Σταύρος Θεοδωράκης και life style (πάνε μαζί). Μιλάει -και θυμάται- για την ζωή του.
Πότε πήρε την πρώτη βέσπα, την δουλειά στο ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ, τα (πολλά) λεφτά που -οπως λέει- δεν έβγαλε από το "Αλάτσι", τις γνωριμίες με μεγάλους εγκληματίες και δικηγόρους, στα παλιά δικαστήρια στο "Αρσάκειο", δίπλα από το "Σανταρόζα" .
Οι διακοπές σας ξεκίνησαν με ένα εξομολογητικό κείμενο στο Facebook για τα χρόνια που ταξιδεύατε οικογενειακώς για την Κρήτη και κοιμόσασταν στρωματσάδα στο κατάστρωμα.
Όλη η Ελλάδα τότε κοιμόταν στρωματσάδα στα καταστρώματα. Ακόμη και τα σλίπινγκ μπάνγκ ήταν πολυτέλεια. Με παλιές κουβέρτες βολευόμασταν. Μερικές φορές κοιτάω πίσω και λέω «πως άλλαξαν τόσο γρήγορα τα πράγματα».
Εννοείτε πως άλλαξαν για σας ή πως άλλαξαν για την Ελλάδα;
Για όλους μας. Η Ελλάδα την δεκαετία του ‘70 και του ’80 μύριζε χώμα. Τουλάχιστον οι περιοχές που μεγάλωνα εγώ. Αγία Βαρβάρα – Αιγάλεω - Κορυδαλλός. Οι στάσεις των λεωφορείων αναστέναζαν από κόσμο. Συνήθως το κόβαμε με τα πόδια. Μέχρι που ανακαλύψαμε τα μηχανάκια.
Ποιο ήταν το πρώτο σας μηχανάκι, θυμάστε;
Ένα 50αρη Honda που μου έδωσε ένας ξάδελφος μου. Και νόμιζα ότι καβαλάω την μηχανή του Τζέιμς Μπόντ. Μετά μόλις τέλειωσα το σχολείο, στα 17, είχα κερδίσει και χρόνο, πήρα την πρώτη μου βέσπα, με γραμμάτια βέβαια.
Γραμμάτια;
Ναι εσείς είστε μικρή. Τότε είχαμε τα γραμμάτια, δεν είχαμε δόσεις στις τράπεζες. Έδινες τον λόγο σου, υπέγραφες μερικά γραμμάτια, έπαιρνες το μηχανάκι και κάθε τέλος του μήνα έδινες τη δόση και έσχιζες ένα γραμμάτιο.
Και πως ξαφνικά βρεθήκατε στην τηλεόραση;
Ε όχι και ξαφνικά. Στην τηλεόραση πήγα μετά από 15 χρόνια σε εφημερίδες και ραδιόφωνα. Πρώτη – Μεσημβρινή – Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία … Και μαζί ραδιόφωνα. Κανάλι 15 – 902 αριστερά στα FM – Σκάι. Όλος ο κύκλος.
Έχετε δουλέψει και στο ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ; Τον 902 αριστερά στα FM;
Ναι. Χωρίς να είμαι κομμουνιστής. Ήταν η εποχή που το ΚΚΕ επιχειρούσε ανοίγματα σε ένα ευρύτερο χώρο. Και μαζί με τον Καφετσόπουλο κάναμε μια τολμηρή εκπομπή. «Στην ουρά του γαϊδάρου», την λέγαμε.
Ώσπου βρεθήκατε με δική σας εκπομπή στην τηλεόραση.
Οι περισσότεροι της γενιάς μου είχαν κάποια ευκαιρία στην τηλεόραση. Γιατί από την μια μέρα στην άλλη παρουσιάστηκαν και τρία και πέντε και επτά κανάλια.
Βγάλατε αρκετά λεφτά από την τηλεόραση;
Αρκετά αλλά δεν μας τα χάριζαν. Οι Πρωταγωνιστές ήταν η δημοφιλέστερη εκπομπή στο νεανικό και στο γυναικείο κοινό και είχε τα περισσότερα διαφημιστικά έσοδα στην βραδινή ζώνη. Έτσι μπορούσα και διεκδικούσα λεφτά για μένα και για τους συνεργάτες μου και βέβαια και για την παραγωγή της εκπομπής, για να μπορούμε κάθε χρόνο να είμαστε και καλύτεροι.
Πάντως με αφορμή τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων απευθυνθήκατε - πάλι από το Facebook – σε αυτούς που απέτυχαν λέγοντας ότι και εσείς είχατε αποτυχίες στην ζωή σας.
Μα ναι. Με τις ήττες προχωράει ο άνθρωπος. Αν τα βρεις όλα στρωμένα δεν θα κατακτήσεις αληθινά τίποτα στην ζωή σου.
Δεν μείνατε όμως ποτέ μόνο στην τηλεόραση. Κάποια στιγμή είχατε και δικό σας σάιτ, το protagon.
Το protagon δεν ήταν δικό μου. Ήταν πολυμετοχικό. Μέτοχοι ήτα 25 δημοσιογράφοι. Ήταν ένα πετυχημένο πείραμα ενός συνεταιριστικού ιντερνετικού μέσου. Μια υγιής επιχείρηση, χωρίς τραπεζικό δανεισμό. Και τα λίγα κέρδη που έβγαζε τα μοιραζόμασταν κάθε χρόνο όσοι γράφαμε.
