Αντιρρησίας συνείδησης, πυρήνες, κουκούλες, και τρομονόμοι...

 
Ζωή Νικολάου

Μιλάμε για μια άλλη κοινωνία. Δεν είναι θεσμός, δεν είναι μια κοινωνική δομή, δεν είναι 9, 10, 12 μήνες ή...
χρόνια από τη ζωή σου. Ο στρατός είναι μια άλλη κοινωνία. Μια εξαναγκαστική θητεία στα σαλόνια της πολεμικής βιομηχανίας, ένα απολυταρχικό κράτος εν κράτει, μια παύση στην ήδη καταπιεσμένη πάλη για αξιοπρεπή ζωή. 
Πόσους γνωστούς έχεις που δεν πήγαν στρατό, πόσους αντιρρησίες «συνείδησης» γνωρίζεις (προσοχή στα εισαγωγικά); Πόσοι φίλοι σου εκτίουν τα στρατιωτικά τους καθήκοντα «για την Ελλάδα ρε γαμώτο»; Είναι έφηβοι 18 χρονών ή πτυχιούχοι 25άρηδες; Τι γνωρίζεις για όλα αυτά τα «εκ των έσω» και πόσο επηρεάζουν την επίπλαστη καθημερινότητα που έτσι κι αλλιώς βιώνεις; Πολλά τα ερωτήματα και δυστυχώς άλυτα, αναπάντητα, φοβισμένα ή καταχωνιασμένα σε καταλήψεις, συζητήσεις, πυρήνες, κουκούλες, και τρομονόμους που δυστυχώς ποτέ δεν τέθηκαν σε δημοψήφισμα.

Όσο για την παραφιλολογία περί εθνικής άμυνας ή για την αναγκαιότητα του στρατού στην γαλούχησή σου ως άντρας, ας έχουμε στο νου μας δύο πράγματα. Πρώτον, οι πόλεμοι πλέον δεν γίνονται με το τουφέκι αλλά με βόμβα σε αμάχους που διαλύονται, με πρόσφυγες πνιγμένους και με εταιρικά κέρδη. Δεύτερον ότι η σύγχρονη κοινωνία βιώνει τον πλέον σκληρό, απάνθρωπο και εξοντωτικό πόλεμο, μετά τον εκ των υστέρων επονομαζόμενο μεσαίωνα, και δεν τον λες απλά οικονομικό γιατί θα υποβιβάσεις τη σημασία του. Και δυστυχώς κανένας όρος όπως «εθνική κυριαρχία» δεν έχει υπόσταση όταν η παιδεία είναι εντελώς πάρεργη, οι νέοι εκπαιδευμένοι δούλοι και το δικαίωμα στη ζωή περιορισμένο σε προτάσεις σκονισμένων και ανέγγιχτων συγγραμμάτων.

Διαβάσαμε (ΕΔΩ) το παρακάτω, φυσικά ανώνυμο καταγγελτικό κείμενο το οποίο αποτελεί και την αφορμή του όλου, καθόλα δικαιολογημένου, λίβελου, και το παραθέτουμε για το ζουμί της υπόθεσης. Αν... υποφέρετε από ευαισθησία, κοινωνική παιδεία και τέτοιες συναφείς επιδημίες, φτιάξτε μια λουίζα Freddo και καλή ανάγνωση...