Εντάξει. Μπορεί κι εγώ να μην είμαι πλήρως αντικειμενική. ΟΚ. Μπορεί να είμαι κάπως προκατειλημμένη.
Δεν το ψάχνω θρησκειολογικά, «αμαρτία ομολογουμένη δεν...
πιάνεται για αμαρτία» και άλλα παρόμοια ευθυνοφευγικά.
Το γεγονός, πάντως, πως δεν τους βλέπω και με το καλύτερο μάτι είναι γεγονός.
Κι αυτοί, όμως, δεν μ' αφήνουν ν' αγιάσω. Κάνουν μπαμ από μακριά.
Από μακριά τους είδα και με ιδιάζουσα περιέργεια τους παρατηρούσα καθώς πλησίαζαν. Με σχετική ψυχραιμία τούς έβλεπα να ανεβαίνουν τα σκαλιά και σχεδόν με τρόμο τούς αντίκρισα να με προσεγγίζουν σε απόσταση αναπνοής... Ηταν τέσσερις!
Ο πατέρας, πάνω από 150 κιλά, ντερέκι. Ξυρισμένο κεφάλι, ξανθό μουσάκι, φαρδιά μπλούζα (αμάνικη... μα όλα σε μένα;), γυαλιά μύγας και καπέλο του μπέιζμπολ γυρισμένο τ' ανάποδα.
Πίσω του ο γιος. Γύρω στα 14, με μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο της ηλικίας του.
Κάθισαν δίπλα δίπλα, μπροστά στα έντρομα μάτια μου, τα οποία στριμώχτηκαν στο πίσω κάθισμα, με το που οι μπροστινοί μου βυθίστηκαν στο δικό τους.
Δίπλα η μητέρα, μία απ' τα ίδια, και η κόρη – ένα ανορεξικό κοριτσάκι στην εφηβεία, έτοιμο για το επόμενο «America's got talent» που έβλεπε και ξαναέβλεπε στο μπλιμπλίκι της.
Δεν χρειαζόταν να ρωτήσω ή ν' ακούσω. Επαιρνα όρκο ότι ήταν Αμερικανοί και –οποία έκπληξις!– ήταν.
Το πώς μιλούσε ο πατέρας στο καμάρι του, δεν θα το θίξω καν.
Αρκεί να πω πως μόλις είχε χριστεί ο Τραμπ υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών με τη βούλα και ο Αμερικανός πατήρ εξηγούσε στον μικρό πόσο χαρούμενος ήταν.
Ζουληγμένη στη θέση μου, ανάμεσα στους ισχυρούς του πλανήτη τούτου, δεν μπορούσα να κάνω πολλά.
Ελα, όμως, που τώρα είμαι στην άπλα του γραφείου μου και θα πάρω το αίμα μου πίσω.
Και θα ξεκινήσω με την τελευταία δήλωση της κυρίας του Λευκού Λεκέ που θέλει να γίνει Κυρία του Λευκού Οίκου, χωρίς κύριο.
«Με ταπεινότητα και αποφασιστικότητα, αποδέχομαι να είμαι υποψήφια για την προεδρία των ΗΠΑ», εξεφώνησε η Χίλαρι Κλίντον και αναρίγησε η οικουμένη.
Αμέσως, ένα συννεφάκι εφανερώθη πάνω της: «Τόσα και τόσα τράβηξα να φτάσω ώς εδώ. Ηρθε η ώρα να μετρήσουμε μαζί τα απίδια στο σακί... με ταπεινότητα και αποφασιστικότητα φυσικά».
Κάτω από το συννεφάκι της συνείδησής της, η Χίλαρι συνέχισε: «Θέλω να αναρωτηθείτε», είπε στους οπαδούς της. «Εχει ο Τραμπ την ιδιοσυγκρασία να γίνει αρχηγός των ΗΠΑ;».
Και εδώ την πάτησε. Η απάντηση είναι ναι.
Να ένα ναι, σαν την κεφάλα του στραβοκαπελωμένου οπαδού του Τραμπ μπροστά μου στο λεωφορείο.
Ναι, γιατί λαϊκίζει και το πιστεύει. Ναι, γιατί λαϊκίζει, πατώντας εκεί που πονάει.
Στον κάλο του κάθε Αμερικανού (που δεν τον έχει στο δάχτυλο φυσικά, αλλά κάτω από το καπέλο του μπέιζμπολ).
Βλέπεις, η Κλίντον και τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής (NAFTA) στήριξε και υπέρ της ΤΤΙP τάχθηκε.
Με την πρώτη, νέκρωσαν οι βιομηχανίες πολλών Πολιτειών των ΗΠΑ. Με τη δεύτερη, νέκρωσαν τα πάντα (τα μέσα και τα έξω μας) πλην επιχειρήσεων τύπου Μονσάντο.
Αντιθέτως, ο Τραμπ απείλησε την υπερβιομηχανία Φορντ (ακόμα μας κατατρέχουν τα απομεινάρια του φορντικού μοντέλου παραγωγής, κατανάλωσης και σκέψης) πως αν μεταφερθεί στο Μεξικό, θα φορολογήσει 35% όλα τα αυτοκίνητα που θα επανεισάγονται στις ΗΠΑ.
Αυτά είναι μόνο κάποια –τρανταχτά μεν, ολίγα δε– παραδείγματα του γιατί η Χίλαρι δεν αρέσει στους Αμερικανούς.
Το σπουδαιότερο, όμως, όλων είναι πως απλά δεν αρέσει. Είναι εξαιρετικά αντιπαθής και αντιδημοφιλής, ό,τι και αν κάνει το επιτελείο της για να τη δείξει κάπως πιο γλυκιά και προσιτή.
Το βλέπω το εργάκι ν' ανεβαίνει μετά παιάνων: θα βρεθούμε ανάμεσα σε έναν φασίστα Τραμπ (ΗΠΑ), σε έναν μαφιόζο Πούτιν (Ρωσία), σε έναν δικτάτορα Ερτογάν (Τουρκία) και σε έναν αποφασισμένο να μας τελειώσει Σόιμπλε (Γερμανία).
Αυτά βλέπω και νιώθω... να δεις πώς το 'λεγε η Βασιλειάδου στο έργο... «Είμαστε very very... καλέ πώς το λέτε εσείς εδώ; Χολοσκασμένες!»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου