Κτητικές αντωνυμίες...

Είχε δίκιο ο Κουμουτσάκος (μόλις πάγωσε η κόλαση! Κατάλαβα καλά; Μόλις ξεκίνησα άρθρο, γράφοντας «είχε δίκιο ο Κουμουτσάκος»;). Κι όμως, κινείται... εννοώ, είχε. «Είναι το...
τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε», σχολίασε με αφορμή την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ο -πρώην πλέον- εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ., Γ. Κουμουτσάκος.

Εχει δίκιο μεν, αλλά όχι όπως το εννοεί (αν και ένας Θεός ξέρει τι εννοεί). Το ζήτημα είναι πως η σύγκλιση πολιτικών (προγραμμάτων, αλλά και προσώπων) προς ένα νεοφιλελεύθερο κέντρο, ενώ έχει ήδη αποτύχει ως προς την αποτελεσματικότητά της, επιτέλους το δείχνει κιόλας, φανερώνοντας σημεία κλυδωνισμού, αν όχι τρανταχτού ταρακουνήματος.

Οι «μεγάλες συμμαχίες» κεντροαριστερών και κεντροδεξιών (όπως της Μέρκελ στη Γερμανία), ακριβώς επειδή έχουν γίνει δεξιότεροι των δεξιοτέρων, και κυρίως επειδή οι πολίτες το βιώνουν αβίωτα πλέον, φανερώνουν σημεία κόπωσης, αν όχι γήρανσης.

Οπως όμως συμβαίνει σε όλα τα περιστατικά γήρανσης, κανείς δεν θέλει να τα αναγνωρίσει, πόσο μάλλον να τα αντιμετωπίσει. Για έναν απλό λόγο: δεν αντιμετωπίζονται.

Αν γεράσει το κύτταρο, όσο μπλάστρη κι αν του βάλεις πάνω, σε όσες «θεραπείες ανάπλασης» και αν το υποβάλεις, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις πολιτικές.

Οσο και να μη βλέπεις εσύ (ο κάθε «εσύ» ηγέτης ή βοηθός ηγέτη), τις «ρωγμές» στο πρόσωπο των πολιτικών λιτότητας και αδιαλλαξίας· όσο κι αν το 'χεις κρυφό το νεοφιλελεύθερο καμάρι σου, ο κόσμος το 'χει τούμπανο.

Τούμπανο έχει γίνει και το στομάχι του απ' την πείνα (για να μην κοιτάμε μόνο την Δύση, στην οποίαν ανήκομεν, αλλά και τις άλλες ηπείρους, τις οποίες έχουμε ξεζουμίσει), τύμπανα πολέμου χτυπάνε στο κεφάλι του, καμπάνες τού έρχονται οι λογαριασμοί. Για να μην τα πολυλογούμε, βιώνουμε μία θορυβώδη και δεόντως επικίνδυνη τυμπανοκρουσία.

Δεν χρειαζόταν να βγει ο Τραμπ -επίσης με τυμπανοκρουσίες απολίτικων οπαδών και φανατικών αντιπάλων- για να το καταλάβουμε. Χρειαζόταν, όμως, για να το παραδεχτούν κάποιοι.

Πρώτος και καλύτερος ο Ομπάμα. «Κάπου αποξενωθήκαμε από τον κόσμο. Τους απογοητεύσαμε», είπε ο «μαύρος Περικλής», όπως χαρακτήρισαν τον Μπαράκ διάφορα έντυπα (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε - βαστιόμαστε, όχι ότι μάς βγαίνει φυσικά).

Τώρα φεύγω και δεν θέλω ν' αφήσω πίσω μου συντρίμμια. Αυτό είπε μέσες-άκρες, αν και όταν πήγε στο Βερολίνο, η ομορφιά της Μέρκελ τον έκανε να ξεχάσει τα λόγια του. Μόνο να τους ακούγατε να μιλάνε δίπλα δίπλα: τι αγαπησιάρικες ατάκες, τι σύμπνοια, τι στήριξη! Και ειλικρίνεια.

Ναι, ήταν απόλυτα ειλικρινείς (και το εννοώ): «Οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί πρέπει να φτιάξουν την παγκοσμιοποίηση βάσει των αξιών και των ιδεών τους», είπαν από κοινού. Πρώτο «τους». Μίλησαν για την «πραγματική ισχύ των αξιών τους». Δεύτερο «τους».

Εξήγησαν ότι η διατλαντική συμφωνία εμπορίου TTIP «χωρίς αμφιβολία θα ωφελήσει τους Αμερικανούς και τους Γερμανούς εργοδότες, εργαζόμενους, καταναλωτές και γεωργούς». Τους δικούς τους μόνο. Τρίτο «τους».

Αναφορικά, δε, με την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, επισήμαναν πως: «Με τη συνεργασία ΗΠΑ και Γερμανίας υπάρχει χώρος στον κόσμο μας για την κοινή προστασία του πλανήτη μας». Να το πάλι: ο κόσμος τους, ο πλανήτης τους.

Στην αρχαία Ελλάδα, που τόσο την εκθείασε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο συνεκτικός κρίκος ανάμεσα στο «τους» και στο «μας» ήταν (και είναι, όσο κι αν δεν το αποδέχονται φασιστομορφικά απομεινάρια) η παιδεία. Και όχι το συμφέρον... «τους».

Που κραυγάζει μία και μόνη λέξη: τιμωρία. «Δεν υπάρχει περιθώριο για δημοσιονομικούς ελιγμούς, γιατί τότε δεν θα θελήσουν να συνεχίζουν (σ.σ. οι Ελληνες) τις μεταρρυθμίσεις» διεμήνυσε χθες, ακολουθώντας ακριβώς αυτόν τον τρόπο σκέψης, ο Σόιμπλε.

Μπρος σε μία τέτοια δια-παιδαγώγηση μόνο ένα ευρύ κίνημα συν-κίνησης μπορεί να αντιπαρατεθεί. Οι πολίτες κινούνται δυναμικά προς την κατεύθυνση που τους συγκινεί και μόνο. Οχι που τους φοβίζει.

Ούτε που τους συμφέρει... «Δεν συνηθίζω να επαινώ μια ψυχή που δύσκολα συγκινείται». Δεν το είπε ο Ομπάμα. Μήτε η Μέρκελ. Ο Σοφοκλής το είπε, πρόεδρε...

Νόρα Ράλλη (efsyn)