Ποιος πληρώνει την ενημέρωση;...

Τάσος Τσακίρογλου

«Αυτό που πρέπει να αναρωτηθείς ως δημοσιογράφος είναι ποιος πληρώνει για τη δουλειά σου... Οι δημοσιογράφοι πρέπει να σκεφτούν και να γίνουν ακτιβιστές, εάν στοχεύουμε σ’ ένα...
καλύτερο αύριο ως κοινωνία. Πρέπει όχι μόνο να ενημερώνουν το κοινό, αλλά να το εκπαιδεύουν, να διδάσκουν».

Ετσι έκλεισε την εισήγησή του ο Αμερικανός καθηγητής Νταν Γκίλμορ στο συνέδριο για την Ψηφιακή Δημοσιογραφία που έγινε προ ημερών στην Αθήνα.

Λίγο νωρίτερα είχε επισημάνει τους οργουελιανούς κινδύνους που απορρέουν από την προσπάθεια ελέγχου των ΜΜΕ από τις διάφορες εξουσίες και είχε υπογραμμίσει με έμφαση:

«Πρέπει να επανακτήσουμε τον έλεγχο, το κοινό πρέπει να βάζει τον έλεγχο, όχι οι επιχειρηματίες και οι κυβερνήσεις».

Εγώ θα πρόσθετα «ούτε τα κόμματα».

Η απαξίωση του δημοσιογραφικού κλάδου τα τελευταία χρόνια, με τεράστια ευθύνη και του ίδιου, έχει ανοίξει μια τεράστια συζήτηση για τον ρόλο του Τύπου εν γένει και έχει καταδείξει την ανάγκη επαναθεμελίωσης ενός επαγγέλματος που κάποτε αναφερόταν ως λειτούργημα.

Βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι φυσικά η αποκατάσταση της πλέον στοιχειώδους αρχής: εκείνης που λέει ότι απαιτείται η ανεξαρτησία του δημοσιογράφου από το κράτος, τις κυβερνήσεις και τους επιχειρηματίες.

Η εκπλήρωση αυτής της προϋπόθεσης οδηγεί εν δυνάμει και στην ανεξαρτησία πνεύματος. Και βέβαια η τήρηση της αναγκαίας απόστασης από τις κομματικές δουλείες, όποιες και εάν είναι αυτές.

Αυτός που πληρώνει τη δουλειά μας είναι -και πρέπει να είναι, όπως λέει ο Νταν Γκίλμορ- το κοινό μας, γι’ αυτό και το μότο της «Εφημερίδας των Συντακτών» είναι το «Μοναδικοί εργοδότες, οι αναγνώστες μας».

«Ομως η “Εφ.Συν.” είναι μια συνεταιριστική εφημερίδα» θα αντιτείνει κάποιος. Φυσικά.

Αλλά είτε δουλεύουμε σε «ιδιωτικό μαγαζί» είτε σε κρατικό, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το τελικό προϊόν των ΜΜΕ «πουλιέται» στο κοινό μας. Και σ’ αυτό τελικά (πρέπει να) λογοδοτούμε.

Η ενημέρωση είναι ένα κοινωνικό προϊόν, το οποίο πρέπει να ελέγχεται και να αξιολογείται από τους «καταναλωτές», δηλαδή την κοινωνία την ίδια.

Η επισήμανση του Γκίλμορ -που δεν είναι δα και κανένας κομμουνιστής- ότι οι δημοσιογράφοι πρέπει να γίνουν ακτιβιστές, πρέπει να διαβαστεί ως μια προτροπή να βγουν στην κοινωνία, να την ακούσουν, να τη νιώσουν, να της δώσουν φωνή και να την εκφράσουν.

Η θέση τους δεν είναι στον γυάλινο πύργο, εκεί όπου ζούσαν όλα τα τελευταία χρόνια, ούτε βέβαια και στον προθάλαμο των επιχειρηματιών και των κρατικών και κομματικών κομισάριων.

Και παράλληλα να ξαναδώσουν στη δημοσιογραφία τον παιδευτικό της ρόλο.

Να θέτουν ερωτήματα που πηγαίνουν το κοινό ένα βήμα παρακάτω, να ανοίγουν δρόμους, να καλλιεργούν προβληματισμούς και να εκπαιδεύουν τους αναγνώστες-τηλεθεατές-ακροατές στην ορθολογική σκέψη με επιχειρήματα.

Η συζήτηση έχει ανοίξει και εμείς οι δημοσιογράφοι, αλλά και το κοινό πρέπει να την εκμεταλλευτούμε για να πούμε αλήθειες και να βγάλουμε συμπεράσματα.

Ενα κομμάτι αυτής της συζήτησης μπορεί να γίνει και απόψε στις 8 μ.μ. στην παρουσίαση του νέου μου βιβλίου «Το πολύ μέσα στο λίγο», που θα γίνει στο βιβλιοπωλείο Επί Λέξει (Ακαδημίας 32). Οσοι πιστοί...

efsyn.gr