Ένα δημοφιλές πολιτικό κλισέ λέει ότι η οικονομική αδυναμία δεν σηματοδοτεί εθνικές υποχωρήσεις. Όπως συμβαίνει με τα...
περισσότερα κλισέ, η σκέψη είναι απλοϊκή και το νόημα μικρό.
Η οικονομική αποτυχία μιας χώρας διαβρώνει την υπόστασή της. Αν μάλιστα δεν γίνεται προσπάθεια να θεραπευτούν τα αίτια, αλλά μόνο να αμβλυνθούν οι επιπτώσεις και να καταλογιστούν οι ευθύνες μακριά, τότε μπορεί να μιλήσει κανείς για αυτοκαταστροφή.
Αν, ακόμη, η κρίση δεν είναι αποκλειστικά προϊόν διεθνούς συγκυρίας αλλά πολιτικού ελλείμματος, προβληματικών ελίτ, κοινωνικής παιδείας, θεσμικής ανεπάρκειας και πολιτισμικής υστέρησης, τότε η οικονομική αποτυχία δεν φέρνει απλώς εθνικές υποχωρήσεις, είναι η ίδια ο ορισμός της πιο μεγάλης εθνικής υποχώρησης.
Γιατί είναι αντιπατριωτικό αυτό που αναγκάζει τους καλύτερους της νέας γενιάς να μεταναστεύουν, που αφήνει μικρά παιδιά στη φτώχεια και βυθίζει στην ανασφάλεια και το φόβο όποιον έχει πρόβλημα υγείας.
Σε μια χώρα όπου είναι είδηση η έξαρση των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων σε πρωτοφανή επίπεδα και οι ασθενείς υποχρεώνονται να πληρώνουν αναλώσιμα για να γίνει το χειρουργείο τους, με φονικές λίστες αναμονής για την εντατική και για ζωτικής σημασίας θεραπείες, είναι κάπως παράδοξο να αναζητείται η προστασία της εθνικής αξιοπρέπειας στις σκληρές απαντήσεις προς τον Ερντογάν.
Σε μια χώρα που δεν μπορεί να διασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες σε 60.000 πρόσφυγες και παραβιάζει τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, είναι μάλλον υποκριτικό να γίνονται εθνικές ασκήσεις αυτοπεποίθησης απέναντι στην Αλβανία του Έντι Ράμα, που βρίσκει ευκαιρία μέσα στο χάλι μας να ταΐσει το λαό του εθνικισμό και αναχρονισμό.
Οι ευρωτουρκικές σχέσεις κρέμονται από μια κλωστή που, αν σπάσει, το τίμημα θα είναι βαρύ πρώτα για εμάς που θα αντιμετωπίσουμε τη ραγδαία αύξηση των μεταναστευτικών ροών με τον βαλκανικό διάδρομο κλειστό. Και αν αποτύχουν οι συνομιλίες για το κυπριακό, μπορεί το επόμενο βήμα να είναι μια «λύση» τύπου Κριμαίας.
Η Τουρκία απομακρύνεται με γρήγορο ρυθμό από τη δημοκρατία και ο μόνος τρόπος να αντέξουμε τη στροφή της στον αυταρχισμό και τον μαξιμαλισμό είναι η σταθεροποίηση της οικονομίας, το πέρασμα στον κύκλο της ανάπτυξης, η ενδυνάμωση διεθνών συμμαχιών, η συναίνεση των ευρωπαϊκών κομμάτων στα βασικά, ένα εθνικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση, τον εκσυγχρονισμό του κράτους, τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού/φορολογικού, την υπέρβαση του δημογραφικού αδιεξόδου.
Πατριωτισμός δεν είναι οι παρελάσεις και τα εμβατήρια ούτε οι μεταμφιέσεις πολιτικών με στρατιωτικές στολές. Δεν είναι οι κραυγές ούτε οι προσευχές. Και οπωσδήποτε δεν είναι ο ανταγωνισμός στα ΟΧΙ και η θυμική διπλωματία.
Είμαστε, άραγε, πιο πατριώτες από τους Κύπριους;
Πόσο εύκολα διασφαλίστηκε η συναίνεση Μητσοτάκη - Γεωργιάδη - Καμμένου για την υποχρεωτική στράτευση στα 18; Δεν τους απασχόλησε το πελατειακό όργιο γύρω από τη στράτευση ούτε φυσικά η τεχνολογική πρόοδος και ο εκδημοκρατισμός του στρατού. Τα βρήκαν στην ηλικία που πρέπει το παιδί να φορέσει το χακί για να γίνει άντρας σαν αυτούς - όσο μπορέσει…
Αγγελική Σπανού (tvxs)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου