ολόκληρος ο πλανήτης κρατάει την αναπνοή του ενόψει της σημερινής εκλογικής αναμέτρησης μεταξύ της Χίλαρι Κλίντον και του Ντόναλντ Τραμπ. Δε νομίζω καν ότι η μεγάλη πλειοψηφία της αμερικάνικης κοινωνίας έχει χάσει τον ύπνο της περιμένοντας να μάθει ποιος από τους δυο θα κόβει βόλτες την επόμενη τετραετία στο Οβάλ γραφείο.
Μπορεί να αγωνιά ένα μεγάλο τμήμα σχετικά πιο προοδευτικών Αμερικάνων, οι οποίοι κατά βάση ανήκουν στα ανώτερα στρώματα. Μπορεί να ανησυχούν οι αγορές, κάτι που γίνεται άλλωστε εμφανές κι από την έντονη νευρικότητα που καταγράφεται εσχάτως στην κίνηση των χρηματιστηριακών δεικτών παγκοσμίως. Ενδεχομένως να έχει μια αγωνία μέχρι κι ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του, καθώς σε περίπτωση που αποτύχει να εκλεγεί η Χίλαρι Κλίντον, η επικείμενη επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα στην Αθήνα καθίσταται εκ των πραγμάτων άνευ σημασίας.
Λίγοι όμως είναι αυτοί που πιστεύουν πως η τελική έκβαση της προεδρικής εκλογής θα έχει κάποια ουσιαστική θετική επίπτωση στην καθημερινότητα των Αμερικάνων πολιτών, ιδιαίτερα εκείνων που ανήκουν στα χαμηλότερα στρώματα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα ο αριθμός των ακραία φτωχών αυξήθηκε κατά επτά εκατομμύρια, την ώρα που στα πενήντα εκατομμύρια υπολογίζεται ο αριθμός όσων ζουν από τα κοινωνικά επιδόματα. Γιατί, ακόμη κι αν ο Αμερικάνος πρόεδρος επεχείρησε να φέρει κάποιες ωφέλιμες μεταρρυθμίσεις, όπως εκείνη για την υγειονομική περίθαλψη των ανασφάλιστων, απέφυγε επιμελώς να έρθει σε ρήξη με τις οικονομικές ελίτ, οι οποίες ήταν υπεύθυνες για το κραχ του 2008. Κι αυτές συνέχισαν απερίσπαστες το έργο τους...
Δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά ήρθε και η ηγεσία των Δημοκρατικών κατ’ ουσίαν να επιβάλει την υποψηφιότητα της Χίλαρι Κλίντον, η οποία υπερασπίστηκε με περίσσιο πάθος τα κεκτημένα της Γουόλ Στρητ. Σε όλα αυτά είναι που βρήκε πρόσφορο έδαφος η ομολογουμένως ακραία ρατσιστική κι επικίνδυνη ρητορεία του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος στρατηγικά είχε προσαρμόσει τον πολιτικό λόγο του γύρω από ένα επιφανειακά ταξικό πρόσημο. Το δυστύχημα είναι πως, με δεδομένο ότι η Χίλαρι Κλίντον φάνταζε τόσο απόμακρη για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, το έργο του εν λόγω δισεκατομμυριούχου (για να μην ξεχνιόμαστε) υποψηφίου έμοιαζε πολύ πιο εύκολο.
«Μα είναι δυνατόν να διέπεται ακόμη και μπροστά σε αυτή την αναμέτρηση από τι λογική Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος;» θα σκεφτούν ενδεχομένως αρκετοί διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Θα ήταν ίσως πιο χρήσιμο να αναρωτηθούν πόσο «προβληματική» έχει καταντήσει η σύγχρονη δημοκρατία, όταν φροντίζει διαρκώς να οδηγεί τους πολίτες μπροστά σε εκβιαστικά εκλογικά διλήμματα. Σε τελική ανάλυση, η λογική του «μικρότερου κακού», στην οποία επενδύει το επιτελείο της Κλίντον, όχι μόνο δεν έχει συνήθως τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών και των εκπροσώπων τους.
Σε κάθε περίπτωση, σε λίγες ώρες θα γνωρίζουμε πόσοι Αμερικάνοι πολίτες κινητοποιήθηκαν προσερχόμενοι στις κάλπες, αλλά και ποια ήταν η ετυμηγορία τους. Πιθανότατα οι περισσότεροι ακόμη κι από αυτούς που θα επιλέξουν να πάρουν θέση στο εν λόγω δίλημμα, μάλλον έχουν απόλυτη συνείδηση ότι όποιος κι αν επικρατήσει τελικά, τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα είναι εξαιρετικά δύσκολα τόσο για τους ίδιους όσο και για την παγκόσμια κοινότητα...
Αλέξανδρος Ζέρβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου