Για τον ποιητή του ροκ ...

Λίγες σκέψεις, ακούγοντας τραγούδια του ιδρυτή των "Διάφανων Κρίνων", Θάνου Ανεστόπουλου...
Κανείς δεν θα μπορούσε να γράψει τόσο πνιγμένα άσματα, αν πρώτα δεν έχει βυθιστεί ο ίδιος. Κι εν πάση περιπτώσει κανείς δεν θα αποφάσιζε να μελοποιήσει το «Γράμμα ενός αρρώστου» του Νίκου Καββαδία (ένας...
σαρκαστικός ύμνος για το τέλος) έτσι όπως το πράττει ο Ανεστόπουλος, αν δεν είχε βιώσει ένα κοντινό του τέλος από δίπλα.

Έφυγε από τη ζωή ο τραγουδιστής των Διάφανων Κρίνων Θάνος Ανεστόπουλος. Μπορεί να ήταν γνωστά, βεβαίως, τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια, όμως η αναγγελία του θανάτου του ήταν εκείνη που μας έσφιξε την καρδιά σήμερα το πρωί. Ο Ανεστόπουλος είτε με τα Κρίνα, είτε μόνος του, στην πιο προσωπική διαδρομή του, έδωσε, πρόλαβε να δώσει, σαφές και πεντακάθαρο στίγμα, αφήνοντας πίσω του τραγούδια για να τον θυμόμαστε πάντα.   
Την ώρα που γράφω αυτά τα λίγα λόγια ακούω τις τελευταίες ηχογραφήσεις του, έτσι σαν μνημόσυνο. Το άλμπουμ των Διάφανων Κρίνων «…κι η αγάπη πάλι θα καλεί» (2008), καθώς και το προσωπικό του «Ως το Τέλος» (2012), που σηματοδοτούσε την ακόμη πιο κλειστή και εσωστρεφή πορεία τού έσχατου καιρού.
Μένω στα οργανικά ντεμαράζ των Κρίνων, που σκάνε με γδούπους, στους πεσιμιστικούς, ρομαντικούς και σαρκαστικούς στίχους, στις καθαρές-βαριές ερμηνείες. Η προμετωπίδα εξάλλου με τη μελοποίηση του καρυωτακικού «Κι αν έσβησε σαν ίσκιος…» θα δίνει πάντα ξεκάθαρο στίγμα. 
  Όπως έλεγαν και οι ίδιοι: «Το άλμπουμ περιέχει 12 τραγούδια… που ισορροπούν ανάμεσα στον λυρισμό και μιαν ασυγκράτητη, όσο και ατόφια ηλεκτρική ενέργεια, με στίχους που αφηγούνται ιστορίες οι οποίες έλκουν την καταγωγή τους από τη βαθιά πεποίθηση πως η άυλη ομορφιά της μουσικής, η δύναμη του λόγου και η μυστική ροή της αγάπης είναι τα πράγματα εκείνα που μας βοηθούν να συνειδητοποιούμε πως διερχόμαστε μέσα από κάτι και όχι μέσα απ’ το τίποτα».

Έτσι λοιπόν και παρότι το concept είναι σαφές, με τα κομμάτια να εναλλάσσονται με την πρέπουσα διαδοχή, υπάρχουν κάποια tracks εδώ που ξεχωρίζουν, που φανερώνουν με πιο ξεκάθαρο τρόπο τι είναι εκείνο που έπλεξε τον μύθο του γκρουπ, αυτήν την τελευταία 20ετία.  
 Το «Στην κόλαση βαθιά» ας πούμε:

  Την επόμενη μέρα με βρήκαν πεσμένο το φεγγάρι ψηλά σκοτωμένο κι η νύχτα κρυμμένη σαν πανούργα γριά με τα ψοφίμια δίπλα στα ρείθρα μα εγώ δεν είχα παρά μια φτωχή βασανισμένη καρδιά  
είναι ένα τραγούδι που θα μπορούσε να περιγράψει με ακρίβεια το ύφος των Κρίνων, όπως ακόμη το «Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο» (εδώ απολαμβάνεις την παικτική βιρτουοζιτέ τους) και φυσικά το «Μ’ ένα άδειο ποτήρι», με τους στίχους του Ανεστόπουλου να ταρακουνούν όχι μόνο σώματα, μα και συνειδήσεις:  

 Σε λίγο η πίκρα θα σκίσει τα χείλη θα γίνουμε εχθροί οι καλύτεροι φίλοι κι εμείς σκυθρωπά θα απαγγέλουμε στίχους μιας άθλιας γενιάς ενός άοσμου πλήθους. 

  Άφησαν πολύ ωραία τα τραγούδια τα Διάφανα Κρίνα –είναι αλήθεια– και μερικά απ’ αυτά ακούγονται και στον συγκεκριμένο δίσκο. Εκείνο το άλμπουμ, όμως, που χάραξε βαθιά τους φίλους του τραγουδοποιού, ήταν το «Ως το Τέλος».

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...

πηγη lifo.gr