Τσόντα ή συνεταίρος;..

Οσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις δεν είχαν εξαρχής αρκετές ελπίδες ότι η προσπάθεια για τη συνένωση και ανασυγκρότηση του ενδιάμεσου (κεντρώου, κεντροαριστερού, σοσιαλδημοκρατικού, μεταρρυθμιστικού και πάει λέγοντας) χώρου θα ευδοκιμήσει. Το...
αντίθετο, ήταν σχεδόν βέβαιοι ότι θα ναυαγήσει.

Η βασική αιτία δεν ήταν πολιτικές, ιδεολογικές ή προγραμματικές διαφορές. Ηταν καθαρά θέμα προσώπων. Από τη μία ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν πίστευε ότι, με τους υπάρχοντες συσχετισμούς, θα μπορούσε να διεκδικήσει με επιτυχία την ηγεσία του νέου φορέα. Οι συσχετισμοί είναι υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη Γεννηματά, από την άλλη, δεν ήταν διατεθειμένη να διακινδυνεύσει ο νέος φορέας να περάσει σε άλλα χέρια πέραν του ΠΑΣΟΚ, το οποίο αποτελεί την ισχυρότερη (δημοσκοπικά και τηρουμένων των αναλογιών) δύναμη.

Ετσι, η μοναδική λύση για την υπέρβαση αυτού του προβλήματος θα ήταν να αποδεχθούν και οι δύο μια «τρίτη λύση», ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, για ηγέτη του νέου κόμματος. Εφόσον αυτό ούτε καν συζητήθηκε, το ναυάγιο ήταν προδιαγεγραμμένο...

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Καρελιά, πατήστε εδώ