Όταν η απόφαση ενός δημοψηφίσματος αντίκειται στα συμφέροντα της καθεστηκυίας τάξης, ξεκινούν οι αναλύσεις για τα όρια της δημοκρατίας και την τυραννία των πολλών. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω ότι αυτή...
η στάση, εκ μέρους των δυσαρεστημένων, είναι εντελώς υποκριτική. Όλοι, πάντα, υφιστάμεθα τις αποφάσεις της πλειοψηφίας, οι οποίες σε πλείστες περιπτώσεις στο παρελθόν είχαν υπάρξει ανόητες ή και σημαντικά επιζήμιες κοινωνικά.
Οι προβληματισμοί για τα όρια της δημοκρατίας είναι υποκριτικοί υπό την έννοια ότι το υπονοούμενο ερώτημα είναι τι θα έπρεπε να γίνει όταν, λόγω κάποιου στραβοπατήματος, η πλειοψηφία στα πρόσφατα δημοψηφίσματα αρνήθηκε να εισακούσει την προπαγάνδα των ελίτ.
Ήταν πιο σώφρονες οι Άγγλοι που ψήφιζαν τον Μπλαιρ και τον Μπράουν; Μια χαρά μπουμπούνες ήταν, και οι μορφωμένοι και οι αμόρφωτοι. Κανείς δεν ανησυχούσε όμως, γιατί κάναν αυτό που τους λέγαν. Αμφισβητείται τώρα ο Κόρμπυν από αυτούςπου δεν είχαν πρόβλημα να ψηφίζουν την επέμβαση στο Ιράκ το 2003, αλλά τους ενόχλησε που δεν ήταν αρκετά μαχητική η ηγεσία τους στην υπεράσπιση της παραμονής στην ΕΕ.
Στη δική μας περίπτωση, λύσσαξαν τα κανάλια να μας μιλούν για τις φωνές του λαϊκισμού, πέρσι τέτοιον καιρό. Έκλαιγε ο άλλος μπροστά στην κάμερα, για την κατάντια του λαού του, που δεν ψήφιζε αυτό που έπρεπε. Σε όλο αυτό το πεδίο του εθνικού οδυρμού, ένας άνθρωπος μόνο είχε το θάρρος να θέσει το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις: ο Δήμος Βερύκιος. Είναι (απ’ όσο γνωρίζω) ο μόνος δημοσιογράφος που έχει κλάψει δημοσίως από αγάπη για το αφεντικό του. Αυτό μάλιστα! Αντί να οδύρεσαι υποκριτικά για την κατάντια της δημοκρατίας και της πατρίδας, είναι πολύ πιο έντιμο και ειλικρινές να κλαις για το αφεντικό σου...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο πατήστε ΕΔΩ.
Κωνσταντίνος Πουλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου