Είναι κάτι τοίχοι! Στομωμένοι στην πέτρα και στον ασβέστη. Κι όμως, από μια διαδρομή που δεν μπορείς να ακολουθήσεις, ξεπετάγεται ένα λουλούδι! Βρήκε την άκρη. Είναι...
κάτι δέντρα! Σε κορφές που οι άνεμοι ξυρίζουν το σύμπαν όλο. Και απορείς πώς σήκωσαν ανάστημα σε τέτοιες καιρικές αντιξοότητες; Πώς έκτισαν σπονδυλική στήλη και οντότητα;
Μ΄αρέσει να τα παρατηρώ όλα αυτά. Ετσι παρομοιάζω το «ταλέντο». Θα βρει την άκρη, όσες αντιξοότητες και να πέσουν επάνω του. Μπορεί, ακόμα και τα όποια ανάποδα, να λειτουργούν σαν καύσιμό της αντοχής του. Να σπιρουνιάζουν το «πείσμα» του, να ανατροφοδοτούν τη δύναμη του, να υποβοηθούν το focus στον στόχο του, ν΄ανανεώνουν το «Εγώ, θα δείξω ό,τι αξίζω».
Βεβαίως καμάρωσα την Αννα Κορακάκη. Τη χειροκρότησα με όση δύναμη είχα! Αλλά διαπίστωσα, ακόμα μια φορά, πόσο βαθιά ενοχικοί είμαστε, για ό,τι δεν φέρουμε ευθύνη και πόσο ανάλαφροι σε ό,τι απαιτεί ατόφια ευθύνη. Πόσο, εν ολίγοις, ταλαντούχοι είμαστε στην απόδοση του ρόλου του «Βασιλάκη Καΐλα». Τι άλλο, δα, είναι όλη αυτή η ακατάσχετη φλυαρία και το κούνημα του κεφαλιού με –και καλά- απογοήτευση και το «τσου, τσου, τσου» στο αντίκρισμα του χώρου προπόνησης της Αννας; Της παράγκας όπως τη διαδώσαμε κι έτσι όντως έμοιαζε.
Από τη σπορά της ανθρωπότητας, δεν υπάρχει άνθρωπος που θα έχει πετύχει το στόχο του και δεν θα έχει να σου διηγηθεί αδικίες, μικρότητες, αμφισβητήσεις, τρικλοποδιές, φθήνειες κ.λ.π. Αλλά αυτό που τον ξεχωρίζει από τον μέτριο, είναι, ότι ο μεν θα πετάξει πάνω απ΄αυτά και θα προχωρήσει ακάθεκτος στον προσωπικό του στόχο ενώ ο δε, θα βρίσκει στο διηνεκές βολικά «άλλοθι» για τη μη επιτυχία του. Μια χαρά, θα βολευτούν και οι δυο. Ο μεν με την αλήθεια του, ο δε με τη δικαιολογία του. That’s life.
Μην εκλαμβάνετε ανάλαφρα το «That’s life». Μεγάλη υπόθεση το «that’s life» κατά την άποψή μου. Είναι η γνώση τού μέχρι πού μπορώ ή όχι να παρέμβω στα πράγματα. Είναι το τι προτεραιότητες βάζω αφού γνωρίζω ότι δεν μπορώ να κάνω τα πάντα. Είναι το μέχρι πού δικαιούμαστε να απαιτούμε ή όχι από «την Πολιτεία» και τους πολιτικούς μας, να παρεμβαίνουν. Είναι ο καθορισμός του τι, και σε ποιους τομείς, πρέπει να κτίσω. Είναι η κατανόηση ότι δεν ήρθαμε δα σε παράδεισο και ούτε μπορούμε παράδεισο εν γη να απαιτούμε.
Εχω βαρεθεί από την ώρα που γεννήθηκα να ακούω το «τι κάνει η Πολιτεία;» για ό,τι μας έρχεται στο μυαλό, έχω βαρεθεί να ακούω «πού είναι οι αρμόδιοι;» για όλα! Τόσο που ανοίγουμε τη βεντάλια των απαιτήσεών μας, ταξιδεύοντας στο «όνειρο» και στο «μη ιδεατό», τόσο που μας ηδονίζει το «μη πρακτικό», τόσο που κοροϊδεύουμε το «πρακτικό», φοβάμαι ότι δεν θα κατορθώσουμε ποτέ να συνενώσουμε δυνάμεις και «αιτήσεις», για το τι εν τέλει θέλουμε. Και πάνω σε αυτό το κουσούρι μας, έρχονται βέβαια θλιβεροί πολιτικοί και σπάνε τα ταμεία του εντυπωσιακού «τίποτα», ξεπετώντας μια μπουρδολογία σαν τεράστια φιλοσοφία και στόχο.
Να καταθέσω παράδειγμα; Η μεν Αννα, που δούλεψε λυσσαλέα για το στόχο της και κατόρθωσε ό,τι μεγαλειώδες κατόρθωσε, μίλησε μεταδίδοντας μας χρήσιμα λόγια: «Διαχειρίστηκα σωστά τα συναισθήματά μου και πήρα τα δυο μετάλλια». Διαχείριση συναισθήματος! Ακου φίλε μου! Ακου! Κι έρχεται ο υπουργός Εσωτερικών Παναγιώτης Κουρουμπλής και ξεπετάει στο δευτερόλεπτο «Η Πολιτεία θα κάνει όσα δεν έκανε μέχρι σήμερα. Η Aννα είναι το παιδί όλων των Ελλήνων». Οχι αγόρι μου! Η Αννα είναι το παιδί της μάνας της και του πατέρα της. Και πιο πολύ είναι η Αννα του εαυτού της, όπως τον εκτιμά και τον ορίζει. Και ευτυχώς έχει μάθει από τα γεννοφάσκια της να στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις. Και να μην κολλώνει στις όποιες αντιξοότητες. Να βρίσκει την άκρη. Η Αννα δεν είναι το παιδί όλων των Ελλήνων αλλά μας υπέδειξε στοιχεία που είναι χρήσιμα σε όλους μας, για την ανατροφή των παιδιών μας. Οχι για να μοιάσουν στην Αννούλα – «είδες η Αννούλα!» – αλλά για να αγωνιστούν να κατορθώσουν ό,τι λαχταράει και ορίζει η ψυχή τους ως επιτυχία. Τη δική τους διαδρομή έντασης και προσωπικής γαλήνης...
Ρέα Βιτάλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου