Σε μια ομιλία του στους αποφοίτους του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον το 2004 ο Αμερικανός συγγραφέας Κερτ Βόνεγκατ έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο...
πώς, επί προεδρίας Τζορτζ Μπους, άδειασαν τα δημόσια ταμεία για να χρηματοδοτηθεί ο πόλεμος στο Ιράκ, ο οποίος παρουσιάστηκε σαν αναγκαίος με πλαστά στοιχεία και ψευδείς δηλώσεις.
Το βάρος του χρέους φυσικά μετατέθηκε στις επόμενες γενιές. «Κανένας δεν έβγαλε το παραμικρό κιχ όταν σας το έκαναν αυτό, γιατί τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και η τηλεόραση έχουν αποσυνδέσει κάθε αντικλεπτικό συναγερμό που υπήρχε στο Σύνταγμα: τη Βουλή, τη Γερουσία, το Ανώτατο Δικαστήριο, το FBI, αλλά και εμάς, τον λαό» είπε ο μεγάλος συγγραφέας στο νεανικό του κοινό.
Οι αναφορές αυτές ταιριάζουν γάντι και στην Ελλάδα, αφού, προκειμένου να περάσουν τα μνημόνια και να καταστεί η χώρα οικονομικό προτεκτοράτο, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και οι μιντιάρχες εξουδετέρωσαν και έπνιξαν κάθε διαφορετική φωνή, εμφανίζοντάς την ουσιαστικά σαν αντεθνική, τυχοδιωκτική και ανεύθυνη.
Η αγέλη των τηλεοπτικών λύκων, που και σήμερα, με αφορμή τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές συχνότητες, ουρλιάζει ότι καταδιώκεται η ελευθερία της έκφρασης και της γνώμης, κατασπάραξε εξ ονόματος των αφεντικών της καθέναν ή καθεμία που άρθρωσε κάποιες αμφιβολίες, κάποια ερωτήματα ή κάποιες ενστάσεις.
Το colpo grosso έγινε στις ΗΠΑ ενόψει ενός πραγματικού πολέμου, ενώ στην Ελλάδα ενόψει ενός οικονομικού και ταξικού πολέμου που εξαπολύθηκε εναντίον της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Φυσικά ο Βόνεγκατ δεν είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι όλα αυτά ήταν μια συνωμοσία και να θεωρεί ότι όλοι εμείς, και ο καθένας ξεχωριστά, εξαπατηθήκαμε χωρίς να έχουμε την παραμικρή ευθύνη. Συμπεριλαμβάνει τον λαό στα συστατικά του «αντικλεπτικού συναγερμού» στο πλαίσιο του Συντάγματος.
Μάλιστα τον αναφέρει τελευταίο στη σειρά όχι τυχαία, αφού ο κάθε λαός είναι η ύστατη ελπίδα για την υπεράσπιση του Συντάγματος, η οποία επαφίεται «στον πατριωτισμό των Ελλήνων». Το γεγονός ότι η πλειονότητα των συμπολιτών μας έπεσε από τα σύννεφα με τη χρεοκοπία της χώρας και την έλευση των ξένων τοποτηρητών φανερώνει το πόσο μεγάλη ζημιά είχε γίνει τις τελευταίες δεκαετίες στη συνείδηση των πολιτών.
Η πολιτική ανάθεση, η δάνεια ευζωία, ο κτηνώδης καταναλωτισμός, ο ατομικισμός και η μικροαστική αλαζονεία δημιούργησαν έναν Φρανκενστάιν που φοβόταν να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη και βολευόταν με την ψευδαίσθηση της «ισχυρής Ελλάδας» που του καλλιεργούσαν ηγέτες όπως ο μοιραίος και ολίγιστος Κώστας Σημίτης.
Τα παραμύθια φυσικά δεν κρατούν πολύ, και σύντομα –μόλις δοκιμάσαμε τον καρπό της γνώσης του χρέους– μας πέταξαν έξω από αυτήν την Εδέμ.
Σε τι μπορούμε λοιπόν να ελπίζουμε; Ο Βόνεγκατ, αφού έχει περιγράψει στους αποφοίτους όλη τη μαυρίλα του κόσμου μας, χωρίς όμως να παραλείψει να τους προτρέψει να δρέπουν ό,τι καλό έχει να τους προσφέρει η καθημερινότητα, καταλήγει με τον αφορισμό ότι «η απελπισία είναι η μητέρα της πρωτοτυπίας».
Κάθε νέο σχέδιο έρχεται μπροστά σε ένα αδιέξοδο, η έμπνευση χτυπά απρόσμενα εκεί που όλα φαίνονται απελπιστικά και, τελικά, ίσως ισχύει το ρητό ότι «το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου