Η Τουρκία τα τελευταία 24ωρα περνά ένα από πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της πρόσφατης Ιστορίας της, που οριοθετείται από ένα ευτυχώς και ένα δυστυχώς. Ευτυχώς οι πραξικοπηματίες δεν νίκησαν, αλλά δυστυχώς η...
Δημοκρατία δεν νικά.
Από το 1970 έως σήμερα η Τουρκία βίωσε τέσσερα πραξικοπήματα - επεμβάσεις του στρατού στην κεντρική πολιτική σκηνή. Το πραξικόπημα της Παρασκευής είναι το πρώτο που δεν πέτυχε, κι αυτό είναι μια μεγάλη νίκη για τη Δημοκρατία στη χώρα αυτή.
Όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Τουρκίας καταδίκασαν από την πρώτη στιγμή τις κινήσεις των πραξικοπηματιών, όπως αντέδρασαν και όλες οι δυτικές χώρες, στηρίζοντας δημοσίως την εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση.
Αυτή όμως τη μοναδική ευκαιρία για μια ουσιαστική απάντηση μέσω όλων των όπλων που δίνει το Σύνταγμα η Άγκυρα τη μετέτρεψε σε κύμα διωγμών των αντιπάλων της σε όλο το φάσμα της κρατικής μηχανής.
Έτσι η στήριξη γρήγορα μετατράπηκε σε έντονο προβληματισμό από μια μεγάλη μερίδα στο εσωτερικό της χώρας, για να ακολουθήσει η σαφέστατη απόσταση της διεθνούς κοινότητας από τις κινήσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Οι ακραίες τοποθετήσεις για επαναφορά της θανατικής ποινής αλλά και το πογκρόμ των διώξεων και των προγραφών χιλιάδων κρατικών λειτουργών έβαλαν την Τουρκία στην απέναντι όχθη από αυτή που στέκεται η διεθνής κοινότητα.
Οι κινήσεις της τουρκικής κυβέρνησης δείχνουν ότι δεν θέλει να τιμωρήσει αυτούς που υποκίνησαν την κατάργηση της Δημοκρατίας, αλλά να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με τους αντιπάλους της. Ενδεικτικό είναι ότι ο Ερντογάν δεν συγκάλεσε συμβούλιο όλων των κομμάτων που τάχθηκαν από κοινού στο πλευρό της κυβέρνησης για να θωρακίσουν τη χώρα από όσους επιβουλεύονται τη δημοκρατική πορεία της, αλλά βιάστηκε να ξεδιπλώσει μια ατζέντα περιορισμών και καταστολής.
Πολύ πριν από το πραξικόπημα, η διεθνής κοινότητα ανησυχούσε για τους αλλεπάλληλους διωγμούς των δημοσιογράφων που αποκάλυπταν θέματα που δεν επιθυμούσε το νέο κατεστημένο της Άγκυρας. Και οι νέες εξελίξεις πυροδοτούν νέο κύκλο ανησυχίας, ο οποίος έρχεται να προστεθεί στον προβληματισμό που υπάρχει για τη στάση της Τουρκίας στον εμφύλιο της Συρίας αλλά και στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η Τουρκία είναι ένας νέος κύκλος αυταρχισμού, αφού εύκολα θα μπορούσε να πυροδοτήσει κι άλλες εσωτερικές συγκρούσεις. Μην ξεχνάμε ότι είναι ήδη σε εξέλιξη ένας ακήρυχτος πόλεμος στη νοτιοανατολική Τουρκία με το PKK.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, μοιάζει ιστορική η πρόκληση για την κοινωνία αλλά και την κυβέρνηση της Τουρκίας να αποφασίσουν: Θέλει η Τουρκία να γίνει μια σύγχρονη κοσμική κοινωνία με δημοκρατικές αρχές ή θα είναι μια χώρα που θα γεννά προβλήματα τόσο στο εσωτερικό της όσο και στη διεθνή σκακιέρα;...
avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου