Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ (18.9.2016), έλεγε ότι: «Χρειάζονται αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, αλλά...
καμία αλλαγή στο πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων».
Επαναλάμβανε προφανώς πως είναι «υπέρμαχος των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων» και ότι «ο κατώτατος μισθός πρέπει να συνδέεται με την οικονομία». Και χθες ο συλλογικός φορέας των Ελλήνων εργοδοτών, ο ΣΕΒ, με τον οποίο η Ν.Δ συνδέεται με άρρηκτους δεσμούς, παρενέβη δημόσια, με ταξική συνέπεια, για να χαλάσει τη διαπραγμάτευση της Ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές, ζητώντας, για λόγους «ανταγωνιστικότητας», περισσότερη εργατική εκμετάλλευση:
Συγκεκριμένα είπε ότι διεκδικεί «διατήρηση της υπεροχής των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών, ομαδικές απολύσεις με κοινωνικά σχέδια που θα χρηματοδοτηθούν από κοινοτικές πηγές και κατάργηση της υποχρεωτικής διαιτησίας».
Από την άλλη μεριά, η κυβέρνηση επιδιώκει αν όχι άμεσα, αλλά οπωσδήποτε στο κοντινό μέλλον να ανοίξει θεσμικά και ουσιαστικά το δρόμο στην επιστροφή των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων, την επέκτασή τους σε όλους τους εργαζόμενους, και την κατίσχυσή τους επί των επιχειρησιακών συμβάσεων (εφόσον φυσικά οι κλαδικές που υπογράφονται είναι καλύτερες) καθώς και να καταπολεμήσει τις φτηνές, ανασφαλείς (και ανασφάλιστες εν πολλοίς), ελαστικές μορφές εργασίας.
Με αυτά τα δεδομένα, ο κ. Μητσοτάκης, οπαδός και αυτός, όπως και η τρόικα, των «μεταρρυθμίσεων», του μαγικού «μείγματος πολιτικής χωρίς φόρους» και υπέρμαχος της «ανταγωνιστικότητας», δηλαδή της αύξησης του επιχειρηματικού κέρδους, φαίνεται να συντάσσεται με τον ΣΕΒ για την απεριόριστη «ελευθερία» αποκλειστικά των επιχειρησιακών συλλογικών διαπραγματεύσεων (και των «ατομικών» συμβάσεων), χωρίς δηλαδή, την μεσολάβηση της υποχρεωτικής κρατικής διαιτησίας όταν δεν προκύπτει αποτέλεσμα, για το ύψος των μισθών και τις συνθήκες εργασίας λ.χ., μεταξύ των κοινωνικών εταίρων.
Οι δε μισθοί ας συνδέονται με την οικονομία, δηλαδή ας αφεθούν στις δυνάμεις της αγοράς, με δεδομένη τη διαπραγματευτική δυνατότητα των αφεντικών να επιβάλλουν τον εργασιακό μεσαίωνα απέναντι στους μεμονωμένους και απροστάτευτους, φτωχοποιημένους ήδη, εργαζόμενους τους.
Συνεπώς το ότι η νεοφιλελεύθερη Ν.Δ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης λέει ότι δεν επιθυμεί «καμία αλλαγή στο πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων», ήταν ένα πολιτικό τρικ, μια σχεδιασμένη προσποίηση αντίστασης στη σκληρή γραμμή ΔΝΤ και ΣΕΒ.
Με δεδομένο ασφαλώς -για όσους βλέπουν τι γίνεται στην πραγματική οικονομία- ότι η «απελευθέρωση» των ομαδικών, των μεμονωμένων ή των κατά ριπάς επερχομένων απολύσεων και μάλιστα χωρίς αποζημιώσεις, είναι μια καθημερινή και ιδιαίτερα διαδεδομένη πραγματικότητα στα έξι χρόνια των ταξικών μνημονίων και η οποία κόστισε χιλιάδες απολύσεις και διαρκείς μειώσεις μισθών.
Τα ίδια βεβαίως ισχύουν και για την κυβερνητική πλευρά. Με λίγα λόγια να μη θεωρήσουν εκεί στου Μαξίμου και στον ΣΥΡΙΖΑ ότι η διατήρηση του (πλασματικού) ορίου των απολύσεων, θα μπορούσε από μόνη της (και ενώ δεν θα ισχύουν οι ΣΣΕ, δεν θα αυξηθούν οι κατώτατοι μισθοί και οι θέσεις εργασίας) να σερβιριστεί στην εργατική τάξη και στους απελπισμένους ανέργους, ως σημαντική νίκη...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου