Ο Πορτογάλος ήταν, από την πρώτη στιγμή, το κορυφαίο όνομα στη μαρκίζα αυτού του τουρνουά. Ο ομφαλός του Euro. Ακόμη και στα χάλια του. Ο...
Κριστιάνο και -πίσω του- ο Γκάρεθ Μπέιλ. Τον Μπέιλ τον «καθάρισε», μαζί με σύσσωμη την Ουαλία. Νωρίτερα είχε αποκλείσει τον έτερο συμπαίκτη του στη Ρεάλ, τον Λούκα Μόντριτς, που στην αρχή φαινόταν οτι θα ξεχωρίσει.
Οι ισπανοί και οι άγγλοι σταρ σχόλασαν νωρίς. Για τους Ιταλούς υποψήφιους, φρόντισαν οι Γερμανοί. Η δική τους πριμαντόνα, ο Τόμας Μίλερ, ήταν άφαντος ακόμη κι όταν νικούσαν. Ο Πολ Πογκμπά, που πάει να γίνει η ακριβότερη μετεγγραφή στα χρονικά, δεν δικαίωσε τη φήμη του. Τα βαριά ονόματα των Βέλγων αποδείχτηκαν φούσκες εκατομμυρίων. Ποιος, λοιπόν;
Κάποιος (σχεδόν) από το πουθενά. Ενας Γάλλος που κρίθηκε ακατάλληλος να παίξει μπάλα στη Γαλλία, επειδή ήταν μικροκαμωμένος. Στα 25 του, ο Αντουάν Γκριεζμάν δεν έχει πολλά να διηγηθεί για τους άθλους του. Το ευρύ κοινό τον γνώρισε μόλις πριν από δύο χρόνια, μέσω του Champions League, όταν ο Ντιέγκο Σιμεόνε τον πήρε στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Κι όμως, έγινε ο πρώτος μετά τον Πλατινί, το 1984, που πέτυχε έξι γκολ σε ένα τουρνουά. Τα πέντε στους νοκ-άουτ αγώνες. Τα δυο κατά των Γερμανών. Αυτόν διάλεξε η Μοίρα για να είναι το αντίπαλον δέος του Κριστιάνο. Ισως επειδή έχει και πορτογαλικές ρίζες, από την -καθαρίστρια νοσοκομείων- μητέρα του.
Ο,τι κι αν συμβεί απόψε (Κυριακή 22:00) στο «Stade de France», όποιος κι αν λάμψει, η Ιστορία θα γράψει το όνομα του Ρονάλντο ή του Γκριεζμάν. Αυτοί οδήγησαν τις ομάδες τους ώς εδώ, αυτοί θα χάσουν ή θα κερδίσουν στο τέλος. Ούτε ο Ντεσάμπ ή ο Σάντος, ούτε ο Ζιρού, ο Πογκμπά, ο Κοσιελνί και ο Εβρά ή ο Ρενάτο Σάντσες, ο Νανί, ο Πέπε και ο Κουαρέσμα. Ο CR7 ή ο GR7. Αυτοί είναι… on-fire, που θα ‘λεγαν οι Ιρλανδοί. Είναι άδικο σε ένα ομαδικό σπόρ, όμως, είπαμε: το ποδόσφαιρο χρειάζεται προσωπικούς άθλους.
Ο Πορτογάλος και ο Γάλλος είχαν συναντηθεί και πριν από ενάμισι μήνα, στον μαδριλένικο τελικό του Champions League (Ρεάλ – Ατλέτικο). Ο Γκριεζμάν ατύχησε. Εστειλε το πέναλτι στο οριζόντιο δοκάρι του Κέιλορ Νάβας – κι ο Κριστιάνο σήκωσε την Κούπα, αν και δεν ήταν στα καλά του. Αλλά στον ημιτελικό κόντρα στη Γερμανία, ο «Μικρός Διάβολος» πέτυχε δυο γκολ και οδήγησε τους «Τρικολόρ» σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης για πρώτη φορά μετά το 2000.
Εργο Κριστιάνο ήταν και η πρόκριση των Πορτογάλων. Τη στιγμή που τα είχαν βρει σκούρα με τους Ουαλούς, ο CR7 χτύπησε δυο φορές μέσα σε τρία λεπτά. Με μια κεφαλιά -έπειτα από ένα άλμα… α λα Μάικλ Τζόρνταν- και μια ασίστ.
Να, το κοινό τους χαρακτηριστικό. Μπορούν -και οι δύο- να κρίνουν έναν αγώνα σε μια μόνο στιγμή. Με την ταχύτητα και την εκπληκτική τεχνική τους, Ρονάλντο και Γκριεζμάν έχουν το χάρισμα να πετυχαίνουν γκολ από το πουθενά, συχνά κόντρα στη ροή του ματς.
Στους τελευταίους εννέα τελικούς που έχει παίξει στη μυθική καριέρα του, ο Ρονάλντο έχει πανηγυρίσει στους 7. Τώρα θέλει -σαν τρελός- αυτόν που θα θωρακίσει την υστεροφημία του απέναντι σε κάθε αμφισβητία. Αν πάρει την Κούπα μια μέτρια ομάδα όπως η Πορτογαλία, που η σημερινή της έκδοση απέχει πολύ σε ποιότητα από εκείνη του 2004 (του Φίγκο, του Ρουί Κόστα, του Ντέκο, του Κοστίνια, του Καρβάλιο και του Μανίς) ή από την παλαιότερη -του Εουσέμπιο- θα είναι ένας προσωπικός θρίαμβος του Κριστιάνο.
Ο CR7 δείχνει να το πιστεύει, κι ας λέει οτι η Γαλλία είναι το γκραν φαβορί. Γι’ αυτό τον βλέπουμε να παίζει όπως ποτέ δεν τον έχουμε ξαναδεί. Είναι απίστευτο, ο τερματοφύλακάς του -Ρούι Πατρίσιο- να κάνει βολέ, κι εκείνος να πηδάει στα ύψη για να πασάρει με το κεφάλι στον Νανί, με τον αντίπαλο αμυντικό κολλημένο στην πλάτη του. Μάχεται με τρόπους που δεν τον χαρακτηρίζουν, επειδή αντιλαμβάνεται οτι αυτή είναι η τελευταία του ευκαιρία να κερδίσει ένα τρόπαιο με τη χώρα του. Η Πορτογαλία δεν πρόκειται, βεβαίως, να πάρει το Μουντιάλ του 2018, ούτε ο ίδιος θα έχει ξανά τέτοια ευκαιρία στο επόμενο Euro, στα 35 του.
Αυτή η προοπτική τον κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο. Ο Σάντος, όμως, ποντάρει και σε κάτι άλλο: στο οτι ο Ρονάλντο έχει ήδη έχει καταρρίψει -ή ισοφαρίσει- όλα τα ατομικά ιστορικά ρεκόρ που τον προκαλούσαν σε αυτό το τουρνουά. Αυτό θα τον απαλλάξει από το άγχος της προσωπικής διάκρισης, το οποίο ήταν φανερό οτι τον βασάνιζε σε προηγούμενα παιχνίδια. Πλέον, και ο δικός του στόχος είναι -αποκλειστικά- η νίκη της ομάδας του. Αν έρθει με δικό του γκολ, θα προσπεράσει και τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία των Euro: τον Μισέλ Πλατινί. Μια παλιά δόξα της Πορτογαλίας, ο Πάολο Φούτρε, έγραψε στη Marca πως ο Κριστιάνο σίγουρα έχει κρατήσει ένα γκολ για το φινάλε.
Ο Γκριεζμάν, από την άλλη, βλέπει το τρόπαιο ως το εισιτήριό του για να μπει στο ολιγομελές κλαμπ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών του κόσμου. Κόντρα στους Γερμανούς, έκανε το ματς της ζωής του. Δεν ήταν μόνον τα δυο γκολ. Ηταν ο τρόμος που σκορπούσε στους αντιπάλους, κάθε φορά που ακουμπούσε την μπάλα. Ο λάτιν καλπασμός του, το ασταμάτητο πρέσινγκ, η οξυδέρκεια, το πάθος και το θάρρος του. Η Equipe σχολίασε οτι η Γαλλία έχει να δει έναν επιθετικό τόσο καθοριστικό στο παιχνίδι, από την εποχή του Τιερί Ανρί. Στα 25 του έχει ήδη φτάσει τα γκολ του Ανρί σε τελική φάση Eurο. Αλλά η Κούπα θα τον ανεβάσει στο επίπεδο του παίκτη – ηγέτη.
Για τους ουδέτερους, ο Γκριεζμάν είναι σαφώς πιο συμπαθής από τον Ρονάλντο. Γιατί είναι ένας σπουδαίος παίκτης που, όμως, δεν επιδιώκει να γίνει πιο σημαντικός από το ίδιο το Παιγνίδι. Δεν πουλάει σταριλίκι, δεν προκαλεί, δεν συμπεριφέρεται επιτηδευμένα, δεν επιδεικνύει μούσκουλα και τατού. Επιπλέον, το παραμύθι του συγκινεί. Οπως κάθε παραμύθι. Στα 16 του, όταν ο Ζινεντίν Ζιντάν είχε επισκεφθεί το «Ανοέτα» με τη Ρεάλ, ο μικρός του είχε ζητήσει το σορτσάκι του. Ο «Ζιζού» του το χάρισε. Και σήμερα, εννέα χρόνια μετά, μπορεί να γίνει ο άνθρωπος που θα οδηγήσει τη Γαλλία στην κατάκτηση του Euro. Οπως ο Ζιντάν το 2000 και ο Πλατινί το 1984.
Πιο συμπαθής είναι και η Γαλλία, συνολικά, ως ομάδα. Γιατί είναι χάρμα οφθαλμών. Παίζει αυτό το ελεύθερο επιθετικό ποδόσφαιρο της… ιδιωτικής πρωτοβουλίας, το οποίο η άμυνά της μπορεί να πληρώσει ακριβά. Αλλά ρισκάρει τα πάντα για να πετύχει γκολ. Η χαρά του τηλε/θεατή. Από τα πρώτα της παιχνίδια σε αυτό το Euro ήταν μια πολύ διασκεδαστική ατραξιόν. Μόνο που, με την πάροδο των αγώνων, έγινε πολύ καλύτερη. Στα ματς των ομίλων, την έτρωγε το άγχος της -υποχρεωτικής- επιτυχίας. Στα νοκ-άουτ, έκανε το «μπαμ». Ετσι κατάφερε να ξεπεράσει και την… αιώνια φοβία της απέναντι στους Γερμανούς. Εφτασε στα πιο κρίσιμα παιχνίδια σε φουλ φόρμα, χωρίς την παραμικρή φθορά.
Στο μεταξύ, στη σκιά του Γκριεζμάν γεννήθηκε άλλο ένα αστέρι που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Ο Ουμτιτί. Ενας κεντρικός αμυντικός, ο οποίος δεν είχε παίξει ούτε φιλικό με την εθνική ομάδα της Γαλλίας. Τον πρωτο-ακούσαμε πριν από μερικές ημέρες, όταν έγινε παίκτης Μπαρσελόνα. Αμέσως μετά, τον είδαμε να δίνει ρεσιτάλ με τη Γαλλία. Ο ιδιοκτήτης της Λιόν μάλλον βιάστηκε να τον πουλήσει. Μια εβδομάδα αργότερα, θα του έδιναν τα διπλά.
Η Πορτογαλία είναι εντελώς άλλος κόσμος. Ούτε τους ίδιους τους πατριώτες της δεν γοητεύει με το παιχνίδι της. Πόσω μάλλον τους ξένους… Κι όμως, ο Φερνάντο Σάντος ζει τις ημέρες της μεγαλύτερης δημοφιλίας του. Οταν ανέλαβε, τον Οκτώβριο του 2014, ήταν -ίσως- ο μοναδικός άνθρωπος που πίστευε σε μια ομάδα που τα είχε θαλασσώσει στο Μουντιάλ του 2014, που είχε σχεδόν σκορπίσει, που δεν είχε ίχνος ηθικού μετά την ήττα από την Αλβανία στους προκριματικούς. Πάνω απ’ όλα, ο Σάντος είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ηξερε οτι μπορεί να φτιάξει μια ομάδα που δεν θα χάνει εύκολα. Το ήξερε, γιατί το είχε κάνει στο παρελθόν με παίκτες χαμηλότερης ποιότητας από εκείνη των Πορτογάλων: με την Εθνική Ελλάδος.
Σε αυτά τα σχεδόν δυο χρόνια, η Πορτογαλία δεν έχασε ούτε… μισό ματς. Φυσικά, δεν θα αλλάξει τακτική τώρα στο φινάλε. Αλλωστε, ο κόουτς Φερνάντο το είπε ξεκάθαρα: «Οι τελικοί δεν είναι για να τους παίζεις, αλλά για να τους κερδίζεις». Οποιος θα υποστηρίζει -απόψε- αυτή την ομάδα χωρίς να είναι Πορτογάλος, είτε έχει λόγο να αντιπαθεί τους Γάλλους, είτε θαυμάζει αυτόν τον μετρ του αποτελέσματος. Κάτι που ο Ντεσάμπ -στον διπλανό πάγκο- δεν είναι. Ισως δεν είναι, καν, καλός προπονητής. Το υπονόησε -προσφάτως- η Liberation, η οποία αποκάλυψε οτι η Γαλλία πήρε τα πάνω της όταν ο Γκριεζμάν πρότεινε στον Ντεσάμπ να αλλάξει θέση στο γήπεδο, κι εκείνος συμφώνησε μαζί του.
Η τελευταία νίκη των των Πορτογάλων απέναντι στους Γάλλους χρονολογείται εδώ και 40 χρόνια. Το 2000 και το 2006, οι «Τρικολόρ» είχαν αρπάξει τη νίκη με πανομοιότυπο τρόπο: με πέναλτι του Ζιντάν. Τα παιχνίδια μεταξύ των δυο ομάδων σπανίως αναδεικνύουν εύκολα τον νικητή. Και, συνήθως, προσφέρουν συγκινήσεις.
Διαιτητής θα είναι ο 41χρονος Αγγλος Μαρκ Κλάτενμπεργκ, ο οποίος φέτος «σφύριξε» και τον τελικό του Champions League. Ο ορισμός του από την UEFA εξέπληξε, επειδή -όλα αυτά τα χρόνια- μόνο μια φορά έχει (ξανα)συμβεί αυτό: το 2012, με τον Πορτογάλο Πέδρο Προένσα.
Για τον Κριστιάνο και τον Σάντος, η σημερινή είναι η πιο σημαντική μέρα της ποδοσφαιρικής ζωής τους. Αν σηκώσουν το τρόπαιο, ο CR7 θα έχει κατορθώσει αυτό που ο Μέσι ποτέ δεν κατάφερε με την εθνική ομάδα της πατρίδας του – και ο Σάντος θα έχει κατακτήσει μόλις τον δεύτερο τίτλο της καριέρας του, μετά το Πρωτάθλημα που πήρε με την Πόρτο το 1999. Για τους Γάλλους, ο θρίαμβος είναι -περίπου- υποχρέωση. Κανείς τους δεν φαντάζεται, πώς μπορούν να χάσουν αυτή την Κούπα, με αυτή την ομάδα, απ’ αυτή την ομάδα, μπροστά στο κοινό τους.
Η λογική «λέει» Γαλλία. Αλλά υπάρχει κι αυτό το «άστρο» που έφερε την Πορτογαλία ώς εδώ, με μόνο μια νίκη σε έξι ενενηντάλεπτα. Την ώρα που οι Ιταλοί πετούσαν έξω τους Ισπανούς, οι Γερμανοί τους Ιταλούς και οι Γάλλοι τους Γερμανούς…
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου