Κάτι τρέχει στα γύφτικα...

«Τόσο οι πολιτικές δυνάμεις που σήμερα πανηγυρίζουν για την επικράτηση του Τραμπ, όσο και εκείνες που...
κλαίνε για τη μη επικράτηση Κλίντον, κρύβουν ότι και οι δύο υποψηφιότητες εκπροσωπούσαν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου και θα συνεχίσουν την αντιδραστική, αντιλαϊκή πολιτική, σε βάρος του αμερικανικού λαού, αλλά και την επικίνδυνη πολεμοχαρή πολιτική σε βάρος των άλλων λαών, ιδιαίτερα στην περιοχή μας». Αυτή είναι η επίσημη θέση του ΚΚΕ για την εκλογή Τραμπ. Κάτι τρέχει στα γύφτικα, δηλαδή, και όπερ έδει δείξαι.

Σημειώστε, παρακαλώ, το υποτιμητικό «κλαίνε». Και γιατί «κλαίμε»; Για τη μη επικράτηση της Κλίντον, λέει ο πολέμαρχος του Περισσού. Που δεν ξέρει, τζάνεμ, ότι για την επικράτηση του λεγάμενου, κι όχι για τη μη επικράτηση της λεγάμενης, «κλαίμε». Σημειώστε επίσης τον κοινό ιδεολογικό τάφο που προορίζεται για όσους... κρύβουν την ταξική αλήθεια. Οι δυνάμεις που πανηγυρίζουν και εκείνες που «κλαίνε». Σωρός κουβάρι φασίστες, νεοναζί, ακροδεξιοί, μελανοχίτωνες, που πανηγυρίζουν. Και δημοκράτες, αριστεροί, κομμουνιστές, λογικοί άνθρωποι, που «κλαίνε».

Για όποιον δεν κατάλαβε, ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, που «κλαίει» και η Χρυσή Αυγή που πανηγυρίζει, ένα και το αυτό. Θέλουν και οι δυο να κρύψουν ότι Χίλαρι και Τραμπ εκπροσωπούν το κεφάλαιο και τα ιμπεριαλιστικά συμπαρομαρτούντα. Κι εδώ είναι που αναφωνείς: Τι λες, ρε φίλε! Καλά που ήρθατε εσείς να το αποκαλύψετε. Ολάντ και Λεπέν, ένα πράγμα να πούμε. Ή νεοναζί και σοσιαλιστές. Ή Ραχόι και Ιγκλέσιας. Ή Φάρατζ και Κόρμπιν. Όποιος εκπροσωπεί το κεφάλαιο, ίδιο πράγμα με όποιον άλλο εκπροσωπεί το κεφάλαιο. Όλα τα κεφάλαια, όλα τα κεφάλια, όλα τα γουρούνια ίδια μούρη έχουν. Όπως κι αν γρυλλίζουν.

Συνεπώς, απέναντι στους λαούς, σύμφωνα με τους συνεπείς επαναστάτες, στέκεται μια ενιαία, συμπαγής, αστική τάξη, όποια παράταξη, κόμμα, ηγέτης κι αν βρίσκεται στα πράγματα. Και οι αυτουργοί αυτής της ανάλυσης, που διεκδικούν μάλιστα το Έβερεστ της μοναδικής αλήθειας, δεν καταλαβαίνουν όχι το τραγικό, αλλά το ευτράπελο του πράγματος. Διότι να κάνεις πόλεμο για την ανατροπή της διεθνούς αστικής τάξης, και να παραιτείσαι προκαταβολικά από τους ελιγμούς, την εκτίμηση και την εκμετάλλευση της αντίθεσης συμφερόντων μεταξύ των εχθρών, τις συμφωνίες και τους συμβιβασμούς με τους ενδεχόμενους συμμάχους, δεν είναι αφάνταστα γελοίο;...

Θανάσης Καρτερός
avgi.gr