Τα τελευταία μνημονιακά χρόνια απέδειξαν, αν μη τι άλλο, πως όσοι παρίσταναν ότι διέθεταν λύσεις, ψεύδονταν και διαψεύδονταν, με νταούλια ή χωρίς, πολύ-πολύ σύντομα. Το πεδίο της πολιτικής αντιπροσώπευσης παραμένει ερμητικά κλειστό και αφορά μονάχα σε κάποιες παρέες, ενώ ένα μεγαλοπρεπές Τίποτα, που κινείται από την Αριστερά έως τη...
Δεξιά με την άνεση ενός Β. Οικονόμου, καμώνεται, άλλοτε τον έτοιμο για όλα μάγκα και άλλοτε τη συνετή ευρωπαία παρθένα.
Όσοι ασχολούνται ακόμη στα σοβαρά με την Πολιτική είναι, από τη μια μεριά οι καλοπληρωμένοι Καρανίκες του συστήματος και από την άλλη, όλοι αυτοί που σου δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχουν άλλη πρόθεση παρά να ανατινάξουν την Πολιτική, αφού είναι πια φανερό -ίσως όχι για τους ίδιους- ότι το να συνεχίζουν να ασχολούνται με αυτή την πολιτική, ως πράξη, είναι ενάντια στην ίδια την Πολιτική.
Κανείς δεν φαίνεται να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και η ουσιαστική σιωπή του Λαού, μοιάζει, ακόμη και τώρα, πολύ πιο ώριμη από τους ποδοσφαιρικούς καυγάδες όσων πλακώνονται για να τον εξουσιάσουν. Κι αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε διάφορα κυριλέ τηλεοπτικά πάνελ, ένας πολίτης από το «πουθενά», κατορθώνει να αρθρώσει άπειρα πιο πολιτικό λόγο από τις κοινότοπες φλυαρίες των επαγγελματιών «πολιτικών».
Θέλω να πω με άλλα λόγια, πως πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μην βλέπει καθαρά μέσα στη λαϊκή συνείδηση εκείνο το βαθύ Πολιτικό, που είναι σε διαρκή αλληλεπίδραση με την ακλόνητη άρνηση της ίδιας της πολιτικής. Η βαθιά ανάγκη της Μετοχής που αρνείται, ακόμη σε ασυνείδητο επίπεδο, τα διακοσμητικά «επίθετα» και τα ψευδεπίγραφα «ρήματα».
Και είναι ανάγκη να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας: Δεν υπάρχει κοινωνική, πολιτική, οικονομική, θεσμική, what ever, λύση αυτής της κατάστασης...
Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Ανδρουλιδάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου