"Μα τι κόμμα είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ;"...

Μια ερώτηση που περιμένουν να απαντηθεί (από το Συνέδριο του κόμματος) δεκάδες χιλιάδες αριστεροί που κατοικούν «απ’ έξω»...

Νίκος Τσαγκρής 

Μια ανάρτηση 100 λέξεων στο facebook μπορεί να αξίζει περισσότερο από...
εκατό χιλιάδες λέξεις εσωκομματικού προσυνεδριακού διαλόγου. Διαβάζουμε:

“Είναι αδήριτη ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ στο επικείμενο Συνέδριο του να επαναπροσδιορίσει το πολιτικοϊδεολογικό του στίγμα. 
Το εμπεδώσαμε , "...εσείς γι αλλού κινήσατε γι’ αλλού , κι αλλού η ζωή σας πήγε ..." 
Πού, λοιπόν, σας πήγε η ζωή ; Γιατί δεν μπορεί να είστε ολίγον αριστεροί , ολίγον σοσιαλδημοκράτες , ολίγον νεοφιλελεύθεροι… 

Αποφασίστε και υποστηρίξτε το με Κυβερνητικό ανασχηματισμό, από τον οποίο καλό θα ήταν να λείπουν οι κλαψιάρηδες , οι κουζουλοί και εντελώς ευήθεις... 
Ό,τι είναι να γίνει , ας γίνει με συντονισμένα βήματα ,και , όσο είναι δυνατόν, πιο κουρδισμένη ορχήστρα.” 

Η αξία της συγκεκριμένης δημόσιας παρέμβασης έγκειται στο γεγονός ότι είναι μια παρέμβαση πρακτική (κριτική μεν, αλλά υποδεικτικά – παραινετική) και όχι θεωρητική, ιδεολογική – φιλοσοφική. Η υπεραξία της, στο γεγονός ότι προέρχεται «απ’ έξω», από μια αριστερή συμπολίτισσα* – ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ και όχι «από μέσα», από κάποιο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος… 

Απ’ έξω, βλέπεις τα κομματικά και τα κυβερνητικά δρώμενα από απόσταση, όπως έβλεπε ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: το αληθινό θέατρο μοιάζει με την πανούκλα, όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας, με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων… 

Υπό το άγος της «ήττας»;

Έτσι βλέπεις ατόφια, καθαρά, σαν να βλέπεις την πολιτική ψυχή σου στον καθρέφτη του ήλιου. Και βλέπεις πως “Είναι αδήριτη ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ στο επικείμενο Συνέδριο του να επαναπροσδιορίσει το πολιτικοϊδεολογικό του στίγμα… 

Μετά την επάνοδό του στην κυβερνητική εξουσία, το Σεπτέμβρης του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα (υπό την έννοια της κομματικής κανονικότητας) «δεν υπάρχει»! Το πολιτικό – ιδεολογικό του στίγμα κλονίζεται, διαταράσσεται, τίθεται εν αμφιβόλω, υπό το βάρος της «συνθηκολόγησης Τσίπρα»∙ του ιστορικού συμβιβασμού της Ελληνικής Αριστεράς, δηλαδή. Που από τον όλο – ή τον σχεδόν όλο – εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ (κυβέρνηση και κόμμα) εισπράχτηκε ως ήττα. Και εν πολλοίς ως ήττα βαραίνει και σήμερα την ιδεοπολιτική φυσιογνωμία του κυβερνώντος κόμματος. 

«Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο» και, «πράγματι, εκφράζονται διαφορετικές προσεγγίσεις – όχι ακριβώς απόψεις – εντός του ΣΥΡΙΖΑ ως προς τη διαχείριση της ήττας της συμφωνίας του Ιουλίου», ομολογεί ένα απ’ τα πλέον αξιόπιστα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (ο υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Χρ. Βερναρδάκης) στη συνέντευξή του στην ΕΠΟΧΗ της προηγούμενης Κυριακής: από τη μία είναι η άποψη πως η κυβέρνηση υπέστη μια ήττα που πρέπει να διαχειριστεί και από την άλλη είναι η άποψη πως ενδεχομένως να αναδεικνύονται ευκαιρίες μέσα από αυτή την κακή συμφωνία. Και κάπου στη μέση βρίσκεται η πραγματικότητα…». 

 Αριστερός πραγματισμός 

Το εμπεδώσαμε , "...εσείς γι’ αλλού κινήσατε κι αλλού η ζωή σας πήγε ...", μοιάζει να απαντάει (αν όχι στον υπουργό, στον μέσο συριζαίο) η φωνή «απ’ έξω». Που πάει να πει, «ξεκινήσατε για ανατροπή, για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και, εισπράττοντας τον πολιτικό συμβιβασμό Τσίπρα ως ήττα, καταντήσατε μοιραίοι απολογητές της, ως θύματα ενός εκβιαστικού καταναγκασμού: «εμείς κινήσαμε γι’ αλλού. Κι αλλού η ζωή μάς πάει…». «Πού, λοιπόν, σας πήγε η ζωή ; Γιατί. δεν μπορεί να είστε ολίγον αριστεροί , ολίγον σοσιαλδημοκράτες , ολίγον νεοφιλελεύθεροι...», συνεχίζει η «φωνή απ’ έξω»… 

Αλήθεια, που μας… πήγε η ζωή: «μια κομματικά αποστασιοποιημένη οπτική δεν μπορεί παρά να βλέπει το κυβερνών κόμμα σαν ένα κεντροαριστερό κόμμα», έγραφα από τους πρώτους μήνες της δεύτερης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κεντροαριστερό κόμμα που, «ενώ έχει επιτύχει –και μάλιστα χωρίς να τον επιδιώξει– τον “κεντρισμό”, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την αριστερή – σοσιαλιστική φυσιογνωμία του…» 

 Και καλά κάνει. Αρκεί να το κάνει σωστά, συνειδητά, συλλογικά, χωρίς το άγος της «ήττας»: ας αναζητηθεί το σύγχρονο ιδεολογικό – πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, όχι σε καιροσκοπικές – επικοινωνιακές προσμίξεις (ολίγον αριστεροί , ολίγον σοσιαλδημοκράτες , ολίγον φιλελεύθεροι) αλλά στον αριστερό πραγματισμό που προέβαλλε (και εξακολουθεί να προβάλλει) στην Ευρώπη και στον κόσμο το «Ελληνικό παράδειγμα», δηλαδή η κυβέρνηση Τσίπρα. Γιατί «αυτό που διακυβεύεται τώρα είναι η ίδια η επιβίωση μιας δημοκρατίας αντάξιας του ονόματός της». Και διότι «οι διαφορές σχετικά με το τι σημαίνει αυτή (η Δημοκρατία), είναι τώρα λιγότερο πιεστικές από την ανάγκη να διασωθεί ό,τι δεν έχει καταφέρει ακόμα να καταστρέψει η Δεξιά»…

restaro.blogspot.gr