Τι κατάλαβε ο Σόιμπλε και οι άλλοι τεχνοκράτες από τον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών;...
Οτι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει για να μη διαλυθεί –ναι, αυτό που καταλάβαμε όλοι μας.
Σοφία δεν είναι να μην κάνεις λάθη –οι μόνοι που δεν κάνουν λάθη είναι οι παραδομένοι, αυτοί που δεν ενεργούν. Σοφία, ωριμότητα, σωφροσύνη είναι να μαθαίνεις από τα λάθη σου, να τα παραδέχεσαι, ώστε να μην τα ξανακάνεις. Και, ει δυνατόν, να μεταδίδεις την εμπειρία από τα παθήματά σου και στους γύρω σου, ώστε τουλάχιστον τα επόμενα -αναπόδραστα- λάθη να είναι πρωτότυπα, και όχι απλές επαναλήψεις των παλιών.
Δείτε την αντίδραση της και καλά «Ενωμένης» Ευρώπης, και ιδιαίτερα της ηγεμονεύουσας Γερμανίας, στο σοκ του Brexiτ: αντί να συνειδητοποιήσουν, έστω και τώρα, πόσο λάθος είναι ο νεοφιλελεύθερος δρόμος που έχει πάρει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, πόσο στρεβλή είναι η λογική που θυσιάζει τους ανθρώπους για χάρη των μαγειρεμένων αριθμών, το μόνο που μοιάζει να ενδιαφέρει τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και την Ανγκελα Μέρκελ είναι πώς θα κρατήσουν «δεμένους» στο γερμανικό άρμα, με σιδερένια πυγμή, τους αλαφιασμένους από την ακραία λιτότητα εταίρους τους.
Στα αρρωστημένα τεχνοκρατικά μυαλά τους, οποιαδήποτε παρέκκλιση από τους κανόνες της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως, πράξη εσχάτης προδοσίας ενάντια στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση»: δεν βλέπουν, όλα αυτά τα άδεια κοστούμια, οι άψυχοι εγκέφαλοι του πελατειακού κορπορατισμού, πως μόνον ολοκλήρωση δεν είναι τούτο το ανισοβαρές, άδικο μόρφωμα;
Δεν βλέπουν τις βαθιές ρωγμές, δεν οσμίζονται την μπόχα του φασισμού, του άκρατου ατομισμού και καταναλωτισμού, της ξενοφοβίας, του «να-περνάω-εγώ-καλά-και-οι-άλλοι-να-πάνε-να-πηδηχτούνε;».
Τι κατάλαβε ο Σόιμπλε και οι άλλοι τεχνοκράτες από τον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών; Οτι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει για να μη διαλυθεί –ναι, αυτό που καταλάβαμε όλοι μας.
Εκεί που διαφέρουμε με τους νεο-Τεύτονες είναι στην κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να αλλάξει: για τον Σόιμπλε ο μόνος δρόμος που επιτρέπεται είναι η αυστηρότερη εφαρμογή του «ζουρλομανδύα» της Συνθήκης του Μάαστριχτ και η επιβολή ποινών από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις χώρες της ευρωζώνης που έχουν υπερβολικά ελλείμματα.
Αστραψε και βρόντηξε προχθές ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, γιατί η «ανεκτική» Κομισιόν δεν τιμωρεί –με πρόστιμα και έξτρα μνημόνια- χώρες με «υπερβολικά» ελλείμματα όπως η Πορτογαλία, η Γαλλία και η Ισπανία, χώρες που βρίσκονται ήδη υπό επιτήρηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
«Υπεύθυνη είναι η Επιτροπή και πρέπει, διάβολε, επιτέλους να εφαρμόσει τις συνθήκες. Αλληλεγγύη πρέπει να υπάρξει μόνον όταν όλοι τηρούν τους κανόνες. Εάν ξανά και ξανά δεν τηρείται ό,τι έχει συμφωνηθεί, δεν δημιουργείται βάση εμπιστοσύνης, αλλά καλλιεργείται ο ευρωσκεπτικισμός».
Με άλλα λόγια, για την εξέγερση των τροφίμων του ασύλου δεν φταίνε, διάβολε, η πείνα και τα βασανιστήρια –η ανεργία, η φτωχοποίηση, το συνεχές άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούσιων και φτωχών, τα αδιάκοπα «σέρβις» στις ελίτ– αλλά η έλλειψη πειθαρχίας και συμμόρφωσης από πλευράς των θυμάτων... Αυτό κατάλαβαν οι Βερολινέζοι θεσμοφύλακες.
Λίγες ώρες νωρίτερα, στην πρώτη «ιστορική» σύνοδο κορυφής με 27 παρόντες, χωρίς τον Βρετανό πρωθυπουργό, πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα και τις μάσκες της ενότητας, η Μέρκελ εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση κατά των Ιταλών, επειδή τόλμησαν –οι άθλιοι!- να εμφανίσουν σχέδιο στήριξης των τραπεζών τους με δημόσιο χρήμα, επικαλούμενοι το «έκτακτο γεγονός» του Brexit.
Πρώτα, είπε η φράου, θα κάνετε bail-in στις καταθέσεις, α λα Κύπρο, και μετά βλέπουμε αν θα σας αφήσουμε να σώσετε τις τράπεζές σας.
«Ξέχασε» βέβαια, πολύ βολικά, πως όταν πριν από μερικά χρόνια το πρόβλημα το είχαν οι γερμανικές –και σε δεύτερο βαθμό οι γαλλικές– τράπεζες, δεν υπήρχε κανένα ζήτημα να «ξεφορτώσουν» τα σωρευμένα ρίσκα τους στις πλάτες των Ευρωπαίων φορολογουμένων.
«Ξέχασε» επίσης, εξίσου βολικά, την προειδοποίηση του ΔΝΤ ότι η μεγαλύτερη συστημική απειλή για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν προέρχεται από τις ιταλικές τράπεζες, αλλά από τη μεγαλύτερη γερμανική, την αμαρτωλή Deutsche Bank.
Θυμώνω πολύ με όλα αυτά –με τη γραβατωμένη «κοινοτοπία του κακού», όπως την αποκαλούσε η Χάνα Αρεντ, που επικρατεί στα κέντρα ισχύος της Ευρώπης και του κόσμου όλου. Κι όταν θυμώνω, καταφεύγω στα βιβλία.
Ενα από τα αγαπημένα μου, εκ των κορυφαίων που διάβασα την τελευταία δεκαετία, πραγματική κατάβαση στην καρδιά του σκότους της ανθρώπινης ψυχής και του ψευδεπίγραφου «ευρωπαϊκού πολιτισμού», είναι οι «Ευμενίδες» του Τζόναθαν Λίτελ -ένα βιβλίο για το Ολοκαύτωμα, που δεν μοιάζει με κανένα άλλο.
Κι αυτό, γιατί ο fictional ήρωάς του, ο εξαιρετικά καλλιεργημένος δόκτορας της Νομικής και μετέπειτα αξιωματικός των SS Μαξιμίλιαν Αουε, είναι ένα τέρας, ένα γρανάζι στη φρικτότερη, την πιο «επιστημονική» μηχανή γενοκτονίας που κατασκευάστηκε ποτέ –αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να απολαμβάνει προκλασικούς και μπαρόκ Γάλλους συνθέτες, να διαβάζει Προυστ (το εκλεπτυσμένο ύφος του οποίου «ξεσηκώνει» το βιβλίο, την ίδια στιγμή που σε παρασύρει στον εφιάλτη του), Φλομπέρ, Σοφοκλή, Αισχύλο, Πλάτωνα και Καντ.
Αμέτρητα τα εγκλήματά του, ασύλληπτη η γραφειοκρατική αδιαφορία και η ιδεολογική αποστασιοποίηση με την οποία αντιμετωπίζει την εξολόθρευση των «κατώτερων φυλών» στην κατεχόμενη ευρωπαϊκή «Ανατολή», καθώς και ο ίδιος εφαρμόζει τις προβλέψεις του «Generalplan Ost» στην Ουκρανία, την Πολωνία και αλλού.
Οι Ευμενίδες, οι τύψεις της αρχαίας τραγωδίας, τον κυνηγούν, αλλά δεν τον τιμωρούν: ο Αουε γλιτώνει από την κόλαση του Στάλινγκραντ, ξεφεύγει από την παγίδα θανάτου της μάχης του Βερολίνου και δεκαετίες αργότερα, με άλλο όνομα, παντρεμένος με δύο παιδιά, επανεμφανίζεται ως διευθυντής ενός εργοστασίου δαντέλας, να γράφει τα τρομερά απομνημονεύματά του...
Ο Λίτελ εξομολογήθηκε αργότερα ότι αφορμή για τη στροφή του στη λογοτεχνία ήταν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που είδε τυχαία το 2001 και έδειχνε το σκεπασμένο από χιόνι μισόγυμνο σώμα μιας Ρωσίδας παρτιζάνας, που είχε μόλις απαγχονιστεί από τους Γερμανούς. Εψαξε για το όνομά της: την έλεγαν Ζόγια («Ζωή», στα ρωσικά) Κοσμοντεμιάνσκαγια και πέθανε στα 18 της στην κρεμάλα γιατί τόλμησε να πολεμήσει τους ναζί.
Αουε, απ’ ό,τι φαίνεται, έχουμε ακόμα πολλούς στην Ευρώπη, αλλά και στην πολιτισμική «μητέρα» της, τη χώρα μας. Στις Ζόγιες είναι που έχουμε το έλλειμμα...
* Φωτογραφία: H Ζόγια Κοσμοντεμιάνσκαγια πέθανε στα 18 της στην κρεμάλα γιατί τόλμησε να πολεμήσει τους ναζί...
Πηγή: left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου