Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη - και στο πανεπιστήμιο ακόμη - τον ερωτεύεται, και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με...
αυτό που διδάσκει».
Δεν αναρωτιέμαι γιατί αυτή η ερωτική κλήση του Καστοριάδη δεν κατορθώνει, ουσιαστικά, να βρει αποδέκτες-κοινωνούς στην ελληνική κοινωνία. Έχει απαντήσει, εν πολλοίς, ο ίδιος και γι’ αυτό. Δεν αναρωτιέμαι καν γιατί ο Έρωτας ως τρόπος του βίου αφορά, το πολύ,κανά ιδρωμένο σεντόνι, κανάsiteσυνταγογράφησης συνταγών ευτυχίας ή το PioErotasPethenis της EleniFoureira. “Πιο έρωτας πεθαίνεις, πόσο με τρελαίνεις, που μέσα στην καρδιά μου σαν τυφώνας μπαίνεις, πώς να στο εξηγήσω, πιο έρωτας πεθαίνεις”. Πως αλλιώς να το πει η γυναίκα για να το καταλάβουμε;
Εκείνο που αναρωτιέμαι είναι πώς γίνεται να αντιμετωπίζουμε με τον πιο ανέραστο τρόπο τα καίρια και ουσιώδη της ζωής μας. Την ίδια την ύπαρξη μας, εν τέλει, τόσο ατομικά, όσο και συλλογικά. Μόνο τους κοντινούς νεκρούς, από τον μικρό του οικογενειακό περίγυρο, να λογαριάσει κανείς, τα θύματα ενός ανύπαρκτου πια Εθνικού Συστήματος Υγείας, τις χιλιάδες των αυτόχειρων που δεν άντεξαν, τα εκατομμύρια των οιονεί καταθλιπτικών που συνωστίζονται στα καφέ του εξωραϊσμού, την ατέλειωτη λίστα του ανθρώπινου καθημερινού πόνου που κυκλοφορεί μουτρωμένη στους δρόμους και στα λεωφορεία, τις εκατοντάδες χιλιάδες των ψυχικά α-σθενών που απλά διεκπεραιώνουντο χαμένο σθένος τους για να…οτιδήποτε, τη χώρα ως χώμα που πωλείται ακρωτηριάζοντας την ύπαρξη από τη χοϊκότητα της, το έδαφος, δηλαδή, που χάνεται κάτω από τα πόδια μας, τον εμπαιγμό στα όρια της λοιδορίας ενός ολόκληρου Λαού από την νομισματική «αριστερά», την «αριστερά» των νομισμάτων και της παπαρολογίας, κάτι απ’ όλα αυτά να λογαριάσει κανείς, θα έπρεπε, δεν μπορεί θα έπρεπε, να είχε θυμώσει. Δεν μπορεί, θα έπρεπε να ξεχείλιζε από οργή. Οργή όχι ενάντια στη γυναίκα, στο παιδί ή στον άντρα του/της, οργή όχι ενάντια στο γείτονα, ούτε ενάντια στον μπήξε και στον δείξε. Οργή ενάντια στην ελίτ που σου τρώει το Είναι. Όχι το Έχειν, το Είναι, αν με εννοείς!...
Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου