ΚΤΕΛ...

Άννα Δαμιανίδη

Στον σταθμό των ΚΤΕΛ, κάθομαι στο καφενείο και φαντάζομαι τους ανθρώπους που τον σχεδίασαν να κοιτάζουν γύρω τους και να μιλούν μεταξύ τους:

- Εδώ πρέπει να...
βάλουμε τα δυνατά μας για την ασχήμια, ο σταθμός βρίσκεται σε συμπαθητική πόλη, σε ωραίο σημείο, θα δυσκολευτούμε να τον κάνουμε όσο άσχημο χρειάζεται.

- Κοίτα, σε τέτοιες περιπτώσεις σημασία έχει η λεπτομέρεια. Να προσέξουμε τις φορμάικες στα γκισέ, να φαίνεται το νοβοπάν σκασμένο. Χαρτιά κολλημένα παντού με σελοτέιπ, καρέκλες από κείνες τις πλαστικές με τα αλουμινένια πόδια που αναδεικνύουν τη βρόμα του πατώματος...

- Υπάρχουν ακόμα αυτές οι φριχτές καρέκλες;

- Θα δυσκολευτούμε λίγο να βρούμε, αλλά αξίζει ο κόπος, το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο.

- Το χρώμα στους τοίχους σκατουλί, οπωσδήποτε!

- Εννοείται, πάνω σ' αυτό έχω κάνει μελέτη, πώς να κάνεις το καφέ χρώμα να μην είναι απλώς καφέ...

- Και στις τουαλέτες θα βάλουμε κουτιά σαπουνιού που θα είναι πάντα άδεια και σπασμένα;

- Φυσικά, και άσπρα πλακάκια που βρομίζουν αμέσως. Και θήκες χαρτιού πάντα κενές. Και φτηνά καζανάκια που χαλάνε σε δυο μέρες κι ύστερα στάζουν, φράζουν κ.λπ., κ.λπ.

- Να έχει κάτω πάντα λίγη λάσπη, αλλιώς χαλάει το σύνολο.

- Μείνετε ήσυχος.

- Τέλεια. Ομως η αίθουσα αναμονής δεν είναι ακόμα αρκετά χάλια.

- Τι λέτε για επιγραφές με τεράστια κόκκινα γράμματα πάνω από τα γκισέ, στριμωγμένα πάνω από άλλα πράσινα;

- Κάτι γίνεται. Οι πίσω πόρτες όμως, που οδηγούν στα λεωφορεία, εμποδίζουν το καυσαέριο να φτάσει στο καφενείο, κάτι που νομίζω νοθεύει τις παραδόσεις μας...

- Εχετε δίκιο, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Οι παραδόσεις μας κινδυνεύουν κάθε στιγμή, ορίστε ο καφετζής θέλει να βάλει ασύρματο ίντερνετ για τους πελάτες, δωρεάν!

- Αίσχος! Θα μπορεί κάθε νεαρός να ξεφεύγει από το υπέροχα σιχαμένο περιβάλλον που με τόσο κόπο δημιουργούμε. Γιατί το επιτρέψατε αυτό;

- Τι να σας πω; Η νεολαία δεν έχει σωτηρία...

- Είναι λυπηρό, πράγματι. Ωστόσο πολλοί νέοι κάνουν ό,τι μπορούν μουτζουρώνοντας τα πάντα, δεν είναι όλοι άχρηστοι.

- Δίκιο έχετε, δε λέω. Οπως στον σιδηροδρομικό σταθμό Πελοποννήσου, αυτή την ντροπή της ελληνικής σταθμιακής παράδοσης.

- Αφήστε, δεν αντέχω ούτε να τον σκέφτομαι. Τέτοια απαράδεκτη επέμβαση στην αισθητική μας! Ευτυχώς, του φερόμαστε όπως του αξίζει, ρημάζει και βρομάει. Και παραδέχομαι πως έχετε δίκιο, υπάρχουν και νέοι άξιοι συνεχιστές, το έχουν περιποιηθεί καταλλήλως αυτό το δυτικόφερτο κτίριο. Ας τους αφήσουμε λοιπόν να έχουν ίντερνετ, δεν θα είμαστε δογματικοί!

- Σωστά, ας κρατήσουμε το θρησκευτικό και γλωσσικό μας δόγμα, κι ας είμαστε χαλαροί στο θέμα των σταθμών.

- Τι να κάνουμε; Στη ζωή χρειάζεται να συμβιβάζεται κανείς.

- Ετσι είναι... Να κεράσω ένα νερόπλυμα να πάνε κάτω τα φαρμάκια;

- Με μπαγιάτικο παστέλι παρακαλώ, έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου...

Πηγή: efsyn.gr