Αρθρο Βαρουφάκη στην ΕΦ.ΣΥΝ. ...
Με τον Τζόζεφ Στίγκλιτς συμφωνούμε, κατ’ ιδίαν και δημοσίως(*), ότι:
(1)το ευρώ ήταν εκ γενετής προβληματικό νόμισμα, ως εάν σχεδιασμένο να προκαλέσει μεγάλη οικονομική κρίση αφού...
πρώτα στερήσει από τις ευρωπαϊκές οικονομίες τα «αμορτισέρ» που θα μπορούσαν να απορροφήσουν τους κραδασμούς μιας... μεγάλης κρίσης
(2)το ευρώ μπορεί να μετεξελιχθεί σε βιώσιμο νόμισμα (το οποίο θα πάψει να απαιτεί απάνθρωπες θυσίες των πιο αδύναμων Ευρωπαίων για να κρατιέται εν ζωή) εφόσον όμως γίνουν ουσιαστικές παρεμβάσεις εξορθολογισμού της διαχείρισής του
(3)οι πιθανότητες να διασωθεί το ευρώ μέσω ενός τέτοιου εξορθολογισμού είναι απελπιστικά μικρές λόγω της σθεναρής άρνησης Βερολίνου-Φρανκφούρτης-Βρυξελλών να διανοηθούν καν τις απαιτούμενες παρεμβάσεις εξορθολογισμού της νομισματικής ένωσης
(4)η πλήρης ψηφιοποίηση των συναλλαγών, του χρήματος, θα αποτελέσει σημαντικό μέρος της επίλυσης του προβλήματος με το ευρώ.
Πρόσφατα, σε άρθρο του στους «Financial Times», ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, απελπισμένος με την τρόικα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ευρώ αποτελεί πληγή για την Ευρώπη και πως το μόνο που μπορεί πλέον να γίνει είναι ένα συναινετικό διαζύγιο πλεονασματικών και ελλειμματικών χωρών, μια σχετικά βελούδινη μετάβαση μέσω της διαίρεσης του ευρώ σε δύο νομίσματα – ένα «σκληρότερο» ευρώ για τις πλεονασματικές χώρες κι ένα υποτιμημένο ευρώ για τις ελλειμματικές.
Αμέσως αφού διάβασα το άρθρο του, του έστειλα μήνυμα στο οποίο, μεταξύ άλλων, έγραφα τα εξής:
«Ο λόγος που δεν πείθομαι με την πρόταση διαίρεσης του ευρώ στα δύο είναι ότι με το που θα αρχίσει μια τέτοια συζήτηση (Σημ. π.χ. στο Eurogroup), την ίδια στιγμή θα έχουμε ένα τσουνάμι καταθέσεων από τις τράπεζες της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας κ.λπ. κατευθυνόμενο προς τις τράπεζες της Φρανκφούρτης (Σημ. καθώς εκεί θα μετατραπούν σε σκληρό ευρώ).
»Οπερ μεθερμηνευόμενον, πριν καν συζητηθεί η πρότασή σου για διαίρεση του ευρώ στα δύο, θα πρέπει να εισαχθούν περιορισμοί στη μεταφορά κεφαλαίων αλλά και στην απόσυρση καταθέσεων σε μετρητά – δηλαδή capital controls α λα ελληνικά παντού, συν επί πλέον έλεγχοι στις βαλίτσες όσων ταξιδεύουν μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών.
»Αυτό θα ισοδυναμούσε με επίσημη κατάργηση της ήδη παραπαίουσας Σένγκεν και ουσιαστικό τέλος της νομισματικής ένωσης. Οπότε, τι νόημα έχει το να διατηρήσουμε δύο ευρώ; Αν φτάσουμε εκεί, ας πάμε καλύτερα στα εθνικά νομίσματα.»
Η άμεση απάντηση του Στίγκλιτς ήταν, μεταξύ άλλων, η εξής:
Ως προς την ανάγκη για capital controls για χώρες που σκέφτονται να φύγουν, έχεις απόλυτο δίκιο ότι απαιτούνται... Δεν πιστεύω όμως ότι τα capital controls είναι αναγκαστικά ιδιαίτερα προβληματικά για μια οικονομία, ιδίως για οικονομίες που δεν βασίζονται πολύ στην εισαγωγή κεφαλαίων.
Σε αυτό το σημείο ανταπάντησα ότι εδώ έχουμε ένα παράδοξο: Αν στόχος μας είναι η μεταρρύθμιση (αντί για την κατάργηση) της νομισματικής ένωσης (ακόμα και στο πλαίσιο της διαίρεσης του ευρώ στα δύο), τα capital controls που (συμφωνούμε ότι) είναι προαπαιτούμενα για τη διαίρεση του ευρώ στα δύο καταργούν επί της ουσίας τη νομισματική ένωση!
Επί πλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον πολιτικό-πολιτισμικό αντίκτυπο των capital controls: εν προκειμένω, όπως έγραφα πιο πάνω, καταργούν ίσως το πιο σημαντικό επίτευγμα της Ε.Ε. – την κατάργηση των συνόρων και την απρόσκοπτη μετακίνηση εντός της Ενωσης. Αν φτάσουμε εκεί, τότε ποιος ο λόγος να κρατήσουμε ζωντανή τη φαντασίωση της νομισματικής ένωσης με τη λύση των δύο ευρώ;
Ο Στίγκλιτς τότε μου είπε:
Στο βιβλίο μου, παρέμεινα ουδέτερος ως προς τις λύσεις του ενός ή των πολλών νομισμάτων.
»Ενας λόγος που η λύση των δύο νομισμάτων φαντάζει χρήσιμη είναι ότι αποτελεί πιο ήπια αναδίπλωση από το ευρώ σε σχέση με τη λύση της επιστροφής σε εθνικά νομίσματα – και εξασφαλίζει κάποια συνεργασία την ώρα που μειώνει τη γερμανική επικυριαρχία...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του πρώην ΥΠΟΙΚ, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου