Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι το βράδυ της Τρίτης 11ης Ιουνίου 2013 η τότε κυβέρνηση έριξε «μαύρο» στην Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση. Έστειλε τα ΜΑΤ να περικυκλώσουν...
όλα τα κτήρια της και να κλείσουν τους πομπούς, ώστε να πέσει το σήμα. Πριν, μέσω του ΟΤΕ, είχε κόψει κάθε δυνατότητα επικοινωνίας. Κι αφού ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας απαγόρευσε με e-mail την αναμετάδοση εκπομπής από την ΕΡΤ, η DIGEA διέκοψε και την μετάδοση του 902 που εξέπεμπε το πρόγραμμα.
Θυμάμαι πως το πρώτο πρωινό που ανεβήκαμε στην Αγία Παρασκευή ένας τεχνικός της ΕΡΑ μας είπε: «Η ΕΡΤ δεν είναι των εργαζομένων, είναι όλων των Ελλήνων». Το βράδυ που φύγαμε μία κυρά έλεγε στο μωρό που είχε στην αγκαλιά της «η Γεωργία θα κοιμηθεί εδώ απόψε».
Θυμάμαι τον Μανώλη Γλέζο έξω από το Ραδιομέγαρο να δηλώνει ότι προσπαθούν να κλείσουν το στόμα του λαού και είναι υποχρέωση για κάθε πολίτη σε όλη τη χώρα να σταθεί στην ΕΡΤ διεκδικώντας την ανεξαρτησία και ανατρέποντας την πολιτική των τροϊκανών και τον εντολοδόχων τους. Τον Δημήτρη Παπαχρήστο να λέει πως αυτοί που δεν είναι δημοκράτες προσπαθούν επικίνδυνα να νομιμοποιούν τις δικές τους αυθαιρεσίες. «Ένα γέλιο δικό μας μπορεί να τους θάψει. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ο δρόμος ανήκει σε όλους μας. Δεν ξέρουμε αν θα πέσουν αύριο ή όχι αλλά έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να μείνουν όρθιοι».
Θυμάμαι έναν παραγωγό του Τρίτου Προγράμματος να απαγγέλλει Κωστή Παλαμά: «και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω / και μ’ ένα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροντήξω / δεν τρέμω σας όποιοι είστε / γρικάω, βγαίνει από μέσα του μία προσταγή: Γκρεμίστε!»
Ανάμεσα στις χιλιάδες κόσμου που συγκεντρώνονταν και ανανεώνονταν συνεχώς, βρισκόντουσαν πολλοί από τους αναρίθμητους ανθρώπους για τους οποίους η δημόσια ραδιοτηλεόραση αποτέλεσε σχολείο, είτε δούλεψαν σε αυτήν είτε όχι, όπως και άλλοι που δεν είχαν δει ή ακούσει ποτέ πρόγραμμά της.
Το προαύλιο του Ραδιομεγάρου καταιγιζόταν από ανακοινώσεις φορέων και συλλογικοτήτων που κατήγγειλαν το απαράδεκτο κλείσιμο της ΕΡΤ, το οποίο ακολουθεί τον κανόνα μιας αυταρχικής πολιτικής και αποτελεί εξώφθαλμη απόδειξη για την επιχείρηση της πλήρους διάλυσης του Δημοσίου. Πλήθος δημιουργών και καλλιτεχνών, των οποίων το έργο βρίσκεται στο αρχειακό υλικό της ΕΡΤ, απαγόρευσαν τη χρήση των πνευματικών δικαιωμάτων τους με οιονδήποτε τρόπο από τον νέο φορέα, ενώ άλλοι δήλωσαν πως δεν πρόκειται να συνεργαστούν με την δημόσια τηλεόραση μετά το «μαύρο».
Αντίθετα, η επενδυτική τράπεζα «JP Morgan» εκτιμούσε σε έκθεσή της ότι η αναστολή λειτουργίας της ΕΡΤ μπορεί να αποτελέσει «σημείο καμπής» για την Ελλάδα και ότι αξίζει ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς να αναλάβει το ρίσκο, την ώρα που εμείς αναρωτιόμασταν γιατί ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ αποφασίζουν και διατάζουν ξανά με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου καταστρατηγώντας το Σύνταγμα.
Ο πλέον πραξικοπηματικός τρόπος, που εξέθεσε τη χώρα μας διεθνώς -χαρακτηριστικά παράδειγματα τα «μαύρα» πρωτοσέλιδα στις γαλλικές εφημερίδες «Liberation και «l'Humanité»-, δεν ήταν μια αστοχία, μια προχειρότητα, ενός επιτελείου τυχάρπαστων στελεχών, αλλά όπως έγραψε ο Δημήτρης Τρίμης, πρώην πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, επρόκειτο για στρατηγική επιλογή απαραίτητη για τη διαχείριση της επόμενης περιόδου διακυβέρνησης, με τη σύμφωνη γνώμη της τρόικας και της εγχώριας οικονομικής ελίτ.
Και αντί να γίνεται λόγος για το πώς θα μπορούσε να εξυγιανθεί η «αμαρτωλή» ΕΡΤ, οι αρχιερείς της ανομίας μαζί με τα συστημικά μέσα πραγμάτωναν μία ακραία προπαγάνδα. Προέβαλαν τους παχυλούς μισθούς 200 ατόμων αντί για τις απολύσεις των 2.652, την χαμηλή τηλεθέαση αντί για τον πλουραλισμό και πολιτισμικό πλούτο που προσέφερε και το υποτίθεται υψηλό ανταποδοτικό τέλος της τάξης 4,24 € μηνιαίως (μετέπειτα 3 € για την εκτρωματική ΔΤ). Σε καμία περίπτωση δεν έγινε λόγος για τα δέκα άτομα που έχασαν τη ζωή τους λόγω των απολύσεων.
Μέχρι τα ξημερώματα της 7ης Νοεμβρίου 2013, όταν η ιστορία επαναλήφθηκε με την εκκένωση του Ραδιομεγάρου από τα ΜΑΤ, η ΕΡΤ εξέπεμπε το πρόγραμμά της μέσω δορυφόρου και διαδικτυακά. Αυτή η τελευταία εισβολή ήταν η αφορμή οι απολυμένοι δημοσιογράφοι της να προσπαθήσουν να συντονιστούν με τους απεργούς διοικητικούς υπαλλήλους των Πανεπιστημίων, οι οποίοι απειλήθηκαν επίσης με την επιστράτευση αστυνομικών δυνάμεων. Ένας από τους λόγους για το ότι η πρόκληση της απεργιακής κλιμάκωσης δεν επιβεβαιώθηκε, ήταν διότι δυστυχώς δεν υπήρχε μαζικότητα και στους δύο χώρους.
Τι χειρότερο από τη βαθιά θλίψη του μαύρου στην οθόνη των κρατικών καναλιών και τα παράσιτα στους ραδιοσταθμούς; H «νέα» ΔΤ έγινε με προδιαγραφές τοπικού καναλιού, παρά τις κυβερνητικές δεσμεύσεις για «ελληνικό BBC». Στον αντίποδα οι εργαζόμενοι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, που δεν πήγαν διακοπές εκείνο το καλοκαίρι, όπως πολλοί βιάζονταν να προβλέψουν. Συνέχισαν τον δίκαιο αγώνα τους παρά τις απογοητεύσεις, ενώ ακολούθησαν προσαγωγές και συλλήψεις αλληλέγγυων.
Από την άλλη πλευρά, υπήρξαν άνθρωποι που καπηλεύτηκαν το κλείσιμο ΕΡΤ, όπως άλλοι την άλωναν τόσα χρόνια. Την ίδια ώρα, η ΠΟΣΠΕΡΤ βραβευόταν από την UNI Global Union με το «Freedom from Fear Award» αφιερώνοντας το στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους που πάλευσαν για την ανατροπή της καταστροφικής πολιτικής.
Ένα χρόνο πριν, στις 11 Ιουνίου του 2015, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκανε πράξη την προεκλογική της δέσμευση και η ΕΡΤ επαναλειτούργησε. Ωστόσο, ο κόσμος αισθάνεται απογοήτευση, καθώς δεν έχει προς το παρόν επιβεβαιωθεί η πρόκληση να γίνει η ΕΡΤ ο τόπος συγκέντρωσης του κάθε ανθρώπου που αγωνίζεται για τη δημοκρατία, τον πολιτισμό και την αυτοδιαχείριση.
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου