Κάθε πρωί σκέφτομαι τι να γράψω. Κάτι πρέπει να γράψω για να ζήσω. Τελευταία, διαπιστώνω πως δεν έχω και πολλά νέα πράγματα να γράψω. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι στάσιμη. Μήπως να σταματήσω το μπλογκ; (Γελάει).
Το πρόβλημα είναι πως ό,τι και να γράψω,...
διαβάζουν πάρα πολλοί. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό και δεν θέλω να το αναλύσω.
Να, τώρα είναι θέμα τα πλαστά πτυχία των δημοσίων υπαλλήλων, που θα γίνει νομοθετική ρύθμιση, ώστε να διεξαχθούν ειδικές εξετάσεις για να γίνουν …νόμιμα.
Έγραψα χτες στα social media:
-Μπαμπά, το πτυχίο μου είναι πλαστό.
-Δεν πειράζει, θα αγοράσουμε άλλο.
Ναι, μπορώ να γράψω ένα κείμενο για τα πλαστά πτυχία, να κλαίτε από τα γέλια.
Αλλά τι νόημα έχει αυτό πια;
Τα πλαστά πτυχία είναι το θέμα;
Γιατί, δεν το ξέραμε πως συμβαίνει αυτό εδώ και δεκαετίες; Δουλευόμαστε μεταξύ μας;
Δεν είναι τα πτυχία πλαστά, όλη η χώρα είναι πλαστή.
Η Ελλάδα είναι πλαστή.
Ένα πλαστό κράτος, με πλαστό πολίτευμα και πλαστούς πολίτες.
Το όνομα της Ελλάδας έπρεπε να είναι «Πλαστή».
Και Πλαστελίνη δεν είναι άσχημο, αφού την κάνουν ό,τι θέλουν.
Δυσκολεύομαι πια να βρω το νόημα, για να γράφω.
Είναι σαν αυτό που μου συνέβη με το θέατρο, όπου ξαφνικά φέτος σταμάτησα να πηγαίνω.
Όπως είπα χαρακτηριστικά σε έναν φίλο ηθοποιό και μια φίλη σκηνοθέτη, τι να μου πει εμένα μια θεατρική παράσταση, όταν οι ήρωες είναι στην κοινωνία, στα σύνορα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Τι να μου πει το δράμα του μικρού Αστυάνακτα στις Τρωάδες, όταν η θάλασσα ξεβράζει κάθε μέρα μωρά;
«Και τι να κάνουμε, ρε πιτσιρίκο, να σταματήσουμε να δουλεύουμε;»
Δεν λέω αυτό, λέω τι αισθάνομαι εγώ. Αυτό αισθάνομαι, αυτό νιώθω, αυτό λέω.
Κάθομαι εκεί κάτω από το αρμυρίκι και παλεύω με τα βιβλία.
Μόνο στα βιβλία βρίσκω ανακούφιση. Εντάξει, και στο κτηνώδες σεξ. Άντε και στα παγωτά.
Τα μυθιστορήματα δεν τα μπορώ πια -τα σπουδαία τα έχω διαβάσει όλα και τώρα γράφονται μικρά και αδιάφορα μυθιστορήματα σαν τους συγγραφείς τους-, οπότε το έχω ρίξει στα ιστορικά και στα δοκίμια.
Το τι μαρξιστική ανάλυση έχω διαβάσει κάτω από το αρμυρίκι -από όλες τις πλευρές- δεν περιγράφεται. Έχει φρικάρει και το αρμυρίκι.
Έχω μια αίσθηση τέλους· εντάξει, μπορεί να περνάω και κρίση ηλικίας ή να κάνουν πάρτι οι ορμόνες.
Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την Ελλάδα αλλά με όλο τον πλανήτη.
Δηλαδή, είναι ολοφάνερο πως οικονομία και πολιτική έχουν τινάξει τα πέταλα.
Οι λογαριασμοί δεν βγαίνουν πουθενά, ενώ οι χρόνιες βεβαιότητες για τις κοινωνίες μας είναι όλες σε αμφισβήτηση.
Άντε να διαλυθεί το σύμπαν, για να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή.
Κουβαλάμε πολλά ανόητα βάρη.
Πάμε να κάνουμε την καταστροφή δημιουργία.
(Ορίστε, το έγραψα και σήμερα το κείμενο. Θα το δείξω και στο αρμυρίκι να μου πει την γνώμη του.)
(Με όλη μου την αγάπη στην Μαρίνα και στην Αλίκη.)...
Πηγή: pitsirikos,net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου