Νόμος και Τάξη και Εξάρχεια...

Δυο λόγια για ένα υπουργείο και μια συνοικία

Έχω δει τον Σόλωνα Γκίκα να βγάζει αφρούς και ομολογώ ότι φοβήθηκα λίγο γιατί ήμουνα πιτσιρίκι και τα πιτσιρίκια αναστατώνονται εύκολα. Έχω δει ή...
μάλλον έχω διαβάσει Αναστάσιο Μπάλκο, γιατί  τις δημοσίευε τις ομορφιές του το «Αντί» και το έφερνε ο αδερφός μου στο σπίτι. Έχω δει τον στρατηγό Δροσογιάννη να τα παίρνει κρανίο, αλλά δεν φοβήθηκα και πολύ γιατί ήμουνα φοιτητής πια και οι φοιτητές δεν έχουν φόβο μέσα τους. Έχω δει τον Γιώργο Ρωμαίο και τον Θόδωρο Αναγνωστόπουλο να τους στήνουν τα χειρότερα παιχνίδια που μπορεί να στήσει κανείς σε υπουργό και ομολογώ ότι του λυπήθηκα –όσο, δηλαδή, μπορεί κανείς να λυπηθεί υπουργού Δημοσίας Τάξεως…

Σπουδαίο υπουργείο αναμφιβόλως. Και αυτό και όσα το ακολούθησαν, βαφτισμένα με πιο κυριλάτα και πιο εξευγενισμένα ονόματα. Με επικεφαλής τους ακόμη ενεργούς στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, να κυκλοφορούν με το κεφάλι ψηλά ανάμεσά μας παρότι μερικοί εξ αυτών θα έπρεπε να κοιτάνε μόνο τις πλάτες του πεζοδρομίου. Γιατί ντιλάρανε εκεί που έπρεπε να επιδείξουν πυγμή και επέδειξαν πυγμή εκεί που έπρεπε να ντιλάρουν. Με αποτελέσματα κάτι παραπάνω από τραγικά μερικές φορές. Η δημόσια τάξη, βλέπετε, δεν είναι παιχνιδάκι και αστειάκι, είναι ένα πράγμα που περιλαμβάνει γκλομπ και δακρυγόνα και σφαίρες μερικές φορές. Προς γνώση και συμμόρφωση.

Οπότε τη διάβασα με σχετική ανακούφιση τη συνέντευξη Τόσκα στον Βασίλη Λυριτζή και στη Βίκυ Παύλου, όπου ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη αντί να πουλήσει τσαμπουκά και πνεύμα, προσπάθησε να επιδείξει μετριοπάθεια και χαμηλό προφίλ. Και είπε δυο τρία πραγματάκια νορμάλ, της κοινής λογικής. Για τη Σαλονίκη, ας πούμε, με το No border, ότι έγινε μια προσπάθεια να μην οξυνθούν τα πνεύματα και οδηγηθούμε σε καταστάσεις άσχημες. Το αυτό και με τις αγροτικές κινητοποιήσεις, με τις πορείες και διαμαρτυρίες το Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη, με μια σειρά από καταστάσεις που θα μπορούσαν να πάνε πολύ μακριά, να πάνε κατά διαόλου. Χωρίς τουπέ και χωρίς μαγκιά και χωρίς εξυπνακισμούς τα είπε όλα αυτά, και παραλίγο να τον συμπαθήσω. Παραλίγο είπα, μιας και με τον υπουργό Δημοσίας Τάξεως είμαστε πάντοτε απέναντι. Αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι μου ταιριάζει περισσότερο ένας τύπος που συζητάει από έναν τύπο που αποφασίζει και διατάσσει…

Ναι, μου ταιριάζει περισσότερο ένας τύπος που λέει το εξής:

«Και εγώ έχω καλέσει ακόμη και τις συλλογικότητες στα Εξάρχεια να έρθουν να συζητήσουμε. Τις συλλογικότητες εκείνες, οι οποίες δεν έχουν σχέση βέβαια με ναρκωτικά ή άλλα πράγματα, γιατί μπορεί να υπάρξει ελεύθερη έκφραση των ιδεών, ανεμπόδιστη έκφραση των ιδεών».

Γιατί υπάρχουν συλλογικότητες στα Εξάρχεια που κάνουν σπουδαία δουλειά, που αγωνίζονται και τρέχουν πρωί βράδυ, που προσφέρουν το παραπάνω σε όσους υποφέρουν από το λιγότερο και για τις οποίες συλλογικότητες δεν έχουν ιδέα όσοι δεν έχουν περάσει ούτε μέρα, ούτε ώρα, ούτε λεπτό, ούτε στιγμή από τη γειτονιά. Και το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να σηκώνουν ψηλά το δάχτυλο και να απαιτούν εδώ και τώρα να υψωθεί ψηλά το ματσούκι το αστυνομικό και να κατέβει με δύναμη. Για να υπερασπισθεί τις αξίες και τα ήθη ενός κόσμου που έχει προ πολλού εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Δεν πειράζει παιδιά, κάποια στιγμή θα το δείτε κι εσείς το φως στο βάθος του τούνελ. Κι ας επιμένει περί του αντιθέτου ο Χατζηδάκης…

Υ.Γ. 1: Ναι, το ξέρω ότι καμία «συλλογικότητα» δεν θα μπει στο γραφείο του Τόσκα. Και ως φαντασίωση όμως, έχει την πλάκα της!
Y.Γ. 2: Έχεις και τον Καμίνη μέσα σε όλα αυτά να ονειρεύεται τη δημιουργία Λέσχης Φιλίας Εξαρχείων. Για κάποιο μυστήριο λόγο μου θυμίζει εκείνη τη Λέσχη Κυριών που είχε ιδρύσει η Καλάμιτυ Τζέην στο «Λούκυ Λουκ». Ελπίζω τουλάχιστον τα κουλουράκια να τρώγονται…

Χρήστος Ξανθάκης  newpost.gr