2.7.16

Πορτρέτα της ελληνικής κρίσης στη Γαλλία της εξέγερσης...



Συνέντευξη του Γιώργου Ανδρούτσου στην Φωτεινή Λαμπρίδη...

Ο Γ. Ανδρούτσος μας αιχμαλωτίζει με τις αντιφάσεις του ή πιο σωστά με τον τρόπο που έχει επιλέξει να συνδιαλέγονται οι αντιθέσεις μέσα στο έργο του.Μπαίνει με γενναιότητα στην... αφαίρεση χωρίς όμως να σνομπάρει την αναπαράσταση.

Για μήνες έβλεπα κάθε νέο πορτρέτο που ανέβαζε στο προφίλ του ο Γιώργος Ανδρούτσος στο time line μου και κάθε φορά στεκόμουν και το παρατηρούσα ώρα.

 Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί με έλκουν τόσο πολύ οι προσωπογραφίες του και κάθε φορά η εσωτερική δόνηση ήταν φυσικά πιο σημαντική από τις ερμηνείες μου. Είναι ενδιαφέρον που αυτά τα πορτρέτα τα γεμάτα ένταση, αφού φέρουν όλο το φορτίο των συναισθημάτων των Ελλήνων της περιόδου της κρίσης, εκτίθενται αυτές τις μέρες στο Παρίσι στην έκθεση με τον τίτλο «Εσωτερικά Tοπία» (Inner Landscapes), στην καρδιά της εξεγερμένης Γαλλίας,γεγονός που χαροποιεί και τον ίδιο τον εικαστικό όπως παραδέχεται στο tvxs.gr.

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 12 Ιουλίου στην γκαλερί Melkart στην οδό  3, rue Blondel 75003 Paris (www.melkartgallery.com).   

Ο Γ. Ανδρούτσος μας αιχμαλωτίζει με τις αντιφάσεις του ή πιο σωστά με τον τρόπο που έχει επιλέξει να συνδιαλέγονται οι αντιθέσεις μέσα στο έργο του.Μπαίνει με γενναιότητα στην αφαίρεση χωρίς όμως να σνομπάρει την αναπαράσταση. Πρόσωπα αόριστα κι όμως τόσο οικεία που έχει κανείς την αίσθηση συχνά πως απεικονίζονται περιγραφικά. Πρόσωπα αέρινα με βλέμματα πύρινα. Πρόσωπα πολυμορφικά , που καταφέρνουν να εκφράσουν μεικτά συναισθήματα, αντικρουόμενα, ανείπωτες λέξεις, κραυγές και ηχηρές σιωπές. Πρόσωπα παραμορφωμένα από την υπερπληροφόρηση, που αναζητούν ν’ απλωθούν. Πρόσωπα ραγισμένα , κατακερματισμένα που ζητούν την ανασύνθεση που ψάχνουν φωνή. Πρόσωπα αφημένα σε μια αμφίβολη πληρότητα.

Ο Ανδρούτσος τολμά μια ευφάνταστη βυθομέτρηση στον ψυχισμό του ανθρώπου τόσο καταλυτικά, ώστε τα έργα του να λειτουργούν ως καθρέφτες. Δεν συμπάσχει κάνεις απλά, δεν κατανοεί, ταυτίζεται. Κι αυτό γιατί μπορεί ο ίδιος να σχεδίασε ορμώμενος από τη βαρβαρότητα της εποχής, τα έργα του όμως έχουν μια διαχρονικότητα ακριβώς γιατί έχουν το στίγμα του τραύματος και του διαχρονικού υπαρξιακού ερωτήματος. 

«Ο Ανδρούτσος αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία μίας αλήθειας βασισμένης στην εξωτερική όψη των πραγμάτων», γράφει ο  Θωμάς Συμεωνίδης, Διδάκτωρ Αισθητικής και Φιλοσοφίας της Τέχνης ο οποίος διακρίνει από τη δική του πλευρά τις ενδιαφέρουσες αντιφάσεις στο έργο του καταλήγοντας ως εξής: «Επίσης, στο επιχείρημα υπέρ του εξπρεσιονισμού, θα μπορούσαν να προστεθούν τα στοιχεία της παραμόρφωσης και της αφαίρεσης. Μήπως όμως από την άλλη έχουμε να κάνουμε με έναν ρεαλισμό, με έναν επίσης ιδιότυπο ρεαλισμό, έναν ρεαλισμό όπου πολλά στρώματα πληροφορίας έχουν υπερτεθεί δίνοντας μία σύνοψη της πραγματικότητας; Από αυτή την άποψη, η συζήτηση θα μπορούσε να λάβει υπόψη και το επιχείρημα του ιμπρεσιονισμού, την πίστη ότι σε μία στιγμή μπορεί να συλληφθεί η πραγματικότητα».



Για να διαβάσετε ολόκληρη την συνέντευξη πατήστε ΕΔΩ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: