Το καλοκαίρι του 2012 ο εθνικιστής-ακροδεξιός πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπάν, περιέγραφε το όραμά του για την οικοδόμηση ενός νέου οικονομικού συστήματος στην Κεντρική Ευρώπη και ευχόταν (υποκριτικά) να μη χρειαστεί «να...
επινοήσουμε έναν νέο τύπο πολιτικού συστήματος άλλο από τη δημοκρατία, το οποίο θα έπρεπε να εισαχθεί χάριν της οικονομικής επιβίωσης».
Υποστήριζε μάλιστα ότι «η συνεργασία είναι ζήτημα δύναμης, όχι πρόθεσης... άρα ένας ημιασιατικός ανοργάνωτος λαός, όπως εμείς, μπορεί να ενωθεί μόνο με τη βία». Να θυμίσουμε ότι ο Ορμπάν έχει δημοσίως εκδηλώσει την προτίμησή του σ’ αυτό που έχει ονομαστεί «καπιταλισμός με ασιατικές αξίες».
Είναι προφανές ότι η συντριπτική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού τις τελευταίες δεκαετίες και η σταδιακή απαξίωση των δημοκρατικών αξιών –όπως η ελευθερία, η ισότητα, τα δημοκρατικά δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος, οι πολιτικές ελευθερίες και η δωρεάν παιδεία και υγεία– έχουν οδηγήσει σε μια οπισθοδρόμηση στον ακροδεξιό, ξενόφοβο και συντηρητικό αυταρχισμό. Φυσικά δεν μπορούμε παρά να δούμε αυτή την οπισθοδρόμηση ως την άλλη όψη της εκρηκτικής παγκοσμιοποίησης υπό το πλέον αρπακτικό κομμάτι του καπιταλισμού.
Και αυτό όχι μόνο σε χώρες όπως αυτές του Βίζεγκραντ, αλλά και του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. Δεν είναι τυχαία η ραγδαία στρατιωτικοποίηση κοινωνιών όπως η γαλλική, η βελγική ή η βρετανική με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.
Μόλις προχθές το υπουργικό συμβούλιο της Γερμανίας ενέκρινε ένα νέο σχέδιο πολιτικής προστασίας παρόμοιο, αν όχι χειρότερο, από εκείνο του Ψυχρού Πολέμου και συνέστησε στα νοικοκυριά να προμηθευτούν νερό για πέντε και τρόφιμα για δέκα ημέρες, ενώ μελετά και την επαναφορά της υποχρεωτικής στράτευσης, η οποία ανεστάλη το 2011.
Φυσικά η στρατιωτικοποίηση της κοινωνικής ζωής είναι το πολιτικό αντίστοιχο του οικονομικού αυταρχισμού, ο οποίος έχει ως δόγμα το «νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις με κάθε κόστος» και, φυσικά, «με κάθε μέσο». Αυτό σημαίνει παράκαμψη των ευρωπαϊκών λαών, των εθνικών Κοινοβουλίων και της εκφρασμένης βούλησης των ψηφοφόρων.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Γιούρογκρουπ, η Κομισιόν, η τρόικα, η ΕΚΤ ή το ΔΝΤ αποφασίζουν πίσω από κλειστές πόρτες και επιβάλλουν –εάν χρειαστεί και με τη βία ή την απειλή της– τις αποφάσεις τους.
Αυτός είναι εν τοις πράγμασι ο «καπιταλισμός με ασιατικές αξίες»: κέρδη για τις εταιρείες, κατακρεούργηση του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποιήσεις ακόμα και των κοινών αγαθών, αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, μισθοί πείνας, αντισυνδικαλιστική νομοθεσία, μαζική ανεργία και ως αναγκαίο συμπλήρωμα καταστολή, παρακολουθήσεις, τρομολαγνεία και ρατσισμός.
Αυτό δηλαδή που έχει συνώνυμο την «κινεζοποίηση» και αυτό στο οποίο κατέφυγαν τα εναπομείναντα «κομμουνιστικά καθεστώτα». Τη συγκεκριμένη πραγματικότητα θα ήταν καλό να τη γνωρίζουν οι «φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές» που παπαγαλίζουν διαρκώς τα περί κινδύνου «να γίνουμε Βόρεια Κορέα», διότι με μία έννοια η Βόρεια Κορέα είναι ήδη εδώ.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες προκύπτει φυσιολογικά το ερώτημα όπως το θέτει ο Σλαβόι Ζίζεκ στο τελευταίο του βιβλίο «Προβλήματα στον παράδεισο» και υπότιτλο (ο οποίος αλλοιώθηκε –γιατί;– στα ελληνικά) «Από το τέλος της ιστορίας, στο τέλος του καπιταλισμού».
Λέει λοιπόν ο Σλοβένος φιλόσοφος: «Αν η εγγενής λογική του καπιταλισμού ωθεί στην αυξανόμενη ανισότητα και στην αποδυνάμωση της δημοκρατίας, γιατί δεν θα πρέπει να στοχεύουμε στο ξεπέρασμα του ίδιου του καπιταλισμού;».
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου