Πουθενά η Γαλλία;...

Η σοβαρή γερμανική εφημερίδα Die Welt καταγράφει σήμερα σε κεντρικό άρθρο στην ιστοσελίδα της τα ανοιχτά μέτωπα που αντιμετωπίζει η Άνγκελα Μέρκελ φθάνοντας στο συμπέρασμα πως η καγκελάριος είναι απομονωμένη εντός και εκτός Γερμανίας και έχει μοναδικό σύμμαχο την...
Κομισιόν.

Σε αυτό το κείμενο των 900 περίπου λέξεων υπάρχει μια ευρεία ανάλυση για το μέτωπο του Νότου κατά της λιτότητας, τις χώρες του Βίζενγκραντ και τον ρόλο του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Όμως δεν υπάρχει σε κανένα σημείο του κειμένου η λέξη Γαλλία.

Ούτε μια αναφορά. Ακόμη και στο σημείο όπου γίνεται λόγος για τη Συμμαχία του Νότου, την οποία αρκετοί αναλυτές έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ως ευκαιρία για τον Φρανσουά Ολάντ να δείξει ότι δεν είναι εντελώς δεμένος στο «άρμα Μέρκελ», αλλά και να πάρει μερικούς πόντους ως ηγέτης σε μια κρίσιμη για τη χώρα του περίοδο.

Είναι τελικά η Γαλλία τόσο απούσα που δεν γίνεται πια ούτε καν αναφορά σε ένα κείμενο ανάλυσης από αρθρογράφο ειδικό επί των ευρωπαϊκών θεμάτων;

Η Γαλλία υπήρξε ιστορικά μια από τις κινητήριες δυνάμεις για τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές στην Ευρώπη. Στη μετά τη Γαλλική Επανάσταση εποχή όλες οι εκφάνσεις της γαλλικής δημοκρατίας αντιμετωπίζονταν από τους Ευρωπαίους ως κάτι το διαφορετικό, κάτι εναλλακτικό,, πρωτοπόρο και, πάντα, ως το αντίβαρο έναντι στη Γερμανία με την «ένοχη» ιστορία. Ήταν πάντα (λόγω διανόησης και Μάη) και κεντρικό σημείο στην ανάλυση και ρητορική των απανταχού Ευρωπαίων αριστερών. Και ήταν ανέκαθεν στην πρωτοπορία της διανόησης και της πολιτικής σκέψης (υπάρχουν σαφώς ακόμη και στις τελευταίες δεκαετίες αρκετά παραδείγματα)

Όμως η Γαλλία δείχνει να είναι πλέον απούσα.

Βυθισμένη στη δίνη των εσωτερικών της προβλημάτων, μετά από πολλά χρόνια πολιτικής πλήρως ταγμένης στις γερμανικές απαιτήσεις και επιδιώξεις, η χώρα, για την ακρίβεια οι κυβερνήσεις και η πολιτική ελίτ της, αδυνατούν να παράξουν ένα διαφορετικό λόγο. 

Βαθιά πληγωμένη από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, διχασμένη στα μεταναστευτικά ζητήματα, για τα οποία βέβαια ευθύνεται πολύ και η ίδια ως μία από τις μεγαλύτερες αποικιοκρατικές δυνάμεις στην Ιστορία, και πιεσμένη ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση.

Με έναν ηγέτη ο οποίος φαίνεται πως αντιμετωπίζεται από τους περισσότερους ως «τελειωμένος πολιτικά» (και μάλλον είναι) και την ακροδεξιά να τρίβει με ευχαρίστηση τα χέρια της και να χαμογελάει σαρδόνια, όπως αποτυπώνεται στις φωτογραφίες της Μαρίν Λεπέν. 

Ούτε μια λέξη.

ΥΓ: Αξίζει να σημειώσουμε κάτι που μας έλεγε στο Πάντειο ο αείμνηστος καθηγητής μας, Σταύρος Κωνσταντακόπουλος: Κάποτε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 είχε γίνει μια έρευνα για να καταγραφεί σε ποσοστό πόσες φορές εμφανίζεται σε γαλλικές μεταπτυχιακές εργασίας και διδακτορικές διατριβές η λέξη «τάξη» συμπεριλαμβανόμενης και της έννοιας της σχολικής τάξης. Το ποσοστό αυτό ήταν αρκετά κάτω από το 10%...

efsyn.gr