γίνουν τώρα εκλογές για να φύγει αυτή η κυβέρνηση, γιατί όσο μένει, τα πράγματα χειροτερεύουν και υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθούν μη αναστρέψιμες καταστάσεις.
Προχτές, ακούγοντας έναν εκ των στενότερων συνεργατών του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, στον «Αθήνα 9,84», μπερδεύτηκα. Ρωτήθηκε αν το κόμμα του είναι έτοιμο να αναλάβει τις τύχες της χώρας και τι απαντά στις κατηγορίες ότι δεν έχει πρόγραμμα διακυβέρνησης.
Η απάντησή του με ξάφνιασε: «Οχι, δεν έχουμε προεκλογικό πρόγραμμα γιατί δεν είμαστε σε προεκλογική περίοδο». Μάλιστα. Κι εγώ που νόμιζα ότι ένα κόμμα που ζητάει εκλογές… χτες -άρα κινείται σαν να είμαστε σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο- οφείλει να πει στο εθνικό ακροατήριο πώς θα κυβερνήσει μάλλον είμαι αφελής.
Τα προγράμματα των κομμάτων και ιδιαίτερα των κομμάτων εξουσίας δεν διαμορφώνονται την προεκλογική περίοδο. Σε εκείνη τη φάση, που είναι η τελική, καταθέτουν μια διακήρυξη γενικών αρχών και ένα σχέδιο για τις πρώτες 100 μέρες. Η στρατηγική όμως και οι ιεραρχήσεις είναι έτοιμες (πρέπει να είναι) πολύ νωρίτερα.
Ετσι λειτουργούν τα σοβαρά κόμματα. Οπότε δικαιούται κάποιος να υποθέσει ότι η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ακόμη σε θέση να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό ένα πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει τις προτεραιότητες και τους στόχους της. Συνεπώς θέτει εξ υποχρεώσεως θέμα εκλογών. Αυτή είναι η μία εκδοχή.
Ωστόσο, και έτσι εκτίθεται η ηγεσία της γιατί όλοι θυμόμαστε τη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι δεν βιάζεται να γίνει πρωθυπουργός. Μόλις είχε εκλεγεί πρόεδρος του κόμματος και ήταν η πρώτη τοποθέτησή του.
Πολλοί, τότε, είπαν ότι επιτέλους κάτι αλλάζει στη δημόσια συζήτηση αφού ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (οιονεί πρωθυπουργός δηλαδή) δεν χρησιμοποιεί τα πολύ διαδεδομένα μέσα του εντυπωσιασμού και αποφεύγει την πεπατημένη.
Οι φίλοι του έλεγαν ότι με τον Μητσοτάκη η Νέα Δημοκρατία θα γυρίσει σελίδα και θα γίνει ένα σύγχρονο φιλελεύθερο ευρωπαϊκό κόμμα, με εκλεγμένα όργανα που θα συνεδριάζουν συχνά, και θα προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να επιστρέψει στην εξουσία χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος.
Η διάψευση ήταν εκκωφαντική και ήρθε γρήγορα. Λίγες μέρες μετά ο κ. Μητσοτάκης αναδιπλώθηκε θεαματικά. Τι είχε αλλάξει; Προφανώς, πιεζόμενος από τις ρεβανσιστικές ομάδες που υπάρχουν στο εσωτερικό του κόμματός του, άρχισε να θέτει θέμα πρόωρων εκλογών για να μην τις δυσαρεστήσει με το σκεπτικό ότι το κόστος παραμονής αυτής της κυβέρνησης είναι μεγαλύτερο από το κόστος της απομάκρυνσής της με πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Αυτό το έξυπνο ρητορικό σχήμα επελέγη από τον κ. Μητσοτάκη για να δικαιολογηθεί η κυβίστησή του, αλλά η αντίφαση είναι κραυγαλέα. Και αυτός και το κόμμα του -όταν ζητούσε εκλογές μετ’ επιτάσεως ο ΣΥΡΙΖΑ- είχαν επιχειρηματολογήσει εναντίον των συνεχών εκλογικών αναμετρήσεων γιατί δημιουργείται κλίμα πολιτικής αστάθειας και ενισχύεται η αβεβαιότητα στην οικονομία.
Υπάρχει όμως και η άλλη εκδοχή. Μια χαρά πρόγραμμα έχει η Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν το ανακοινώνει γιατί ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι δημοφιλές. Για παράδειγμα, το διαφορετικό μείγμα που μας λέει (το είπε και στη Μέρκελ) ότι διαθέτει μπορούμε να το φανταστούμε. Συνοψίζεται στη γενικόλογη εξαγγελία περί μείωσης των δημόσιων δαπανών και του σπάταλου κράτους.
Αν υποστηρίζεις ότι η αύξηση της φορολογίας πλήττει βάναυσα την οικονομία και τα εισοδήματα και ρίχνει νερό στον μύλο της ύφεσης, δεν υπάρχει άλλος δρόμος στο πλαίσιο του συστήματος.
Μ’ άλλα λόγια: περιορισμός στις συντάξεις και τους μισθούς του δημόσιου τομέα, κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα (για να εξοικονομήσει πόρους η εργοδοσία και να επενδύσει), μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών (πάλι με το επιχείρημα των επενδύσεων), απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων (για να ανακουφιστούν οι επιχειρήσεις και να προσλάβουν άλλους με μικρότερες απολαβές), συρρίκνωση των προνοιακών δομών, επέκταση (πόσο ακόμη άραγε) της μερικής απασχόλησης, επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις εργασίας, αποκρατικοποιήσεις εφ’ όλης της ύλης και πάει λέγοντας.
Ολα αυτά προτείνουν το ΔΝΤ και οι σκληροί νεοφιλελεύθεροι της Ευρώπης (π.χ. Ντομπρόβσκις) και ο κ. Μητσοτάκης στη συνέντευξή του στην «Ουάσινγκτον Ποστ» παραδέχτηκε ότι συμφωνεί με τα περισσότερα.
Με αυτές τις θέσεις λοιπόν δεν μπορείς να προσδοκάς λαϊκό ενθουσιασμό, όσες προσπάθειες κι αν καταβάλεις για να δείξεις ότι είσαι κοντά στα κοινωνικά στρώματα που πάσχουν, οργανώνοντας περιοδείες σε συνοικίες, αλλάζοντας το ενδυματολογικό στιλ σου και προσλαμβάνοντας πρώην κομμουνιστές ως συμβούλους επικοινωνίας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα έχει εύκολο έργο επειδή ο βασικός αντίπαλός της έχει κακόφημο παρελθόν, προβληματικό παρόν και προετοιμάζει για τη χώρα ένα μεσίστιο μέλλον. Κάθε άλλο.
Ο εφησυχασμός είναι ολέθρια επιλογή. Γιατί αν τρέχει, όπως κάνει μέχρι τώρα, πίσω από τα γεγονότα αντί να τα δημιουργεί, αν διαμορφώνουν άλλοι την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης και όχι αυτή, αν οι υπουργοί και τα στελέχη της συνεχίσουν να συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται ακόμη στην αντιπολίτευση, καταγγέλλοντας μονότονα τους προηγούμενους, αν δεν συνειδητοποιήσει ότι άλλο πράγμα ο ακτιβισμός ενός κόμματος διαμαρτυρίας και άλλο η διακυβέρνηση, τότε λίαν συντόμως θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου