Ποκεμονθηρία...

Για κάποιους αποτελεί έκπληξη και μάλιστα μεγάλων διαστάσεων. Κατ’ άλλους, θεωρείται η «λογική» συνέχεια μιας εξελικτικής πορείας που μετρά σχεδόν μισό αιώνα.

Ωστόσο, ο θόρυβος που έχει προκληθεί από...
τη μανιώδη «καταδίωξη» των ψηφιακών «πόκεμον» σε αυτό το παιχνίδι «διευρυμένης πραγματικότητας», δεν είναι κάτι συνηθισμένο.

Το ίδιο ασυνήθιστα είναι το μέγεθος και τα είδη των προβλημάτων που προκλήθηκαν: ο θάνατος ενός εφήβου - κατά τη διάρκεια αυτού του ψηφιακού «κυνηγιού» δέχθηκε πυροβολισμούς που αποδείχθηκαν μοιραίοι.

Ως εκ τούτου, δεν είναι διόλου παράδοξη η εμφάνιση εξειδικευμένων ασφαλιστικών προϊόντων, καθώς τα σοβαρά ατυχήματα επίδοξων «ποκεμονκυνηγών», που πέφτουν οι ίδιοι θύματα της μανίας τους, σημειώνονται το έναν μετά το άλλο.

Την ίδια στιγμή, κατατίθενται μηνύσεις για καταπάτηση ιδιωτικής περιουσίας, παραβίαση οικογενειακού ασύλου, διατάραξη οικογενειακής γαλήνης, αφού δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι συντεταγμένες των θέσεων των ψηφιακών «ποκεμονθηραμάτων» εντοπίζονται εντός ιδιωτικών χώρων.

Εκεί που η απόδοση των δημόσιων χώρων από τις ιδιωτικές εταιρείες στους πολίτες ήταν ζητούμενο (βλ. Ναόμι Κλάιν, «No logo», εκδ. Λιβάνη, 2005), ένα παιχνίδι σφετερίζεται και τον δημόσιο χώρο και τον ιδιωτικό!

Οπως έγκαιρα είχε τονίσει ο Εντ Χάλτερ («Πόλεμος και βιντεοπαιχνίδια», εκδ. Scripta, 2008), έχουμε από καιρό εισέλθει στην εποχή των ηλεκτρονικών-διαδραστικών παιχνιδιών προς άμεση, αμιγώς στρατιωτική χρήση.

Τα παιχνίδια αυτά αποτελούν ώριμο προϊόν της στενής διάδρασης ερευνητικών και τεχνολογικών ιδρυμάτων και του λεγόμενου «στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος».

Ολα σχετίζονται με τη μετανεωτερικότητα. Εικονικότητα της αναπαράστασης, εξομοίωση του πραγματικού, τα simulacra του Βάλτερ Μπένγιαμιν σε πλήρη δράση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πρόσληψη, συμβολοποίηση και νοηματοδότηση του κόσμου.

Επιπλέον, η παγκόσμια δικτύωση καθιστά τον όποιο χρήστη τους τον τελικό εκτελεστικό βραχίονα που εντοπίζει, εγκλωβίζει και τελικά εξουδετερώνει τον «στόχο».

Σε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε γιατί οι τεχνολογικές εξελίξεις στον τομέα της Πληροφορικής είναι καταιγιστικές θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τον εμπειρικό νόμο του Μουρ για τα ψηφιακά ηλεκτρονικά.

Χονδρικά μας λέει ότι η ισχύς των υπολογιστικών κυκλωμάτων διπλασιάζεται σχεδόν κάθε 18 μήνες.

Με τη βοήθεια του νόμου αυτού, που, σημειωτέον, διατυπώθηκε μόλις το... 1960, μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί σε διάστημα μιας δεκαπενταετίας αυξήθηκαν οι δυνατότητες των υπολογιστών κατά περίπου 1.000 φορές ή πώς ένας σημερινός, φορητός υπολογιστής αξίας 500 ευρώ υπερακοντίζει τις δυνατότητες ενός «υπερυπολογιστή» εκατομμυρίων ευρώ της περασμένης δεκαετίας.

Υπό αυτό το πρίσμα, η πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον ασφαλώς και δεν αφορά το παιχνίδι της «ποκεμονθηρίας».

Αποτελεί κάτι εντελώς διαφορετικό, καθώς βρισκόμαστε πλέον προ της μαζικής ανάπτυξης και εφαρμογής «έξυπνων» (και όχι απλά μηχανικών) τεχνολογιών που σχετίζονται με την ταχεία και μαζική επεξεργασία δεδομένων, τη μέσω διαδικτύου διασύνδεσή τους με παντός είδους αισθητήρες και συστήματα εντοπισμού, την ανάλυση, σύνθεση και πρόβλεψη μέσω «ευφυών» τεχνικών υπολογιστικής νοημοσύνης.

Ο υπολογιστής «Watson» της IBM (άμεσος απόγονος του «Deep Blue» της ίδιας εταιρείας, ο οποίος στα μέσα του 1990 κέρδισε παρτίδες σκακιού με αντιπάλους επιπέδου «γκραν μετρ»), εκτός του ότι κέρδισε τους αντιπάλους του στο παιχνίδι γνώσεων «Jeoparty!» (στις ΗΠΑ), πλέον τροφοδοτείται καθημερινά με δεδομένα επιστημονικών εργασιών και ιστορικά ασθενών και είναι σε θέση να απαντά σωστά σε δύσκολες ερωτήσεις που υποβοηθούν το διαγνωστικό και θεραπευτικό έργο των ειδικών ιατρών.

Ή το σύστημα «C-Path», που βοηθά στην αυτόματη διάγνωση και την πρόβλεψη των ποσοστών επιβίωσης στον καρκίνο του μαστού.

Το σύστημα αυτό (ηλεκτρονικό), όχι μόνο είναι εξίσου ακριβές με τους ειδικούς (ανθρώπους), αλλά επιπρόσθετα εντόπισε τρία χαρακτηριστικά της ιστολογικής εξέτασης του καρκίνου του μαστού που οδηγούν σε ακριβέστερη πρόβλεψη των ποσοστών επιβίωσης.

Τα πραγματολογικά αυτά στοιχεία, μαζί με πολλά άλλα, παρατίθενται στο βιβλίο των Ερικ Μπρίνγιολφσον και Αντριου Μακάφι  «Η θαυμαστή εποχή της νέας τεχνολογίας» (εκδ. Κριτική, 2016), όπου τίθενται τα οικονομικά, νομικά, θεσμικά, κοινωνικά και ηθικά ζητήματα της ολοένα εντεινόμενης συνύπαρξης του ανθρώπου με «ευφυείς» μηχανές και τεχνολογίες.

Ζητήματα που οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε έγκαιρα και κατά πρόσωπο, με ταυτόχρονη, ανάλογη ανάπτυξη της ανθρωπιστικής παιδείας και του φιλοσοφικού αναστοχασμού ίσως τόσο γρήγορα όσο και οι «ποκενμοθηρευτές»...


Αδάμ Αδαμόπουλος

efsyn.gr