Από τις πρώτες λιακάδες της άνοιξης που ξυπνάνε συνήθως τα φίδια, μέχρι και τον Ιούνιο περπατώ και βλέπω μπροστά μου...σχεδόν καθημερινά οχιές, λαφιάτες, δεντρογαλιές, καμιά φορά και σαϊτες άμα προλάβω να τις δω. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο που έρχονται από τις πόλεις οι άνθρωποι για διακοπές, δεν συναντώ πια φίδι ούτε για δείγμα στις καθημερινές μου διαδρομές διότι τρομάζουν και παίρνουν τα βουνά (πλην κανενός παραπλανημένου ή χαμένου που κείτεται συνήθως πατημένο στην άσφαλτο,αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Από Σεπτέμβρη πάλι, που γυρνάνε οι κατεργάρηδες άνθρωποι στους αστικούς τους πάγκους και φεύγουν από τη φύση, εμφανίζονται ξανά τα φίδια και ζουν κοντά αλλά και μακριά μας μέχρι τα πρώτα κρύα.
Κάποτε ένας γέροντας που είχε φύγει μετανάστης από το χωριό του για Αμερική και επέστρεψε να το δει μετά από 60 χρόνια εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο, μου είχε πει ανάμεσα στα δάκρυα της συγκίνησής του ότι εκείνος έφυγε τελευταίος τότε, ότι δεν ήθελε να φύγει από το χωριό αλλά αναγκάστηκε διότι είχαν φύγει όλοι οι συγχωριανοί του πια κι είχε μείνει μόνο αυτός και η φαμελιά του και τότε όλοι οι ποντικοί και οι όχεντρες πέσανε μες στο δικό του κελάρι. Δεν μπόρεσε λοιπόν να τα βγάλει πέρα με τη φύση, τα αγρίμια τον νικήσανε και έτσι τα μάζεψε κι αυτός και πήρε των οματιών του.
Όλα αυτά δείχνουν πεντακάθαρα για ποιον λόγο οι άνθρωποι έφτιαξαν κοινωνίες. Διότι η παρουσία και μόνο του ενός δίπλα στον άλλον είναι προστασία και αίσθημα ασφάλειας. Αφενός τρομάζουν τα αγρίμια και εξαφανίζονται, αφετέρου ακόμη και αν τους πλησιάσουν, μοιράζεται η φύρα σε πολλά κελάρια και γίνεται από όλους ανεκτή, δεν καταστρέφει έναν...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Μακριδάκη πατήστε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου