Πάτροκλος Γεωργιάδης
«Κόφτρες» ονομάζαμε στο Πήλιο το σύστημα εκείνο που εξέτρεπε το αρτεσιανό νερό που έρρεε στα αυλάκια προς διαφορετική κατεύθυνση ώστε να ποτίζεται κάθε φορά διαφορετικό κτήμα.
Αν...
τώρα για οποιονδήποτε λόγο ήθελε κάποιος να «κλέψει» λίγο νερό, δεν είχε παρά να ανασηκώσει την «κόφτρα» και αναλόγως του κενού που θα άφηνε, θα διέρρεε και η αντίστοιχη ποσότητα νερού προς την κατεύθυνση που επιθυμούσε. Οσο πιο μεγάλο το κενό τόσο περισσότερο το νερό που «χανόταν».
Κάπως έτσι χειρίζεται η Τουρκία τις μεταναστευτικές ροές που κατευθύνονται προς τη χώρα μας και προς τη λοιπή Ευρώπη, παίζοντας τον ρόλο του υδρονομέα.
Η περιβόητη συμφωνία με τη γείτονα στην πραγματικότητα δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Και τούτο διότι η Τουρκία, αναλόγως των συνθηκών, επιτρέπει σε σχεδόν καθημερινή βάση να διαφεύγει ένας αριθμός μεταναστών από τις ακτές της προς τα νησιά του Βορείου Αιγαίου, υπενθυμίζοντας με τον τρόπο αυτό ποιος ελέγχει τη ροή του νερού.
Στο οικόπεδο που λέγεται Δωδεκάνησα η ροή έχει κλείσει, καθώς η γείτων δεν θα επιθυμούσε επ’ ουδενί να δει πολεμικά σκάφη της Ελλάδας ή του ΝΑΤΟ στην περιοχή, αφού έτσι θα ετίθετο σε αμφισβήτηση η αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη που προβλέπουν οι συνθήκες για την περιοχή αυτή. Αλλη μία απόδειξη του πώς η Τουρκία μπορεί να ελέγξει πλήρως τις μεταναστευτικές ροές.
Μία ακόμη διαπίστωση που δεν τιμά τη χώρα μας είναι το γεγονός ότι η ανάσχεση του μεταναστευτικού κύματος οφείλεται εν πολλοίς και στο «σφράγισμα» των βόρειων συνόρων από χώρες που δεν ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση και άρα δεν ελέγχονται με τον ίδιο αυστηρό τρόπο ως προς τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τις διεθνείς συνθήκες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι μετανάστες γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ελλάδα θα είναι, τουλάχιστον επί του παρόντος, το τέλος του ταξιδιού τους και άρα δεν έχουν κανένα λόγο να ταλαιπωρηθούν ακόμη περισσότερο.
Μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στην Τουρκία, η πολιτική της ηγεσία άφησε να ξεδιπλωθεί ανοιχτά το αυταρχικό της πρόσωπο, όχι μόνο στο εσωτερικό πεδίο και σε σχέση με τους δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά και στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής –επί του παρόντος σε επίπεδο δηλώσεων– όπου διαφαίνεται ότι ο σύμμαχός μας στο ΝΑΤΟ δεν είναι διατεθειμένος να συμπορευτεί με ό,τι ονομάζουμε δυτικές δημοκρατίες.
Τη διπλωματική γλώσσα έχει υποκαταστήσει η ρητορική των απειλών και των βολών εναντίον κάθε τοποθέτησης που δεν είναι βολική για την τουρκική ηγεσία. Ακόμη και ζητήματα που για την κοσμική Ευρώπη θεωρούνταν λυμένα τίθενται πάλι στο τραπέζι, όπως αυτό της θανατικής ποινής, ενώ τίποτα δεν προδιαγράφει ότι η Τουρκία θα ακολουθήσει δρόμο προσέγγισης με την Ενωση σε επίπεδο αρχών, αξιών και κυρίως θεσμών.
Δεν πρόκειται λοιπόν να προσαρμόσει το Δίκαιό της έτσι ώστε να πληρωθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις για να απαλλαγούν οι πολίτες της από την υποχρέωση έκδοσης βίζας προς τις ευρωπαϊκές χώρες, και τούτο θα αποτελέσει και το επιχείρημά της για το «σπάσιμο» της συμφωνίας σχετικά με τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών.
Από τη μεριά της η Ευρώπη, πλην ορισμένων φωνών που προειδοποιούν την Τουρκία για διακοπή των όποιων συνομιλιών βρίσκονται σε εξέλιξη, δείχνει να μην μπορεί να συντονιστεί σε μια ενιαία αντιμετώπιση και την ίδια στιγμή έχει μπροστά της εκλογές σε αρκετές χώρες-μέλη με πρώτη απ’ όλες τη Γερμανία, γεγονός που εμποδίζει την όποια άσκηση εξωτερικής πολιτικής αφού οι κυβερνήσεις έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στο εσωτερικό των χωρών τους.
Σε σχέση με το μεταναστευτικό ζήτημα εκείνο που τις απασχολεί είναι να διατηρηθεί για το επόμενο χρονικό διάστημα η εύθραυστη συμφωνία, να μη δημιουργηθούν επιπλέον προβλήματα και να προλάβουν να διαχειριστούν τους ήδη εισελθόντες πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες στις χώρες τους.
Μέχρι τότε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που θα δέχεται πιέσεις είναι η Ελλάδα (με την προσθήκη της Ιταλίας, η οποία όμως δεν εξαρτάται από τη συμφωνία Ευρώπης-Τουρκίας).
Ακόμη και αν η Τουρκία «σπρώξει» νέα κύματα μεταναστών προς την άλλη πλευρά του Αιγαίου, οι εταίροι μας έχουν διασφαλίσει ότι οι ροές αυτή τη φορά δεν θα διαχυθούν προς Βορρά και αν και επισήμως διαφωνούν με την πολιτική των χωρών του Βίζεγκραντ, αποδέχονται στην πράξη το προσωρινό κλείσιμο των συνόρων.
Αργά Ή γρήγορα η Ελλάδα θα πρέπει να αποφασίσει μόνη της πώς θα διαχειριστεί ένα νέο μεταναστευτικό κύμα εξ Ανατολών, αν θα επιτρέψει ή όχι κάτι τέτοιο, αν μπορεί ή όχι να το αποτρέψει.
Σε κάθε περίπτωση ο διάλογος και η διαπραγμάτευση με τη σημερινή Τουρκία καθίστανται δυσχερή καθώς η πολιτική της ηγεσία ασκεί επί του παρόντος εξωτερική πολιτική που συνάδει με αγριεμένο λιοντάρι σε κλουβί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου