Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να γράφω για τον Σταύρο Θεοδωράκη. Για τη δήλωσή του υπέρ της Χίλαρι λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες στην Αμερική, η οποία δήλωση αποδείχθηκε κατάρα του κατσικοπόδαρου αντί για ευχή. Πλάκα έχουν αυτά, περνάει η ώρα ευχάριστα και στο τέλος όλοι γελάνε. Και...
ο ίδιος ο Σταύρος υποθέτω, μιας και δεν του λείπει η αίσθηση του χιούμορ. Αλλά στη διαδρομή, από χθες το πρωί έως σήμερα, μας προέκυψε άλλο ζήτημα . Μας προέκυψε ένα καινούριο φάντασμα να πλανάται πάνω απ’ την υφήλιο. Το φάντασμα του λαϊκισμού!
Έτσι είναι, αλλάζουν οι εποχές. Παλιά είχαμε το φάντασμα του κομμουνισμού που έλεγε κι ο Μάρξ, τώρα στα φρέσκα τα κουλούρια και στα πορτοκαλί μαλλιά έχουμε το φάντασμα του λαϊκισμού. Το φάντασμα του Ντόναλντ Τραμπ που αντί να ανεβάσει τους ψηφοφόρους σε επίπεδο υψηλό κατέβηκε αυτός στο επίπεδο το δικό τους το διπίθαμο και κυλιστήκανε όλοι μαζί σαν τα γουρουνάκια στις λάσπες. Γιατί τους είπε ό,τι θέλανε να ακούσουνε, δεν τους είπε τις αλήθειες τις μεγάλες.
Τα διαβάζω όλα αυτά, τα ακούω, τα βλέπω και ομολογώ πως με διαπερνά μια ελαφριά ανατριχίλα, ένα σύγκρυο. Κι αφού τσιμπήσω ένα ζακετάκι (ναι μαμά!), αφού λησμονήσω ότι η υψηλόφρων Χίλαρι είχε υποσχεθεί όλη την αλήθεια για τους εξωγήινους (E.T. phone home!), αρχίζω να σκέπτομαι μήπως ο στόχος δεν είναι εν τέλει η συνθηματολόγία ενός αξιοδάκρυτου υποψήφιου όπως ο Τραμπ. Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν αυτό που ανεβάζει τους σφυγμούς και τα γράδα των απανταχού σχολιαστών δεν είναι το “bad hombre” και το “lock her up” αλλά εκείνη η αρχαία αηδία, το ξέρασμα, η φρίκη, το θεμελιώδες λάθος του κοινοβουλευτικού συστήματος: το “one man, one vote”.
Ένα άτομο, μία ψήφος, να το πούμε κι ελληνικά. Ανεξαρτήτως χρώματος, πίστεως, καταγωγής, σεξουαλικής προτιμήσεως και λοιπών προσωπικών χαρακτηριστικών. Ένα άτομο, μία ψήφος. Απλό είναι. Ούτε μοναρχία, ούτε φεουδαρχία, ούτε δεσποτεία, δημοκρατία κυρίες και κύριοι. Μία ψήφος για τον πλούσιο, μία ψήφος και για τον φτωχό, μία ψήφος για τον επιστήμονα, μία για τον οικοδόμο, μία ψήφος για τον τηλεοπτικό αστέρα, μία ψήφος για τον ασήμαντο περιπτερά, μία ψήφος για τον ισχυρό, μία ψήφος και για τον ανίσχυρο, μία ψήφος για τον πρωθυπουργό, μία ψήφος και για τον απλό πολίτη, μία ψήφος για όλους.
Και δόξα τω Θεώ, έχουμε ακόμη δικαίωμα στο λάθος! Γιατί αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας, που μοιάζουν να την περιφρονούν βαθύτατα οι πεφωτισμένοι και οι άριστοι. Να έχεις δικαίωμα τόσο στο σωστό όσο και στο λάθος. Να μπορείς κάποια στιγμή να υψώσεις το ανάστημά σου και να πεις «θέλω αυτό» και να γίνεται αυτό που θέλεις. Απλό είναι, ένα άτομο μία ψήφος. Κι όποιος δεν το αντέχει ή δεν το ανέχεται, καλό θα ήταν να δηλώσει την αντιπάθειά του στην δημοκρατία και να μην προσπαθεί να μας πείσει ότι είμαστε όλοι χαζοί εκτός από εκείνον. Ολίγη ειλικρίνεια δεν βλάπτει, έστω και μεταξύ κατεργαρέων…
Xρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου