Η PJ Harvey ανέβηκε στη σκηνή του Release Festival λίγες ώρες αφότου είχε πεθάνει ο φίλος μου, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης. Ημασταν στην πλατεία Νερού κοιτάζοντας τον ουρανό, το σούρουπο έπεφτε, τα σύννεφα...
είχαν διαλυθεί, δεν έβρεχε.
Ημασταν εκεί που θα ήθελε και ο ίδιος ο Νίκος για αποχαιρετισμό, σε μια συναυλία. Ακούγοντας αγνό rock and roll και πίνοντας στη μνήμη του.
Την αγαπούσε τη μουσική ο Τριανταφυλλίδης και δεν θυμάμαι μήπως την είχε φέρει και ο ίδιος την PJ στην Αθήνα για συναυλίες, παλιότερα. Μπορεί. Ηταν και promoter. Τέλος πάντων...
Η PJ Harvey λοιπόν ξεκίνησε το σετ της στις 10.30 ακριβώς και αφού πρώτα είχαν παίξει οι εξαιρετικοί Brian Jonestown Massacre και οι λιγότερο καλοί Slowdive.
Η Polly δεν ήταν αυτή που θέλαμε (ειδικά μια τέτοια βραδιά που είχαμε ανάγκη το ξέσπασμα), παρουσιάστηκε λιγότερο ηλεκτρική από ποτέ, λιγότερη ροκ από ποτέ. Για να ακούσουμε πραγματική κιθάρα πέρασε σχεδόν μία ώρα.
Η σπουδαία (φυσικά) PJ Harvey κάνει σε αυτή την περιοδεία πιο εσωστρεφείς και σοφιστικέ συναυλίες, με σαξόφωνα και μελωδικούς ρυθμούς.
Είναι κακή; Θα αστειεύεστε φυσικά. Είναι δυνατόν να είναι κακή μία από τις πιο σπουδαίες μορφές της μουσικής των τελευταίων δεκαετιών; Εννοείται πως όχι. Ηταν όμως αυτή που θα ήθελε να δει ο κόσμος; Οχι, κατηγορηματικά όχι.
Οι περισσότεροι ήθελαν να ζήσουν λίγο φεστιβαλική ατμόσφαιρα, είχαμε και χρόνια να τη δούμε live άλλωστε. Οπότε το διαφορετικό τούτη τη φορά στιλ της PJ λίγο σαν να «πάγωσε» το κοινό.
Η διαφορά φάνηκε άλλωστε όταν έπαιξε μερικά από τα πιο παλιά και δυναμικά της κομμάτια. «Κάηκε» η πλατεία Νερού.
Η συναυλία συνεχίστηκε στο σπίτι του Νίκου, στη Φωκίωνος Νέγρη. Η σύντροφός του η Μαρίνα άνοιξε από νωρίς το σπίτι τους σε φίλους και γνωστούς. Οπότε πολλοί στη συνέχεια βρέθηκαν εκεί, πίνοντας αλκοόλ και ακούγοντας δυνατά μουσική μέχρι το ξημέρωμα.
Αυτό δεν ήταν σπίτι που αποχαιρετούσαν νεκρό, ήταν γιορτή. Ετσι θα ήθελε ο Νίκος, σας το υπογράφω. Αν έβλεπε, αν βλέπει, θα χαίρεται.
Δημήτρης Κανελλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου