Ρίχνοντας μια ματιά στην τραπεζική κρίση και στην αναταραχή που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες ημέρες στην Ιταλία, τολμώ να πω ότι έχουμε να κάνουμε με μια...
τυπική περίπτωση κοντόφθαλμης και υστερόβουλης πολιτικής, που εδώ και 6 περίπου έτη συντείνει στη διόγκωση του προβλήματος εμπιστοσύνης του «ευρώ».
Η Ευρωζώνη αποτελεί πλέον δίκοπο μαχαίρι με το οποίο καλούμαστε να (δια)κόψουμε είτε τις μεταξύ μας (των Κρατών-μελών) σχέσεις, είτε τη σχέση μας με την Κοινωνική Ευημερία, το Κράτος Πρόνοιας και την παραγωγική ανασυγκρότηση. Μεταξύ των δύο αυτών επιζήμιων προτάσεων, απαιτείται μία επιπλέον και σοβαρά στοιχειοθετημένη επιλογή που θα εμπνεύσει τις εναπομείνασες ζωτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και όχι άλλη μία διασπαστική και αφερέγγυα λύση.
του Βλάσση Μισσού*
Το πρόβλημα των ημερών με την κρίση των ιταλικών τραπεζών θέτει ερωτήματα ως προς τη σκοπιμότητα των πολιτικών πρωτοβουλιών εκ μέρους του Eurogroupκαι του Βερολίνου. Ξεκάθαρα, στόχος των τραπεζικών κανόνων που προάγει και επιθυμεί να εφαρμόσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είναι η μείωση του αριθμού τραπεζών στην Ευρωζώνη. Το θέμα είναι πώς θα γίνει αυτή η περιστολή του αριθμού τους και ποιος θα καταβάλει το κόστος της.
Η ολοένα και μεγαλύτερη ανάγκη κεφαλαιακής στήριξης των απαξιωμένων τραπεζών, μαζί με τη στενότητα πόρων που επικαλούνται οι Βρυξέλλες και την απροθυμία της ΕΚΤ να στηρίξει ουσιαστικά, οδηγεί εδώ και καιρό στη συρρίκνωση του χρηματοπιστωτικού κλάδου. Πρώτα στην Ελλάδα, μετά στην Κύπρο, ύστερα η Ισπανία και η Ιταλία και ποιος ξέρει αργότερα! Σε 10 χρόνια από σήμερα (με την προϋπόθεση ότι η Ευρωζώνη θα υφίσταται) δεν θα ήταν παράξενο να έχουν παραμείνει οι μισές, τον αριθμό, τράπεζες. «Γιατί είναι κακό αυτό;», θα αναρωτηθεί κανείς. «Δεν οφείλεται σε μια φυσιολογική διαδικασία συρρίκνωσης ενός τομέα που γιγαντώθηκε άκριτα και λόγω της ανόητης μεγαλομανίας των τραπεζιτών;» Προφανώς. Το ερώτημα όμως είναι ποιος ή ποιοι θα πληρώσουν τον λογαριασμό.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...
πηγη thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου