Καταλαβαίνετε πάντως ότι...
αναφέρομαι στις συζητήσεις που γίνονται στην περιοχή μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ. Στο ΠΑΣΟΚ και στο υπόλοιπο της ΔΗΜ.ΑΡ. επείγονται να κλείσει η υπόθεση και δεν το κρύβουν.
Πιέζουν προκειμένου να τελειώσουν οι κουβέντες μεταξύ των αντιπροσωπειών για το ιδεολογικό στίγμα και την πολιτική ταυτότητα, να δηλώσουν υποψηφιότητα όσοι επιθυμούν να ηγηθούν, να προσκληθούν οι φίλοι να εμπλακούν στις διαδικασίες ανάδειξης της νέας ηγεσίας και να οριστεί η ημερομηνία εκλογής αρχηγού ώστε να είναι έτοιμη η παράταξη στην περίπτωση που ο Τσίπρας αποφασίσει να αιφνιδιάσει στήνοντας κάλπες.
Ο Στ. Θεοδωράκης όμως δεν δείχνει να βιάζεται. Είναι καχύποπτος.
Με το δίκιο του νομίζω. Φοβάται ότι ο μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ -σκιά βεβαίως του παλιού εαυτού του- μπορεί να εξουδετερώσει χωρίς μεγάλο κόπο σχήματα σαν το Ποτάμι που είναι χύμα στο κύμα.
Η τεχνογνωσία υπάρχει. Ο ιδρυτής του έχει αφήσει παρακαταθήκη σε πρακτικές αφομοίωσης και μπορεί οι διάδοχοί του να μη διαθέτουν το χάρισμά του στο μανιπουλάρισμα ανθρώπων και κομμάτων -άλλωστε δεν είναι ίδιες οι εποχές- ωστόσο κάτι έχουν κληρονομήσει από τον υψηλού επιπέδου τακτικισμό του Α. Παπανδρέου.
Φοβάται επίσης ότι αν πάει να μπλέξει με στελέχη και παράγοντες που έχουν κακόφημο κυβερνητικό παρελθόν, θα ακυρωθεί ο λόγος του για την ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού.
Φοβάται επίσης την κατακραυγή του κόσμου γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει ένα τεράστιο χρέος (κοντά στα 120 εκατομμύρια ευρώ) το οποίο δεν θα ήθελε να φορτωθεί το νέο σχήμα ή στη χειρότερη περίπτωση να εξαφανιστεί μέσω της αλλαγής ονομασίας, κατά το μοντέλο των ΠΑΕ.
Φοβάται ακόμη ότι αν γίνουν βιαστικά βήματα θα κυριαρχήσει η εντύπωση πως ο κεντρικός στόχος είναι η πάση θυσία εκλογική διάσωση κομμάτων, κινήσεων και προσώπων. Γι’ αυτούς τους λόγους ο κ. Θεοδωράκης είναι σφιχτός.
Για να μην κατηγορηθούν όμως στο Ποτάμι για υπονόμευση του εγχειρήματος προσπαθούν να καθησυχάσουν τους συνομιλητές τους, θυμίζοντας ότι η ανασυγκρότηση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος ξεκίνησε στο συνέδριο του Επινέ το 1971 και κράτησε τρία χρόνια.
Σκοπίμως ξεχνούν να πουν ότι τότε υπήρχε ένας ηγέτης, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος μπορεί να είχε αμφιλεγόμενο παρελθόν, κατάφερε όμως να επιβληθεί στον σοσιαλιστικό χώρο.
Προσωπικότητα αυτού του μεγέθους δεν βλέπουμε για την ώρα στην Ελλάδα. Εκτός αν ο κ. Θεοδωράκης πιστεύει ότι έχει τα προσόντα να παίξει αυτό τον ρόλο.
Απορώ πάντως με την άρνηση όλων των πλευρών να συζητήσουν τη μοναδική σοβαρή (σε οργανωτικό επίπεδο) πρόταση που έχει κατατεθεί: να αυτοδιαλυθούν κόμματα και κινήσεις και να ξεκινήσουν όλα από μηδενική βάση...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου