Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τους σούπερ ήρωες. Θες που είναι απολύτως αμερικανιά, θες που δεν αντέχω άλλο να βλέπω όλα τα αγοράκια ντυμένα σπάιντερμαν (δηλαδή τι...
παραπάνω έχει από τον δικό μας Αχιλλέα, δεν κατάλαβα... αν και δεν θα άντεχα ούτε αγοράκια ντυμένα Αχιλλέα και Ηρακλή να βλέπω), θες που πάντα τους θεωρούσα πολύ «φλόρια», όταν έβγαιναν από τα κοστούμια και χάναν τις υπερδυνάμεις τους, κάτι τέλος πάντων με χάλαγε.
Δεν μπορούσα να ταυτιστώ - δεν έβρισκα σημείο επαφής. Ασε που ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί κανένας υπερήρωας δεν είχε τη μία και μοναδική δύναμη που θα ευχόμουν να έχω: να μπορεί να ακούει τη σκέψη του άλλου.
Είναι ένα θέμα αυτό με το «εύχομαι να...». Πρέπει να είσαι απολύτως σαφής στο τι εύχεσαι. Να μπεις σε λεπτομέρειες -κάτι σαν λίστα γάμου σχολαστικής νύφης.
Δεν συμπληρώνεις απλά «μια πιατέλα», αλλά: «μια πιατέλα με μεγάλα κόκκινα γαρούφαλα». Με τον ίδιο τρόπο, δεν λες «εύχομαι να μπορώ να διαβάζω τις σκέψεις των άλλων», αλλά «εύχομαι να μπορώ να διαβάζω τις σκέψεις μόνο όσων με ενδιαφέρουν και να μπορώ να απεκδύομαι της δυνατότητας αυτής, όποτε το επιθυμώ».
Αλλιώς, τρελαίνεσαι! Σκέψου να μπορείς ν' ακούς τι λέει η Κυριακούλα, η Ματούλα, η γειτόνισσα όταν μιλάει στο τηλέφωνο, η συμπεθέρα της γειτόνισσας, με την οποία μιλάει στο τηλέφωνο και δεν συμμαζεύεται. Το χάνεις το μυαλό σου... Γι' αυτό σου λέω, χρειάζεται σύστημα και λεπτομερειακή περιγραφή η όποια ευχολογία -σχεδόν ως καταγραφή σκηνικού εγκλήματος!
Ως τέτοιο είδα να μετατρέπεται μπροστά μου ο χώρος εξεταστικής της Βουλής, ενώ ταυτόχρονα έβλεπα και την ευχή μου να γίνεται πραγματικότητα. Ναι, γιατί υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που μπορεί να μην ξέρουν να διαβάζουν μύχιες σκέψεις, ωστόσο λένε κάθε τι που τους κατεβαίνει στο μυαλό.
Ή δεν σκέφτονται πριν μιλήσουν ή δεν τους ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί ο άλλος όταν μιλήσουν. Αυτό, το δεύτερο, ανακάλυψα προσφάτως πως συμβαίνει σε άτομα που, έχοντας κερδίσει τον σεβασμό των άλλων, αδιαφορούν για την απώλεια του αυτοσεβασμού τους.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το «υπέγραφα με αέρα» του υιού Ψυχάρη ως απάντηση σε ερώτημα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτη Φάμελλου, στην εξεταστική της Βουλής για τα ΜΜΕ, τη διαφθορά, την αταξία και την αταραξία τους.
Το άκουσα ίσα με 20 φορές για να καταλάβω πως δεν έγινα εγώ ξαφνικά υπερήρωας, απλά ο Ψυχάρης μάς έδωσε στο πιάτο κρυφά κι απόκρυφα. Να μου το θυμηθείς: Μετά το «αέρααα» που φώναζαν οι Ελληνες αγωνιστές εναντίον των Ιταλών το '40, στην ιστορία θα μείνει και ο «αέρας» που κατέθετε ως αντίτιμο εκατομμυρίων ο κάθε Ψυχάρης για να μας πουλάει «αέρα», μέσω του τηλεοπτικού «αέρα», που με «αέρα» πλήρωνε για να έχει.
ΥΓ1: Αν κάτι έχει καταφέρει η κυβέρνηση, είναι να πέσουν οι μάσκες. Πάρτε κιάλια, μεγεθυντικούς φακούς, μικροσκόπια κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο και ξεκινήστε την παρατήρηση... όσο είναι καιρός.
ΥΓ2: Σε πρωινή -πλήρως αντικειμενική και χωρίς ίχνος αμετροέπειας- εκπομπή του ΣΚΑΪ, μια φωνή ακούστηκε μέσα από το μούσι του Μπάμπη. Κάτι σαν εξορκισμός ένα πράγμα: ξύπνησε ο Αλαφούζος μέσα του και ενώ τα μάτια του έλεγαν «πήρα την άδεια, πήρα την άδεια!», τα λόγια του ήταν όσο να το πεις πιο συμμαζεμένα (μέχρι και τσιτάτα του Λένιν ξεστόμισε! Τέλειο;).
Δεν άντεξε για πολύ, βέβαια, και του βγήκε κι αυτού αβίαστα η σκέψη: «Θα πρέπει ο κ. Παππάς (σ.σ. Νίκος, υπουργός Επικρατείας και ο ουσιαστικός ''σαρβάιβορ'', καθώς κατόρθωσε να επιζήσει από τα μαύρα βαμμένα της διαφθοράς το χρώμα, με νύχια γαμψά, μιντιακά κατεστημένα) να στείλει ένα δώρο στον Αλαφούζο». Αυτό είπε. Κανείς δεν κατάλαβε το γιατί. Πάντως, αν θέλει ο κ. Παππάς, του προσφέρω ανιδιοτελώς μια πιατέλα με κάτι τεράστια κόκκινα γαρούφαλα επάνω, δώρο (εκτός λίστας) στον γάμο της αδερφής μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου