O πρωθυπουργός και ο Αύγουστος (μήνας)...

Γιώργος Σταματόπουλος

Καλά θα ήταν να κολυμπούσαμε ανέμελα όλοι οι νεοέλληνες στον χείμαρρο ακόμη του γίγνεσθαι, να μη βλέπαμε τη ζωή τόσο δραματικά (άλλοι βέβαια φροντίζουν γι' αυτό), να μην τα...
παίρναμε όλα τόσο μα τόσο σοβαρά (ακόμη κι όταν δεν έχουμε να φάμε!), να μην τα ανάγουμε όλα σε θέματα ζωής ή θανάτου· ένα παιχνίδι είναι επιτέλους ο χρόνος (η ζωή).

Δεν ξέρω αν όλα αυτά ισχύουν αλλά πώς αλλιώς, παρά με σκωπτική διάθεση, να διαβάσεις τις δηλώσεις του Ελληνα πρωθυπουργού εν όψει του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο;

«Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ευθύνη και τη δυνατότητα να παράξει σχέδιο και στρατηγική που θα καταστήσουν την Αριστερά ηγεμονική δύναμη στην Ελλάδα, αλλά και πρωτοπόρο δύναμη στην Ευρώπη».

Το ότι η Αριστερά που (νομίζει ότι εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ) έχει πάρει των ομματιών της εδώ και μήνες πολλούς, στιλβώνει τα υποδήματα των Ευρωπαίων, λέει «ναι» ακόμη και εκεί που πιθανώς η Δεξιά έλεγε «όχι», εφαρμόζει την πιο σκληρή αντικοινωνική πολιτική που εφαρμόστηκε ποτέ στη χώρα είναι, φαίνεται, δευτερεύοντα ζητήματα για τον πρωθυπουργό, ανάξια μνείας καν· το βιολί του αυτός, ακόμη κι αν γελάνε όλοι στην οικουμένη.

Τι να πεις; Λες, είναι δυνατόν να εκστομίζονται τέτοιες εξωπραγματικές «βεβαιότητες», να σφυρίζεις κλέφτικα όταν αποδιαρθρώνεται πλήρως ο κοινωνικός ιστός;

Να που όλα γίνονται. Ποιο παιγνίδι και ποια ευθυμία να ανατρέψουν αυτήν την κυβερνητική υπέρβαση της πραγματικότητας;

Παρ' όλα αυτά υπάρχει χώρος να ξεδιπλωθούν οι εσωτερικές δυνάμεις του καθενός μετά από γερή εαυτοσκόπηση κι έναν ψύχραιμο αναστοχασμό.

Σ' αυτό το ξεδίπλωμα είναι απαραίτητος ο διπλανός, ο συμπάσχων· απαιτείται επίσης να ξεφύγει κανείς από εξουσιολαγνικά πλέγματα και τη νοσταλγία (;) της καταναλωτικής αφθονίας.

Εχοντας κατά νου ότι ο άνθρωπος είναι ένα «ζώον λογικόν, έχον ακατάσχετον κλίσιν εις το παραλογίζεσθαι» (Ροΐδης) είναι πιο εύκολο (αν και πονάει) να ερμηνεύσουμε τα ανερμήνευτα των δηλώσεων του κυρίου Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας (που νομίζουν ότι κυβερνάνε...).

Είναι αλήθεια ότι δεν αξίζει να δίνει κανείς βαρύτητα σε όλα αυτά τα ενοχλητικά· όσο περισσότερο μιλάνε οι κυβερνώντες τόσο περισσότερο εκτίθενται απέναντι στον κοινό νου (αλλά και στην ουσία της πολιτικής -και στο ίδιο το πνεύμα).

Τα λόγια τους εξάλλου διαχέουν μιαν ιλαρότητα στη χώρα, γίνονται αφορμή «κατασκευής» ευτράπελων καταστάσεων και «ιστορικών» ανεκδότων, εμπνευσμένων και καίριων.

Το πιο σύντομο; Μα η «κυβερνώσα Αριστερά». Κι άλλα, ήπια και σκληρά.

Θα γίνονταν απλούστερα όλα αν οι κυβερνώντες έβγαιναν στον δρόμο και με παρρησία έλεγαν ότι η Αριστερά (όπως θεωρούσε ότι είναι) δεν μπορεί να κυβερνήσει μέσα σ' αυτό το καπιταλιστικό σύστημα ούτε είναι ικανή να προκαλέσει το παραμικρό ρήγμα.

Να ζητούσαν μια συγγνώμη για την αφέλειά τους και να παραδεχτούν ότι πάνε γι' άλλα, ότι μετεξελίσσονται πολιτικά και ιδεολογικά και όποιος θέλει ακολουθεί.

Η ειλικρίνεια δεν βλάπτει· η υποκρισία και το ψεύδος ενοχλούν.

Είναι βέβαιο ότι αν παραδέχονταν κάτι τέτοιο, εύκολα θα μόρφωναν έναν σαν τους άλλους πολιτικό σχηματισμό και θα εναλλάσσονταν στην εξουσία και δεν θα κινδύνευαν να κατρακυλήσουν στα ποσοστά από τα οποία ξεκίνησαν.

Να αφήσουν επιτέλους την Αριστερά για άλλους, αν υπάρχουν κι αυτοί.

Η ιλαροτραγωδία δεν έχει θεμέλια και, άρα, με τον πρώτο συνειδητό άνεμο χάνει τ' αυγά και τα πασχάλια (της).

Η ζωή είναι παιχνίδι, φιλοσοφικά εννοείται... αυγουστιάτικο πανηγύρι...

efsyn.gr