Δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει κανείς τη Συνείδηση του Ζήνωνα του Ζβέβο για να γνωρίζει το δράμα με το «τελευταίο τσιγάρο» του επαγγελματία καπνιστή. Το βιώνει καθημερινά από προσωπική πείρα και από...
τους αναστεναγμούς φίλων και γνωστών. «Δεν πάει άλλο, όλα σαρακώσανε μέσα στο στήθος μου. Θα το πετάξω!». «Καπνίζεις όμως...» «Καπνίζω τα τελευταία μου τσιγάρα, σε λίγο θα με δεις και δεν θα με γνωρίζεις...»
«Το καλοκαίρι», γράφει ο Ζβέβο, «ο πατέρας μου άφηνε πάνω σε μια καρέκλα της τραπεζαρίας το γιλέκο του, που όλο και κάποια ψιλά είχε μέσα στο τσεπάκι. Από κει προμηθευόμουν τις δέκα πεντάρες που χρειαζόμουν για να αγοράσω το πολύτιμο πακέτο και κάπνιζα απανωτά τα δέκα τσιγάρα που περιείχε για να εξαφανίσω το ενοχοποιητικό στοιχείο της κλοπής». Η λέξη «απανωτά» τα λέει όλα. Οι καπνιστές ξέρουν ότι το τσιγάρο που έχουν στα χείλη δεν μετράει - το επόμενο κάνει παιχνίδι. Τα επόμενα για την ακρίβεια. Η φυσική ροπή του ανθρώπου είναι να καπνίζει συνέχεια, χωρίς σταματημό, να συνδυάζει κάθε σκέψη με φύσα-ρούφα, κάθε μετακίνηση και κάθε εργασία με το άναμμα ενός νέου τσιγάρου.
Συζητήσεις χωρίς τσιγάρο γίνονται; Εργασία; Συγκέντρωση; Ταξίδι; Ο γιατρός που στο «κόβει» ουσιαστικά αφαιρεί από τη ζωή το νόημά της, την ασυναίσθητη γοητεία της. Είναι σαν να κόβει τα μουστάκια της γάτας και να κάνει λοβοτομή στον ίδιο το χρόνο...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Κωστή Παπαγιώργη πατήστε ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου