Η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ μπορεί να χωριστεί σε προ και μετά 1987. Κι ενώ η πρώτη περίοδος δεν στερείται παικτών-θρύλων ή επιτυχιών, δεν μπορεί να συγκριθεί με...
την εκτόξευση που ακολούθησε αυτό που συνέβη εκείνη τη μαγική βραδιά της 14ης Ιουνίου και των έντεκα ημερών που προηγήθηκαν.
Τότε που μια παρέα παιδιών απέδειξε ότι η Ελλάδα είναι ικανή για τα πάντα, αρκεί δίπλα στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο και τις αρετές της να βάλει σκληρή δουλειά, επιμονή, υπομονή και το κοινό καλό πάνω από το ατομικό συμφέρον.
Ήταν 14 Ιουνίου του 1987, όταν η ομάδα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Χριστοδούλου και των άλλων παιδιών (όπως έλεγε και το γνωστό σύνθημα) οδήγησαν την Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης και όλους τους Έλληνες στα ουράνια.
«Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά. Πραγματικά είμαστε τόσο κοντά. Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα… 102-101… και μόνο τέσσερα δευτερόλεπτα. 103-101. Βάλτερς, στον Γιοβάισα, θέλει προσοχή… η μπάλα έξω, είναι το τέλος. Η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης…».
Ποιος ξεχνά την απίστευτη περιγραφή του Φίλιππου Συρίγου, όταν ο Αργύρης Καμπούρης με περισσή ψυχραιμία σήκωνε ένα ολόκληρο έθνος στις πλάτες του και υπέγραψε την επιτυχία, που αποτέλεσε την αφετηρία για όλα όσα χάρισε το μπάσκετ στην Ελλάδα τα χρόνια που ακολούθησαν;
Για του λόγου το αληθές, στα έξι μετάλλια που είχε κατακτήσει το ελληνικό μπάσκετ σε εθνικό επίπεδο μέχρι εκείνη τη βραδιά, προστέθηκαν έκτοτε άλλα 33, αλλά κι αμέτρητες επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου