Μια αθλητική επιτυχία στους Ολυμπιακούς αγώνες, ειδικά για μια χώρα που στερήθηκε αυτές τις διακρίσεις και την ικανοποίηση που προσφέρουν, προφανώς και...ανάγεται σε κεντρικό θέμα συζήτησης εδώ και μέρες. Ο καθένας βέβαια, αντιλαμβάνεται ή μετουσιώνει αυτή την μοναδική επιτυχία μιας νεαρής κοπέλας με το δικό του τρόπο, την προσαρμόζει στα δικά του ερεθίσματα ή επιχειρεί – συχνά- να την εκμεταλλευτεί κατά το δοκούν.
Τα «μπράβο» συχνά έχουν επίκαιρη χροιά και κυρίως ικανοποιούν την αυτοεπιβεβαίωση που επιζητεί ο νεοέλληνας παραβλέποντας ποια είναι η πραγματική επιτυχία: Είναι η ίδια η χρυσή ολυμπιονίκης από τη Δράμα και η παιδεία που κομίζει. Με την σοβαρότητα, το μέτρο, την ευγένεια και τη φυσική συστολή που εξέπεμψε από την πρώτη στιγμή μια 20χρονη, διαψεύδοντας έγκαιρα όλους τους συμβατικούς τρόπους με τους οποίους οι Έλληνες συνηθίζουν να πανηγυρίζουν : την υπερβολή και την επικίνδυνη σύγχυση του αθλητισμού με τις εθνικές θεωρίες. (χωρίς βέβαια αυτό να αναιρεί το δικαίωμα του κάθε αθλητή να πορεύεται με τη δική του πατρίδα ή τη δική του αλήθεια, όπως τις σκιαγραφεί μέσα του).
Οι μετρημένες δηλώσεις, η ανωτερότητα έναντι της ανεπάρκειας όσων θα έπρεπε να την είχαν στηρίξει, η σεμνή αντιμετώπιση της ξαφνικής δημοσιότητας (η οποία απαιτεί ισχυρή υποδομή για να είναι διαχειρίσιμη), η διάκριση αθλητισμού και πρωταθλητισμού ήταν ευχάριστη έκπληξη που μαρτυρά ολοκληρωμένη προσωπικότητα και προσδίδει έπαινο στην οικογένειά της. Τα παράπονα απόλυτα δικαιολογημένα, η στάση αρκετών παραγόντων και, διαχρονικά, και της Πολιτείας είναι περίπου προβλέψιμη αλλά έτσι κι αλλιώς ο Ελληνικός Αθλητισμός, στη μετα2004 περίοδο βασίζεται στις προσωπικές υπερβάσεις διαφόρων μικρών και μεγάλων ηρώων όπως αυτή της οικογένειας από τη Δράμα. Ας μη γελιόμαστε.
Το διεφθαρμένο μοντέλο του παρελθόντος
Και είναι πιο υγιής γιατί λόγω οικονομικής ένδειας κατέρρευσε σε μεγάλο βαθμό το μοντέλο που τροφοδοτήθηκε από το απατηλό νεοελληνικό όνειρο της ευμάρειας που καλλιέργησε το πολιτικό προσωπικό του παρελθόντος σε άμεση διαπλοκή και εργαλειακή μεταχείριση του πρωταθλητισμού ενώ η χώρα δεν είχε κατακτήσει ούτε την αθλητική κουλτούρα. Αυτό το μοντέλο δημιούργησε αρκετούς πρωταθλητές που δεν είχαν το ειδικό βάρος να διαχειριστούν την ευθύνη τους ως προτύπων και εκεί ακριβώς διαφοροποιήθηκε η χρυσή ολυμπιονίκης με το χαρακτήρα που επιδεικνύει και την επίγνωση του ρόλου της.
Γνωρίσαμε συχνά, αρνητικές συμπεριφορές που ικανοποιούσαν την ανάγκη του κοινού να συγκινηθεί και να μετρήσει μετάλλια αλλά στο τέλος της ημέρας μαρτυρούσαν έπαρση και ματαιοδοξία. Τα ΜΜΕ και η Πολιτεία με μεγάλη ευχαρίστηση υποδέχόντουσαν αυτή την αναγκαστική συναλλαγή με τους αθλητές, που υποτάσσονταν στη φρενίτιδα της κοινωνίας , δημιουργώντας βολικές θεωρίες για τη νίκη (που οφείλεται «στην ανωτερότητα και τη σκληρή δουλειά») και την ήττα («η χαρά της συμμετοχής», η «υπέρβαση των προσωπικών ορίων»). Και συχνά δυστυχώς, διαπιστώσαμε ότι όλες κάποιες από αυτές τις υπερφίαλες συμπεριφορές διαττόντων αστέρων διαψεύστηκαν οικτρά όταν αποκαλύφθηκε το ντόπινγκ που τις τροφοδοτούσε και που «ξεπλύθηκε» κιόλας με διάφορες προφάσεις περί εθνικής υπεροχής που δικαιολογεί τα πάντα… Και κάπως έτσι πολλοί αδίκησαν τον εαυτό τους και δεν ανέδειξαν τις αρετές του χαρακτήρα τους.
Είδαμε στο παρελθόν και πολλές δακρύβρεχτες δηλώσεις περί «μοναχικού δρόμου» (που πάντως είναι δεδομένος για κάθε πρωταθλητή σε κάθε χώρα του πλανήτη) για ιδανικά που συχνά ήταν σε αναντιστοιχία με τη βιομηχανία των κινήτρων και των απολαβών, των διορισμών και των αδειών ΠΡΟΠΟ. Όσα προσέφερε απλόχερα η πολιτική τάξη που επένδυσε σε «εθνικές επιτυχίες» και συντηρούσε ένα διεφθαρμένο αθλητικό παραγοντικό σύστημα, με κομματικές διοικήσεις και έλεγχο στις ομοσπονδίες, αδιαφανείς οικονομικές συναλλαγές, σκοτεινές διαδρομές -συχνά με όρους υποκόσμου- και προφανή ανεπάρκεια να οικοδομήσουν τον αθλητισμό και τις υποδομές σε υγιείς αναπτυξιακές βάσεις μέχρι σήμερα, παρότι συνεχίζουν να φωτογραφίζονται πίσω από τους αθλητές. Γύρω από αυτό το μοντέλο οι κάθε λογής πολιτικάντηδες έπαιρναν με κυνισμό μερίδιο δημοσιότητας και επιτυχίας, έχοντας αντιπαράσχει προνόμια. Γι’αυτό είναι και θετικό ότι σήμερα οι πολιτικοί παράγοντες περιορίζουν τις εμφανίσεις και τα λόγια τους στα απολύτως απαραίτητα και θα είναι καλό να τις περιορίσουν ακόμη περισσότερο .
Η φωτό με τους πρόσφυγες, "γροθιά" στο ρατσισμό
Υπάρχει όμως και ένα άλλο εξίσου σημαντικό μήνυμα. Αντί να φωτογραφίζεται με πολιτικούς η Άννα Κορακάκη φωτογραφήθηκε κατά την υποδοχή της στη Δράμα με πρόσφυγες από τη Συρία, που την υποδέχτηκαν μαζί με την τοπική κοινωνία και τίμησαν τον τόπο που τους φιλοξενεί και συμμετείχε στη χαρά τους. Θα ήταν αυθαίρετο να προσδώσουμε πολιτική χροιά στην κίνησή της (και ούτε έδωσε το δικαίωμα) παρότι είναι θεμιτό, μάλλον και πρέπον, οι αθλητές να έχουν θέσεις για μείζονα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Ήταν όμως απολύτως ανθρώπινη και εμφατική η εικόνα και σε συνδυασμό με όλες τις δημόσιες δηλώσεις, στις οποίες απέφυγε μάλλον συνειδητά τον πειρασμό να ικανοποιήσει τα συλλογικό ασυνείδητο με εύπεπτες εθνικοπατριωτικές κορώνες, πράγματι «έκοψε το βήχα» σε πολλούς που ήταν έτοιμοι να εκμεταλλευτούν αυτή την επιτυχία της για να βγάλουν το δικό τους πολιτικό κέρδος σε θολά νερά. (αν και δεν έλειψαν οι γκάφες και η πολιτική σπέκουλα)
Μοιραία αυτή η μετρημένη συμπεριφορά έρχεται σε αντιδιαστολή με τις αμετροεπείς δηλώσεις αθλητών του παρελθόντος περί «ανωτερότητας της φυλής των Ελλήνων», περί «DNA του Έλληνα» (σε συνδυασμό με ισχυρές δόσεις απαγορευμένων ουσιών) και άλλων ρατσιστικών και ατυχών δηλώσεων και συμπεριφορών που θα θέλαμε να ξεχάσουμε. Η πρωταθλήτρια από τη Δράμα, δεν ακολούθησε αυτό το δρόμο, δεν διαχειρίστηκε τη δημοσιότητα -που δικαιωματικά της ανήκει - με τρόπο προβλέψιμο αλλά με σύνεση. Και αυτό φαίνεται να μεταφράζεται σε ένα πολύ εύστοχο μήνυμα προς όλους τους παράγοντες του Ελληνικού αθλητισμού και της Ελληνικής κοινωνίας: Να σοβαρευτούν επιτέλους...
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου