από τη δικαιοσύνη μέχρι τον υπόκοσμο, τίποτε δεν διέπεται από δεδομένους κανόνες, ένα πλαίσιο, ένα προορισμό, όποιος και αν είναι αυτός αλλά όλα λειτουργούν σε μια ελληνική τους «έκδοση», πειραγμένα σε σχέση με ό,τι θα θεωρούσαμε φυσιολογικό.
Σε αυτό το πλαίσιο και η αντιπολίτευση δυσκολεύεται να λειτουργήσει ως φυσιολογική αντιπολίτευση και αποτελεί επίσης μια ελληνική εκδοχή, που για κάποιο λόγο αισθάνεται... κυβέρνηση.
Είναι η αντιπολίτευση που ομογενοποιείται πολιτικά και τέμνεται από την αντίληψη ότι δεν της χωρά το κοστούμι της αντιπολίτευσης, απεμπολώντας το δημιουργικό πολιτικό της ρόλο, ο οποίο βάσιμα θα μπορούσε να είναι ουσιαστικός. Κάπως έτσι, φτάσαμε και στο άσκοπα πολυσυζητημένο «παραιτηθείτε» όπου σε ένα ιδιότυπο «αστικό εξτρεμισμό» επιχειρείται να αντιγραφούν πρακτικές και λειτουργίες της Αριστεράς στον τρόπο που μπορεί να συνυπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι σε ένα κοινό πλαίσιο, στο δρόμο, για να αμφισβητήσουν την εξουσία. Μια μεγάλη παράκαμψη σε ένα πολύ σύντομο δρόμο...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Σιδηρόπουλου, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου