Μια λιτότητα που ελάχιστοι μπορούν να αντέξουν...

Πριν μερικά χρόνια ο Ιμάντ δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα περιμένει στην ουρά, μέσα στον ήλιο για την εβδομαδιαία επιδοτούμενη μερίδα παιδιού γάλακτος που δικαιούται.

Αλλά η αύξηση των τιμών των αγαθών σημαίνει ότι ...
πενιχρός μισθός του ως δημόσιος υπάλληλος εξαντλείται πριν το τέλος του μήνα. Και η κυβέρνηση ετοιμάζεται να... σφίξει κι άλλο το ζωνάρι. 

«Το ρεύμα αυξάνεται, τα τρόφιμα αυξάνονται. Το μόνο πράγμα που δεν αυξάνεται στην Αίγυπτο είναι οι μισθοί. Και το μόνο που μας λένε είναι ότι θα κόψουν και τις επιδοτήσεις», είπε ο Ιμάντ στο Reuters. 

Με τις ζωές τους ήδη στριμωγμένες από την οικονομική και πολιτική που συνεχίστηκε μετά την εξέγερση του 2011 και την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ, οι Αιγύπτιοι προετοιμάζονται για μια νέα εποχή λιτότητας, η οποία συνοδεύει- ως συνήθως- την συμφωνία που έκανε το ΔΝΤ με την κυβέρνηση για ένα τριετές δάνειο 12 δισ. δολαρίων.

Οι «μεταρρυθμίσεις» που ζητά το ΔΝΤ για να εκταμιεύσει το δάνειο, είναι μέρος του προγράμματος τις οποίες προτείνει προκειμένου να μειωθεί το έλλειμμα του προυπολογισμού και να επανέλθει η ισορροπία στις αγορά του νομίσματος.

Αλλά η πολιτική αντίσταση στα μέτρα - τα οποία περιλαμβάνουν μειώσεις στις κρατικές επιδοτήσεις αγαθών από τις οποίες εξαρτάται η επιβίωση δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, υποτίμηση του νομίσματος και φυσικά αύξηση φόρων- κάνει το πρόγραμμα να φαντάζει «πολύ φιλόδοξο».

Το κόστος της αποτυχία, σύμφωνα με οικονομολόγους, θα είναι υψηλό: το έλλειμμα του προυπολογισμού κοντεύει να φθάσει το 10%, ο πληθωρισμός είναι το 14%, οι ελλείψεις στην αγορά συναλλάγματος έχει επιφέρει πλήγμα στις εισαγωγές και πολλοί ξένοι επενδυτές, αποφάσισαν λόγω και των capital controls που έχουν επιβληθεί εδώ και 18 μήνες, να φύγουν από την χώρα.

Οι επιχειρήσεις- σημειώνει το Reuters- δεν μπορούν να διασφαλίσουν αρκετό συνάλλαγμα για να εισάγουν πρώτες ύλες και βεβαίως δεν μπορούν να πληρώσουν το πριμ του 40% για να αγοράσουν ξένο νόμισμα στην μαύρη αγορά.  

Το πολιτικό κόστος

AP Photo/Nariman El-Mofty

Το ζητούμενο και εδώ όπως και σε κάθε χώρα που επισκέπτεται το ΔΝΤ, είναι η «πολιτική βούληση».

Η μια κυβέρνηση μετά την άλλη, για παράδειγμα, έχουν αρνηθεί να καταργήσουν τις κρατικές επιδοτήσεις αγαθών.

Ο Ανουάρ Σαντάτ το τόλμησε για αγαθά πρώτης ανάγκης, όπως το αλεύρι, το ρύζι και το πετρέλαιο το 1977 προκειμένουν να διασφαλίσει το δάνειο του ΔΝΤ.

Αναγκάστηκε όμως να το πάρει πίσω μετά τις αιματηρές ταραχές του «ψωμιού» που ξέσπασαν στις 18 και 19 Ιανουαρίου του 1977, σε πολλές πόλεις της χώρας, από τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας και οι οποίες κατέληξαν στον θάνατο περίπου 80 ανθρώπων, τον τραυματισμό άνω των 500, την ανάπτυξη του στρατού και φυσικά την επαναφορά των επιδοτήσεων. 

Παρότι η Αίγυπτος επιστρέφει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το ΔΝΤ τακτικά από το 1970 και μετά, οι επιδοτήσεις μέχρι τώρα ήταν στο «απυρόβλητο» και η εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων» δεν ήταν ικανοποιητική για το Ταμείο.

Μεγάλη μερίδα των Αιγυπτίων θεωρούν έτσι κι αλλιώς θεωρούσαν και θεωρούν ότι το ξενόφερτο πρόγραμμα θα πλήξει πάλι τις φτωχές τάξεις και θα ευνοήσει τις πλέον εύπορες. 

Πρόσφατα το Κάιρο είχε διαπραγματευτεί δυο συμφωνίες με το ΔΝΤ τις οποίες ποτέ δεν ολοκλήρωσε, συμπεριλαμβανομένης και μιας το 2012 για ένα δάνει 4,8 δισ. δολαρίων.

Αυτή τη φορά, ο νυν πρόεδρος Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι έχει διακηρύξει ότι δεν θα διστάσει «ούτε για ένα δευτερόλεπτο» να υιοθετήσει τα απαιτούμενα δύσκολα βήματα για να διασφαλίσει την επιβίωση των Αιγυπτίων μέσα στις δυνατότητες τους (!). 

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...