Γίναμε αμερικανάκια...

επαίτες του ονείρου...

Το κράτος, όχι μόνο το ελληνικό, δείχνει ανίκανο να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της κοινωνίας (υγεία, Παιδεία, συγκοινωνίες, κ.λπ.), έχει φτάσει στα πολιτικά όριά του. Οποιος δεν έχει βαλάντια μένει στον τόπο του, αγράμματος και πεθαίνει σαν σκυλί. Γίναμε...
εκόντες άκοντες, αυτό που λοιδορούσαμε παλιά: αμερικανάκια. Πόσα οικονομάς; Αυτό. Το τι κάνεις ενδιαφέρει μόνο κάτι λιμοκοντόρους ιστορικούς της στιγμής (υπάρχουν και τέτοιοι).

Το αγαπημένο για πολλούς κράτος (συντεταγμένη πολιτεία, ευνομούμενο και λοιπές ασυναρτησίες) αδυνατεί να χτίσει κοινωνική πολιτική· μπορεί, όμως, να ικανοποιήσει τις ελίτ -επιτρέπει σ' αυτές μάλιστα να υψώσουν τείχη, ώστε να μην παρενοχλούνται από το πόπολο, από τους αποτυχημένους του πλανήτη.

Τείχη στον Εβρο, τείχη και στην Ιερουσαλήμ και τείχη στην Ευρώπη του ουμανισμού. Από 'δώ οι ευνοημένοι, από 'κεί οι σκλάβοι. Ποιοι είναι υπεύθυνοι για την ύπαρξη των σύγχρονων σκλάβων; Μα, τι ενοχλητική ερώτηση!

Ηθελα να 'ξερα πού ζουν οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί της κυβέρνησης. Δεν πίνουν κάπου έναν μεσημεριανό καφέ; Δεν βλέπουν τους δεκάδες -τι λέω- εκατοντάδες επαίτες;

Δεν ταξιδεύουν με τα κοινωνικά (sic) μέσα, δεν υφίστανται τη βία που προκαλούν οι τείνοντες για βοήθεια την χείρα; Μόνη της προσπαθεί η κοινωνία να βρει κάποια βοήθεια, να επιφέρει κάποια ισορροπία μεταξύ των μελών της. Είναι δύσκολη υπόθεση.

Οσοι μετά δυσκολίας μπορούν να πιουν έναν καφέ, ένα ποτό νιώθουν ένοχοι σχεδόν που τόσοι συνάνθρωποί τους απευθύνονται σ' αυτούς για ένα τσιγάρο, μερικά ψιλά, ένα κομμάτι ψωμί.

Από τη μια δεν μπορούν να ανταποκριθούν, από την άλλη βλαστημάνε για το πόσο μίζερη και απεχθής κατάντησε η ζωή όλων.

Νιώθουν κι αυτοί επαίτες του ονείρου, αντιμετωπίζοντας και αυτοί τον κρατικό κυνισμό, την αδιαφορία, ενίοτε και την ειρωνεία. Τι τους απομένει; Δεν ξέρουν, αποκτούν όμως, ίσως και ασυνείδητα, μίσος για τους κατέχοντες, είτε κυβερνώντες είτε τσιράκια τους.

Αχ, τα τσιράκια, τα καημένα. Τι θα κάνουν μόλις χάσουν την εξουσία οι κύριοί τους; Κάτι τέτοιο δεν απασχολεί τους επαίτες του ονείρου, τους εραστές της ομορφιάς. Μα είναι δυνατόν να ζητιανεύουν οράματα (και θάματα);

Οι επαίτες του ονείρου δεν ντρέπονται για τη στάση και συμπεριφορά τους. Θα μου πείτε, τι στο καλό είναι αυτοί οι επαίτες του ονείρου, γιατί αναγράφονται τόσες φορές σ' ένα μικρό κείμενο;

Τόσες φορές και εκνευριστικά μάλιστα, διότι δεν είναι σαφές το νόημά τους. Δεν έχει σημασία να διευκρινιστεί ο όρος. Εκείνο που μετράει είναι ότι, είτε δεν έχεις είτε κατέχεις, συμπεριλαμβάνεσαι στο κενό της ζωής, στα κρατικά ελλείμματα, στην κυβερνητική ανεπάρκεια.

Θέλουμε πολλά καρβέλια ακόμη έως ότου ενδυναμωθούμε, διανοητικά και ψυχικά, ώστε να αναλογιστούμε τι σημαίνει επαιτεία και δοτικότητα, εκβιασμός και ανταποδοτικότητα.

Τι σημαίνει ανταποκρίνεται κάποιος στις απαιτήσεις του επαίτη; Τι σημαίνει αποφασίζει κάποιος να γίνει σκληρός και ξένος με τον εαυτό του και τις αξίες του; Τι σημαίνει η πραγματικότητα που περιβάλλει όλους μας; Είμαστε, τελικά, όλοι επαίτες του ονείρου;...

Γιώργος Σταματόπουλος