Το Αλάτσι πως προέκυψε;
Πάντα στήναμε μεγάλα τραπέζια με φίλους. Μια χρονιά στα γενέθλια μου τους πήγα σε ένα κρητικό εστιατόριο. Αυτοί εντυπωσιάστηκαν αλλά εγώ ήξερα ότι για τα κρητικά δεδομένα ήταν χάλια. Εκεί τους υποσχέθηκα να ανοίξω ένα αληθινό κρητικό μαγαζί για να καταλάβουν πως τρώμε στο νησί. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Κάθε εβδομάδα ερχόταν από τα Χανιά ένα φορτηγό γεμάτο προϊόντα. Από κατσίκια έως σταμναγκάθι.
Βγάλατε πολλά λεφτά από το Αλάτσι;
Λεφτά δεν βγάλαμε αλλά περάσαμε πολύ καλά. Για να βγάλεις «πολλά λεφτά», όπως λέτε, πρέπει να κλέβεις τον πελάτη ή τον εργαζόμενο ή το κράτος. Εμείς δεν κλέβαμε κανέναν. Είχαμε 25 παιδιά στο ΙΚΑ. Σκεφθείτε ότι στα δέκα χρόνια που είχαμε το Αλάτσι δεν είχαμε καμία παράβαση από εφορία, ΙΚΑ, υγειονομικό. Και υπήρξε και μήνας που ερχόταν 2 φορές το ΣΔΟΕ, γιατί πολλοί ήταν αυτοί που σκεφτόντουσαν «πάμε στο μαγαζί του Θεοδωράκη να βρούμε μια παράβαση, να γίνει μεγάλο θέμα».
Εκεί η μάνα σας, η κυρία Αργυρώ, έκανε τα περίφημα ντολμαδάκια της τα οποία τα είχε παινέψει και η Μαρίκα Μητσοτάκη.
Ναι και ακόμη τα κάνει, εκτός εμπορίου όμως. Μόνο για φίλους. Θα σας στείλω μερικά.
Έχω δει ότι όταν έρχονται ξένοι πολιτικοί ή διπλωμάτες στο γραφείο σας, συχνά τους παραθέτετε «κρητικούς μεζέδες».
Ναι είναι το κρυφό μου όπλο για να τους πείσω ότι οι Έλληνες έχουν δίκιο. Πάντως και δεν αστειεύομαι όταν για πρώτη φορά πήγα στις Βρυξέλλες πήρα μαζί μου βάζα με χανιώτικο θυμαρίσιο μέλι. Ε από τότε το στόμα τους στάζει μέλι...
(γέλια)
Τέλειωσε για σας το Αλάτσι;
Μα ναι. Από τον Οκτώβριο θα ανοίξει στον ίδιο χώρο ο Βασίλαινας. Η πιο παλιά ταβέρνα του Πειραιά.
Οι φίλοι σας πάντως λένε ότι συνεχίζετε να κάνατε καταπληκτικές σαλάτες. Προλαβαίνετε και σήμερα;
Και όταν δεν προλαβαίνω, αναδομώ τις σαλάτες των άλλων. Αν πάμε σε καμιά ταβέρνα θα μπω στην κουζίνα και θα φτιάξω τις σαλάτες.
Με ποια μυστικά;
Ε μην φανταστείτε ότι είμαι και ο Αντονι Μπουρντέν… Αλλά η χωριάτικη γίνεται ποιο νόστιμη αν βάλεις και λίγο ξύδι και λίγο λεμόνι. Και τα πράσινα της σαλάτας – από τις πιπεριές μέχρι τον βασιλικό και την γλιστρίδα - καλό είναι να τα σπας με τα χέρια για να έρθουν πιο κοντά στην υφή της ντομάτας.
Για πιο λόγο όλα αυτά τα χρόνια παράλληλα με την δημοσιογραφία κάνατε και επιχειρήσεις;
Μου αρέσει να σπάω την μονοτονία, να βάζω στόχους και να προσπαθώ. Και με βοηθούσε να είμαι ανεξάρτητος. Κατά καιρούς έχω παραιτηθεί από τα μεγαλύτερα δημοσιογραφικά μαγαζιά. Από το Βήμα, από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, από τον ΣΚΑΪ… Απ’ την ΕΡΤ έφυγα όταν πήγαν να με μονιμοποιήσουν. Όταν κάτι μου τελείωνε, έφευγα.
Ο πατέρας σας είχε περίπτερο;
Όχι. Ένα πάγκο είχε στα παλιά δικαστήρια στο Αρσάκειο, δίπλα από το Σανταρόζα. Είχε χτυπήσει στο στρατό και έτσι πήρε μια άδεια μικροπωλητή ως «ανάπηρος πολέμου σε καιρό ειρήνης». Καμιά φορά πήγαινα και τον βοηθούσα. Εκεί γνώρισα όλους τους μεγάλους δικηγόρους της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80 μαζί και τους μεγαλύτερους εγκληματίες. Αλλά αυτούς με χειροπέδες.
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου