Η τελευταία ευκαιρία...

Παρότι η συγκυρία κατά την οποία η κυβέρνηση ανακινεί το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων δημιουργεί προβληματισμό και επιφυλάξεις για το αν οι στοχεύσεις της είναι ειλικρινείς ή επικοινωνιακές, εντούτοις όσοι...
εμπλέκονται στο κίνημα διεκδίκησης των οφειλών βλέπουν μια ευκαιρία περαιτέρω ώθησης του ζητήματος στην κατεύθυνση της οριστικής του επίλυσης, με απόδοση δικαιοσύνης αλλά και αποζημίωση (σε καμία περίπτωση δεν απεμπολούνται αξιώσεις στο υλικό πεδίο).

Προκειμένου να «ξεπαγώσει» η υπόθεση της διεκδίκησης των οφειλών, η οποία στο επίσημο επίπεδο της πολιτείας έχει παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, υπό τον φόβο της επιδείνωσης των ελληνογερμανικών σχέσεων, απαιτείται ενεργοποίηση στο ανώτατο πολιτικό πλαίσιο για την εκκίνηση των διαπραγματεύσεων σε διακρατικό επίπεδο.

Όπως προβλέπει η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 στο άρθρο 28 «περί εξωτερικών γερμανικών χρεών», το Διαιτητικό Δικαστήριο (που ορίζεται με το εν λόγω άρθρο) είναι αρμόδιο για τη δικαστική επίλυση της διαφοράς μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.

Ωστόσο, η προσφυγή στο Διαιτητικό Δικαστήριο «προϋποθέτει, ως αναγκαία προδικασία, την αποτυχία των ενδιαφερόμενων μερών να επιλύσουν την επίμαχη διαφορά “δια διαπραγματεύσεων”». Σε αυτή την προϋπόθεση παραπέμπει και η παραπάνω δήλωση του Αλέξη Τσίπρα από το Κομμένο Άρτας για διεκδίκηση πρωτίστως σε διπλωματικό επίπεδο «και αν χρειαστεί» και σε δικαστικό.

Αν λοιπόν οι διακρατικές διαπραγματεύσεις αποτύχουν, ανοίγει ο δρόμος για τη δικαστική οδό. Τα αρμόδια δικαιοδοτικά όργανα είναι το Διαιτητικό Δικαστήριο του άρθρου 28 της Συμφωνίας του Λονδίνου του 1953, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και τα εθνικά δικαστήρια, τόσο σε ό,τι αφορά τις κρατικές ή δημόσιες αξιώσεις, δηλαδή τις πολεμικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο, όσο και αναφορικά με τις αξιώσεις ιδιωτών, δηλαδή τις πολεμικές αποζημιώσεις των θυμάτων και των συγγενών τους...

Βέβαια, σε καθεμία από αυτές τις περιπτώσεις δικαιοδοτικών οργάνων ανακύπτουν ζητήματα προς αντιμετώπιση και εξεύρεση ελιγμών, με πιο τρανταχτό παράδειγμα το ζήτημα της ετεροδικίας (σύμφωνα με το οποίο τα ξένα κράτη δεν υπάγονται στη δικαιοδοσία των εθνικών δικαστηρίων άλλων κρατών).
Ωστόσο, υπάρχει η δυνατότητα για εκτέλεση αμετάκλητων αποφάσεων της ελληνικής Δικαιοσύνης σε βάρος του γερμανικού Δημοσίου, με άδεια από τον υπουργό Δικαιοσύνης της Ελλάδας, μια άδεια που δεν έχει δοθεί, για παράδειγμα, στην περίπτωση της αμετάκλητης απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για τα θύματα του Διστόμου (ενώ ανάλογες αποφάσεις υπάρχουν και για το Αίγιο και την Κρήτη).

Με βάση τα παραπάνω, το πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής προτείνει μια σειρά ενδεδειγμένων ενεργειών σε κοινοβουλευτικό - κινηματικό επίπεδο, σε πολιτικό - διπλωματικό επίπεδο και σε δικαστικό επίπεδο.
Επί της ουσίας, αυτό που προτείνει είναι η ανάληψη δράσης σε πολιτικό - διπλωματικό επίπεδο για την εκκίνηση των διακρατικών διαπραγματεύσεων, αφού προηγουμένως έχει εκπονηθεί ένα σχέδιο εθνικής στρατηγικής, πάνω στο οποίο αυτές θα κινηθούν.

Υποστηρικτικά στην κεντρική πολιτική πρωτοβουλία προτείνεται μια σειρά δράσεων, που κατά κανόνα εμπίπτουν στο πλαίσιο της λεγόμενης κοινοβουλευτικής διπλωματίας (αλλά όχι μόνο) και αφορούν την ευρύτερη ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, τη Γερμανία και αλλού, και γενικότερα τη «διεθνοποίηση» του ζητήματος ως μέσο πίεσης στη Γερμανία..,

Πηγή: topontiki.gr