Πώς θα περιέγραφα εγώ τις «νέες ποιητικές εκφράσεις» του Bob Dylan που ανακάλυψε η επιτροπή του Νόμπελ; Θα τις περιέγραφα σαν ...
μικρές προφητείες ενός σπάνιου εγκεφάλου που έμοιαζε να εκπληρώνει μια ιστορική αποστολή. Ως αντιπολεμικός κήρυκας αρχικώς και άρχων της διαμαρτυρίας, όταν ακόμη πατούσαν τα πόδια του στη γη. Για να απογειωθεί αργότερα, πρώτα με το “Highway 61 Revisited” και ακολούθως με το κορυφαίο δημιούργημά του το “Blonde on Blonde”. Εκεί πια ολοκληρώθηκε τόσο ως ποιητής όσο και ως προφήτης, μέσα από μια σειρά από φαινομενικά ακατανόητους στίχους.
Στίχους που έμοιαζαν με αποσπάσματα από το λόγο των προφητών, περιγράφοντας τον θαυμαστό καινούριο κόσμο της στιγμιαίας απόλαυσης. Λόγια συγχυσμένα, παράλογα ίσως, αλλά.. τι θα ταίριαζε άραγε περισσότερο σε μια πραγματικότητα που είχε ολωσδιόλου χάσει το βηματισμό της;
Το παραλήρημα του Dylan απέδωσε μοναδικά και πεντακάθαρα της δραματικές αλλαγές στο σύμπαν της κατανάλωσης και της ανθρωποφαγίας. Το παρανάλωμα της δεκαετίας του εξήντα. Γι’ αυτό θα τον ευχαριστούμε πάντα, έστω κι αν δεν ξανάφτασε ποτέ εκείνα τα δυσθεώρητα ύψη της έμπνευσής του.
Χρήστος Ξανθάκης (fb)
zoornalistas.blogspot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου