Όλη η Ελλάδα χάρηκε από την καρδιά της με τα δυο διαδοχικά μετάλλια της Άννας Κορακάκη, το χάλκινο και μετά το χρυσό στους Ολυμπιακούς του Ρίο ντε Τζανέιρο. Και αλίμονο αν δεν...χαιρόταν! Πρώτα από όλα πάντα ένας λαός (και αυτό δεν ισχύει, ασφαλώς, μόνο για τον ελληνικό), πανηγυρίζει όταν οι αθλητές του τα πάνε καλά. Και αν πρόκειται και για μια μικρή χώρα, που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, που την έχουν στην "μπούκα του κανονιού", η χαρά πολλαπλασιάζεται. Ας θυμηθούμε τι είχε γίνει με την κατάκτηση του Εuro στο ποδόσφαιρο, πριν λίγα χρόνια! Πάντα έτσι συμβαίνει, λοιπόν.
Η εικόνα της Κορακάκη με το χρυσό μετάλλιο, μετά τη νίκη της επί της Γερμανίδας Μόνικα Καρς, σίγουρα συγκίνησε όλους τους Έλληνες. Και το γεγονός ότι η Άννα Κορακάκη είναι μια νεαρή κοπέλα, όμορφη, γελαστή και σεμνή (όπως φάνηκε από τις δηλώσεις της) από την επαρχία, που με μεγάλο κόπο και μεγάλη προσωπική προσπάθεια τα κατάφερε, αυξάνει ασφαλώς τη χαρά και την επιδοκιμασία.
Ως εδώ όλα καλά. Και η ίδια η αθλήτρια στις δηλώσεις της έδωσε έναν τόνο σεμνότητας και μέτρου: ευχαρίστησε τον πατέρα και προπονητή της, όλους όσους τη στήριξαν, μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, εξέφρασε τα παράπονά της –μετρημένα, όμως– προς την Ομοσπονδία της, μίλησε για την αξία του αθλητισμού. Σε αντίθεση με την ίδια, όμως, πολλοί σχολιαστές, στα social media κυρίως αλλά και στον Τύπο, δεν είχαν κανένα μέτρο ή αυτοσυγκράτηση. Σε έναν ορυμαγδό σχολίων ακούστηκαν τα πιο απίθανα: ότι κακώς ο πρωθυπουργός συνεχάρη την Άννα Κορακάκη, αφού η πολιτεία ήταν απούσα από την προετοιμασία της, ότι ο ΣυΡιζΑ που είναι κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της αριστείας δεν μπορεί να επιχαίρει! Μέχρι και το ότι θα έπρεπε να υπάρχουν ολυμπιακών προδιαγραφών αθλητικές εγκαταστάσεις στη Δράμα, όπου ζούσε και προετοιμαζόταν η νεαρή αθλήτρια, γράφτηκε. Κάποιος/α, μάλιστα, έφτιαξε πλαστό λογαριασμό της Α. Κορακάκη στο twitter, όπως κατήγγειλε η ίδια, για να ειρωνευθεί το συγχαρητήριο μήνυμα του πρωθυπουργού. Τρέλα…
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια λογική σειρά.
Πρώτον, ήταν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση του πρωθυπουργού να τη συγχαρεί. Εξέφρασε έτσι το πάνδημο αίσθημα. Αλήθεια, δεν θα το θεωρούσαν όλοι απρέπεια αν σιωπούσε;
Δεύτερον, οι ελλείψεις στον αθλητισμό είναι πράγματι μεγάλες, εδώ και πολλά χρόνια. Ωστόσο, ειδικά στη σημερινή εποχή των ασφυκτικών δημοσιονομικών, μια πολιτεία έχει να αποφασίσει: Πρέπει να προωθήσει τον αθλητισμό για όλους ή τον πρωταθλητισμό; Η απάντηση είναι, βέβαια, αν έχουμε μέτρο το γενικό συμφέρον, ότι η πλάστιγγα πρέπει να πέφτει στον μαζικό αθλητισμό. Ακόμα, όμως και για τον πρωταθλητισμό ας μη μηδενίζουμε το τι κάνει η πολιτεία: και υποδομές προσφέρει σε πολλά αθλήματα, και θεσμικές μέριμνες όπως η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο των πρωταθλητών.
Τρίτον, είναι παραλογισμός –όχι μόνο στην παρούσα συγκυρία, αλλά γενικότερα–, η άποψη ότι θα έπρεπε να υπάρχει ολυμπιακών προδιαγραφών κέντρο σκοποβολής σε μια επαρχιακή πόλη όπως η Δράμα. Με ποια λογική; Επειδή η χρυσή ολυμπιονίκης κατάγεται από εκεί; Με την ίδια «λογική» θα έπρεπε να υπάρχει σε όλες τις πόλεις για όλα τα αθλήματα… Και, όπως έγραψε ένας σχολιαστής στο διαδίκτυο, σε λίγο θα ακούσουμε ότι πρέπει να εισαχθεί η σκοποβολή ως μάθημα από το δημοτικό!
Φυσικά ελλείψεις και προβλήματα υπάρχουν, και δεν μπαίνουμε εδώ σε ειδικότερα ζητήματα όπως λ.χ. οι ευθύνες της Ομοσπονδίας. Γι’ αυτά ας μιλήσουν οι ειδικοί. Όσον αφορά το γενικό πνεύμα, πάντως, άλλο η κριτική και άλλο η ισοπέδωση. Ας χαρούμε λοιπόν, αφήνοντας τις εμπάθειες και τους παραλογισμούς. Άλλωστε την καλύτερη απάντηση την έδωσε η ίδια η αθλήτρια. Στις δηλώσεις της μίλησε για την ανάγκη της ενίσχυσης και καλλιέργειας του αθλητισμού και όχι του πρωταθλητισμού. Επί λέξει είπε ότι παροτρύνει «τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Αν όχι με τον πρωταθλητισμό, τουλάχιστον με τον αθλητισμό. Γιατί ο αθλητισμός είναι υγιής, ο πρωταθλητισμός όχι». Η ωριμότητα και η νηφαλιότητά της είναι ένας ακόμα λόγος να χαιρόμαστε!
Εν κατακλείδι. Η Άννα Κορακάκη έκανε και με το παραπάνω αυτό που έπρεπε και μπράβο της, και η πολιτεία σωστά της έστειλε συγχαρητήρια. Και ας ξεκαθαρίσουμε κάτι ακόμα: δεν πήρε τα μετάλλια από την... ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως διάφοροι, λες και παίρνουν γραμμή από τα «κεντρικά» της ΝΔ, με ανόητα επιχειρήματα προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία. Η Άννα Κορακάκη είχε τη στήριξη της πολιτείας. Πιθανόν όχι όση θα έπρεπε ή θα ήθελε η ίδια. Είχε τον προπονητή της (που ήταν ο πατέρας της, με επιλογή της), είχε και ηθική και οικονομική βοήθεια –και πάλι πιθανόν όχι όσο θα έπρεπε ή θα ήθελε η ίδια ή η οικογένειά της. Ο προπονητής της πληρωνόταν κανονικά από το ελληνικό δημόσιο, η ίδια είχε όλα τα προνόμια που έχουν οι αθλητές που κάνουν υψηλό αθλητισμό.
Μπράβο, λοιπόν, στην Άννα, και ας σταματήσει επιτέλους η (εθνική;) μιζέρια!...
"Αριστερός Ψάλτης"
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου