Καθυστερούν κρυπτόμενοι...

Σε μια κομβική στιγμή για τη διαπραγμάτευση του ελληνικού προγράμματος, το Βερολίνο προσπαθεί να πείσει ότι το όλο ζήτημα είναι...
τεχνοκρατικό, παραπέμποντας στους θεσμούς και στο Eurogroup. Πρόκειται για την ίδια τακτική που ακολούθησε η Γερμανία τα χρόνια της κρίσης, ομολογουμένως πετυχημένα για τους ίδιους. Στις αρχές επέλεγε να κρυφτεί πίσω από τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ, τώρα πίσω από τους τεχνοκράτες των θεσμών.

Όμως η αλήθεια είναι άλλη. Οποιαδήποτε απόφαση κι αν ελήφθη, είτε για το ελληνικό πρόγραμμα είτε συνολικά στην οικονομική πολιτική στην Ευρωζώνη, έφερε τη βαριά σφραγίδα της Γερμανίας.

Όπως και τώρα, οι αποφάσεις που θα ληφθούν τόσο για την άρση του προσωρινού παγώματος των βραχυπρόθεσμων μέτρων του χρέους όσο και για την αξιολόγηση θα έχουν τη σφραγίδα του γερμανικού παράγοντα.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται στην Ε.Ε. είναι διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια, αφού το ευρύ μέτωπο αριστερών και σοσιαλδημοκρατών αξιωματούχων στις Βρυξέλλες έχει αλλάξει τις ισορροπίες.

Αγκάθι παραμένει το ΔΝΤ, γιατί από τη μία αποτελεί τον εκπρόσωπο των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών και από την άλλη βρίσκεται στο μεταίχμιο της σημαντικής πολιτικής μετάβασης στην Ουάσιγκτον από την εποχή Ομπάμα στην εποχή Τραμπ. Αυτό είναι μια πρόκληση που η Ε.Ε. καλείται να αντιμετωπίσει. Την ώρα που τα προβλήματα συσσωρεύονται στις Βρυξέλλες, μπορούν κάποιοι να διαθέσουν χρόνο στο ΔΝΤ να αποφασίσει πώς και πότε θα λάβει τις αποφάσεις του; Και το πιο σημαντικό, όταν το ΔΝΤ, για να μπει στο ελληνικό πρόγραμμα, θέτει ως προϋπόθεση τη ρύθμιση του χρέους, αυτοί που επιμένουν στη συμμετοχή του μπορούν να το εκπληρώσουν αυτό;

Το δεδομένο είναι ότι ακόμη και τώρα οι γνωστοί ακραίοι κύκλοι της Ε.Ε. συνεχίζουν κρύβονται πίσω από το ΔΝΤ. Αλλά το νέο δεδομένο είναι ότι όλο και περισσότεροι στην Ε.Ε. καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο και πιέζουν πλέον για λύσεις. Όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλη την Ε.Ε...

Η ΑΥΓΗ