμενη για τους περισσότερους εκλογή Τραμπ - και αυτά είναι μόνον τα κατ΄ εμέ σημαντικότερα από τα χωρίς υπερβολή δεκάδες ιστορικά γεγονότα της χρονιάς που φεύγει.
Αν όμως πρέπει απ΄ όλα αυτά να διαλέξω το πιο βαρυσήμαντο, αυτό με τις περισσότερες «ουρές» για το μέλλον, θα επέλεγα αβασάνιστα το τελευταίο: τη βαρύτατη ήττα σύσσωμου του κατεστημένου δικομματικού πολιτικού και μιντιακού συστήματος των ΗΠΑ, και την έλευση στον Λευκό Οίκο του απερίγραπτου Ντόναλντ, ενός βαθιά αντιδραστικού, λαϊκιστή και φασίζοντος πολιτικού, που, με την ίδια του την παρουσία και τον ανερυθρίαστα διχαστικό του λόγο, ανατρέπει όλες τις ισορροπίες όχι μόνο της αμερικανικής, αλλά και της παγκόσμιας «δημοκρατικής» πολιτικής παράδοσης, δίνοντας διέξοδο και βήμα στα πιο σκοτεινά και επικίνδυνα υπόγεια ρεύματα της κοινωνίας.
Κι αυτό γιατί, όπως έχω ξαναγράψει σ’ αυτή τη στήλη, όσο οφθαλμοφανώς σαπισμένοι και απαξιωμένοι κι αν είναι οι θεσμοί της αμερικανικής δημοκρατίας των λόμπι και των στρατο-βιομηχανικών καρτέλ, όσο «άκυρη» και ελιτίστικη κι αν αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος η υποψηφιότητα της Χίλαρι Κλίντον, κανείς δημοκράτης άνθρωπος -και πολύ περισσότερο αριστερός- δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος, μετά τη νίκη αυτού του πολλαπλά επικίνδυνου «Αμερικανού Μπερλουσκόνι».
Μια ματιά στο υπό διαμόρφωση ακόμη υπουργικό συμβούλιο του Τραμπ αρκεί για να τρομάξει ακόμη και τον πιο ψύχραιμο, αποστασιοποιημένο παρατηρητή: πρόκειται για έναν εσμό από απόστρατους «ψυχροπολεμιστές» στρατηγούς (σαν τον πεζοναύτη Τζέιμς Μάτις στο Αμύνης και τον Μάικλ Φλιν στο...«Πανοπτικόν» της NSA ) και εν ενεργεία καπιταλιστές- μεγαλοκαρχαρίες με προϋπηρεσία σε αμαρτωλούς γίγαντες όπως η Goldman Sachs (ο σπεσιαλίστας στις κατασχέσεις ακινήτων υπουργός Οικονομικών Στίβεν Μνούτσιν) και η Exxon Mobil (όπως ο νέος ΥΠΕΞ Ρεξ Τίλερσον), πασπαλισμένο με φανατικούς ακροδεξιούς, σαν τον νέο «spin doctor»-προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, τον Ρέινς Πρίμπους.
Πιστός στον ρόλο του πολιτικού «οδοστρωτήρα», που άλλωστε συνέβαλε τα μάλα στη νίκη του, ο Τραμπ καταργεί μονοκοντυλιά τους συνήθεις «μεσάζοντες» λομπίστες πολιτικούς και αντλεί τις επιλογές του απευθείας από τη δεξαμενή της αμερικανικής επιχειρηματικής και στρατιωτικής ελίτ, συνθέτοντας ένα εκρηκτικό κυβερνητικό μείγμα, που έχει σαν βασική συγκολλητική ουσία την επιθετικότητα, τον μιλιταρισμό, την κερδοσκοπία και την πλήρη απαξία για την ανθρώπινη εργασία και αξιοπρέπεια, ιδίως όσον αφορά τα φτωχότερα στρώματα, τις μειονότητες και τους μετανάστες.
Αυτές τις μέρες ο μεγιστάνας βάζει μάλιστα τις τελευταίες φαιές «πινελιές» στην ομάδα του, τοποθετώντας τον κολλητό (και συνεταίρο) του δισεκατομμυριούχο Καρλ Αϊκαν ως προσωπικό του σύμβουλο σε ζητήματα «απορρύθμισης» -δηλαδή κατάργησης των λιγοστών εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων που έχουν ακόμη ξεφύγει από τους προκατόχους του- και τον πρώην διοικητή των βατραχανθρώπων Ράιαν Ζίνκε στο υπουργείο Εσωτερικών.
Δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου